Kur’ân-ı Kerîm’in anlaşılması söz konusu olduğunda sahabe nesli ile sonraki Müslümannesiller arasında git gide artan bir fark olduğu aşikârdır. Bunun en önemli sebebi sahabeninvahiy ortamının bizzat şahidi ve Kur’ân’ın dolaysız muhatabı konumunda olmasıdır.Şu bir gerçek ki Kur’ân’ı doğru bir şekilde anlamanın yolu, öncelikle sahabenin onu nasılanladığını tespit etmekten geçmektedir. Maalesef bu yaklaşım pek çok kez tarihselcilikile karıştırılarak eleştirilmiştir. Öte yandan Kur’ân-ı Kerîm, modernist çevreler tarafından,evrensel oluşu ve her çağa hitap ettiği düşüncesiyle, her okuyanın kendi zihin dünyası vekültürel kodlarına göre anlayıp yorumlamaya başladığı bir metin haline getirilmiştir. BöyleceKur’ân’ın bir peygamber rehberliğinde belli bir ortamda ve peyderpey indiği unutulmuş,hem Hz. Peygamberin hem de ilk muhataplarının uygulamaları göz ardı edilir olmuş,bunların bir sonucu olarak da Kur’ân ile ilgili bir anlama problemi baş göstermiştir. Bunoktada, sahabe ve Kur’ân’a karşı duruşlarını yeniden gözden geçirmemiz gerekmektedir..