BAHTİYAR VAHABZADE (Yayıma hazırlayan: F AKPINAR)

İki Zirve Ġarşısında Düşünceler [Yunus Emre ve şık Veysel]

ISSN: 1301-0077
Yayın Aralığı: 2
Başlangıç: 1996
Yayıncı: Türk Dil Kurumu

“men”inden yuharı ğalhmağ, özünü başğalarmda tapmağ, ne böyük seadetdir. Öz esrinde dayanıb gelecek esrlere salam veren Yunus İmrenin cismen ne’çe il yaşadığını bilmirik. Amma menden onun yaşmı soruşsalar, de’yerem, onun yaşı, helelik, esri ile esrimiz arasındadır. O, 700 il yaşamışdır. 700 il yaşayan adamın bundan sonra beşeriyyetin ömrü geder yaşamag haggı vardır. Ona göre ki, 0 bir balğın bağrmdan ğopub beşeriyyete oğul oldu. Ona göre ki, 0, yalnız özünün, öz balğınm derdlerini de’yil, beşeriyyetin, bütün insanlığın derdini ötdü [dile getirdi]. Buna göre de ne geder ye’r üzünde heyirhahlığ, insanlığ, heğiğet ve merifet, gözellik ve neciblik var, Yunus İmre de var. İnsanı ucaldan bu gözel insani ke’yfıyyetleri başa düşüb, deyerlendinnek var, İmre de var. O, heyatı sevdi, amma ölümden de gorbmadı, çünki ölümde heyatm ölmezliyini tapdı, heyatın ye’nileşmesini gördü. Çünki heğiğeti ve merifeti dinler dini, şeriet ve teriğeti ise yalnız 0 ulu dine ge’den yol hesab e’tdi

Anahtar Kelimeler: