Kapitalist üretim sisteminin 1970’li yýllarda sermaye birikiminin yavaþlamasý, kâr oranlarýnda düþme, durgunluk ve girilen ekonomik krize çözüm için önerilen üretim organizasyon modeli, devletin yapýsýndaki deðiþim süreci özelleþtirmeler, esnek üretim organizasyonu, toplam kalite sistemi vb. toplumsal yaþamýn her alanýnýn alt üst olmasýna neden oldu. Çalýþma yaþamýný düzenleyen Ýþ Yasasý’nýn da bu sürece uyumlu hale getirilmesi sermaye çevrelerince artýk bir zorunluluk haline gelmiþti. Sermayenin Ýþ Yasasý’na iliþkin deðiþiklik istemleri 90’lý yýllarla ivme kazandý. Sermaye birikim sürecinin önündeki her türlü engel kaldýrýlmalý, düþen kârlýlýk oranlarý artýrýlmalýydý. Sosyal devlet dönemi sona erdiðine göre, bu dönemin karakteristiði olan bir dizi düzenlemenin yapýlarak neoliberal sürece uyumlandýrýlmasý gerekiyordu. Bu döneme uygun çalýþma iliþkileri fiili olarak zaten uygulamaya konulmuþtu uzun çalýþma saatleri, düþük ücretler, saðlýksýz çalýþma ortamlarý, esnek çalýþma modelleri vb. . Anýmsanacaðý üzere çalýþma yaþamýný düzenleyen 4857 sayýlý Ýþ Yasasý 10.06.2003 tarihinde tüm sosyal taraflarýn ve emek cephesinin itirazlarýna karþýn yürürlüðe girdi. Bu yazýmýzda Çalýþma ve Sosyal Güvenlik Bakanlýðý tarafýndan taslak olarak hazýrlanan ve Ýþ Yasasý’nýn iþçi saðlýðý ve iþ güvenliði ile ilgili bir dizi maddesini yürürlükten kaldýrarak ayrý bir yasa olarak düzenlemeyi hedefleyen ‘Ýþ Saðlýðý ve Güvenliði Kanun Tasarýsý’ nýn çalýþma yaþamý ve iþçi saðlýðýna etkilerini deðerlendireceðiz. Taslak Yasa’nýn tek tek maddelerini irdelemek yerine, temel felsefesini bazý maddelerden alýntýlarla sergilemeye çalýþacaðýz.