Filiz ARSLAN, Ayşe Sevim ÜNAL, Hamide GÜLER, Kadriye KARDAŞ

Okul çağı çocuklarının televizyon izleme alışkanlıklarının incelenmesi

Televizyonun (TV) çocuklar üzerindeki etkisi güçlüdür. TV çocuklara olumlu mesajlar verebildiği gibi, çocukların zihinsel olarak pasifleşmesine neden olabilmekte ve yaratıcı oyun aktivitelerini engellemektedir. Bu çalışmada, 6–12 yaş grubu çocukların televizyon izleme alışkanlıklarını belirlemek amaçlanmıştır. Kesitsel nitelikteki araştırma, Ankara-Çiğiltepe İlköğretim Okulunun birinci kademesinde okuyan 492 öğrenci arasından, cinsiyet, yaş ve sınıflara göre tabakalı örnekleme yöntemi kullanılarak seçilen 100 öğrenci üzerinde yürütülmüştür. Araştırma kapsamına alınan okul çağı çocuklarının yaş ortalaması 9,1±1,5’tir. Çocukların %43’ünün (n=43) TV izleme sürelerinin günde 3 saatten fazla olduğu, %54’ünün can sıkıntısı, %48’inin ise sevdikleri için televizyon izledikleri belirlenmiştir. Çocukların boş vakitlerini değerlendirmek için yaptıkları aktiviteler incelendiğinde en yüksek oranda çocukların oyun oynama ve spor yapma aktivitelerini yürüttükleri (n=95, %26,1), TV izlemenin ise üçüncü sırada yer aldığı (n=61, %17,3) belirlenmiştir. Bu çalışmada, çocukların çoğunluğunun önerilen sürenin altında TV izlediği, annesi çalışmayan çocukların izleme süresinin daha uzun olduğu ve yaşla birlikte TV izleme süresinin arttığı belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Televizyon, Çocuk, Davranış, Kesitsel çalışmalar

PDF

___

1. Yalçın SS, Tuğrul B, Naçar N, Tuncer M, Yurdakök K. Factors that affect television viewing time in preschool and primary school children. Pediatrics International. 2002; 44: 622–627.

2. Amerıcan Academy of Pediatrics. Children, adolescents, and television, Pediatrics 2001; 107 (2):423–426.

3. Broek PVD. The role of television viewing in the development of reading comprehension, http://www.ciera.org/ciera/publications/archive/99-10/04OCT99-58-MSarchive.html. P:1–5.

4. Vessey AJ, Yim-Chiplis PK, Mackenzie NR. Effectes of television viewing on children’s development. Pediatric Nursing. 1998; 23 (5):483–486.

5. Heelan KA, Donnelly JE, Jacobsen DJ, Mayo MS, Washburn R, Greene L. Active commuting to and from school and BMI in elementary school children–preliminary data, Child: Care, Health and Development. 2005; 31 (3):341–349.

6. Wake M, Hesketh K, Waters E. Television, computer use and body mass index in australian primary school children, J. Paediatr. Child Health 2003; 39: 130–134.

7. Strasburger VC, Donnerstein, E. Children, adolescents, and the media:ıssues and solutions. Pediatrics. 1999; 103 (1): 129–138.

8. Şirin MR. Televizyon, şiddet içerikli haber öyküleri ve çocuk. Çocuk Forumu Dergisi. 2003; 6 (1):60-67.

9. Woodward DR, Cumming FJ, Ball PJ, Williams HM et al. Does television affect teenagers’ food choices. Journal of Human Nutrition and Dietetics. 1997;10: 229–235.

10. Lobstein T, Dibb S. Evidence of a possible link between obesogenic food advertising and child overweight. Obesity Reviews. 2005; 6: 203–208.

11. Chen JL, Kennedy C. Cultural variations in children’s coping behaviour, TV viewing time, and family functioning. International Nursing Review. 2005; 52:186–195.

12. Kennedy CM, Strzempko F, Danford C, Kools S. Children’s perceptions of TV and health behavior effects. Journal of Nursing Scholarship, Third Quarter. 2002; 289–294.

13. Robinson TN. Reducing children’s television viewing to prevent obesity. JAMA. 1999;282:1561–1567.

14. Hancox RJ, Milne BJ, Poulton R. Association between child and adolescent television viewing and adult health: a longitudinal birth cohort study. Lancet. 2004;364:257–62.

15. Warren R. Parental mediation of children’s television viewing in low income families, Journal of Communication. 2005; 847–863.

16. Wong DL. Health promotion of the school-age child and family, Eds.: Wong DL, Hockenbery-Eaton M, Wilson D, Winkelstein ML, Ahmann E, Divito-Thomas PA. In Whaley and Wong Nursing Care of Infants and Children. 6 th. edition. St Lois, Baltimore, Newyork, London: Mosby; 1999. p.777–817.