Ali Ramazan BENLİ, Habibe İNCİ, Aybala CEBECİK, Didem SUNAY

Türkiye’de Tıp Fakülteleri Temel Tıp Bilimlerinin Ders Saatleri ve Akademisyen Sayılarının Karşılaştırılması

Giriş: Tıp eğitimi uzun yıllar tartışılmış, çeşitli standardizasyon tanımlamaları yapılmış ve teknolojideki gelişmelere paralel olarak yeni eğitim metotları gündeme gelmiştir. Başarılı bir hekim olabilmek klinik deneyimin yanı sıra çok iyi bir teorik alt yapı gerektirmektedir. Amaç: Türkiye’de eğitim veren tıp fakültelerinde temel tıp bilimi eğitiminde ders saatlerinin ve akademisyen sayılarının üniversitelere göre değişiminin incelenmesi amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem: Türkiye’de eğitim veren 82 tıp fakültesinden eğitim öğretim programlarına internet üzerinden ulaşılabilen 41 fakültenin ders saatleri kaydedildi. Temel tıp bölümlerindeki öğretim üyelerinin sayıları ve temel tıp bilimleri ders saatleri belirlendi. Analizler tanımlayıcı istatistikler kullanılarak gerçekleştirildi. Bulgular: Eğitim saati en fazla olan dersler Biyokimya (149 saat) ve Patoloji (127 saat) ve Mikrobiyoloji (124 saat) olurken tıp tarihi ve deontoloji dersi ile davranış bilimleri dersi en az eğitim saati olan derslerdi. En fazla temel tıp bilimleri öğretim elemanı Ankara Üniversitesi’nde (108 kişi) yer alırken Amasya Üniversitesi’nde hiç öğretim elemanı olmadığı belirlendi. Sonuç: Türkiye’de temel tıp bilimleri eğitiminde üniversiteler arasında standardizasyon olmadığı görülmektedir. Bu durum tıp fakültesi öğrencilerinin becerilerinin farklı biçimlerde gelişmesine neden olabilir. Temel tıp bilimi dersleri verilebilmesi için şartların belirlenmesi tıp eğitiminde standart sağlayabilecektir.

Anahtar Kelimeler:

Tıp eğitimi, Temel bilimler

Comparison of Basic Medical Sciences Course Hours and Number of Academic Staff in Medical Faculties

Backgrounds: Medical education methods has been discussed for many years, various standardization definitions were made and new educational methods are became a current issue parallel with developments in technology. Being an enviable physician requires having perfect theoretical background as well as clinical experience. Medical faculties may be inadequate in terms of equipment and number of academic staff due to rapid increase in the number of medical faculties in our country recently. Also this situation may be affected the professional skills of physicians. Aim of the study is examine the changes in basic medical sciences course hours and the number of academic staffs according to varied medical faculties in Turkey. Methods: The curriculums of 41 medical faculties from 82 medical faculties in Turkey, which can be accessed via the internet communication, were recorded. The number of academic staff members in basic medicine departments was determined. Statistical analyzes were performed using descriptive statistics.Results: The lessons with highest course hours were biochemistry (149 hours), pathology (127 hours) and microbiology (124 hours) while the lessons with least course hours were medical history and deontology (14 hours) and behavioral sciences (18 hours) subjects. It was determined that Ankara University had utmost academic staff (108 lecturer) among other medical faculties. In addition Amasya University had no academic staff in basic medical sciences department. Conclusions: It is obviously understood that there is no standardization among universities in basic medical sciences education in Turkey. This may lead to different development of the medical faculty students occupational skills. Quality standardization in medical education may be achieved by carrying out basic medical courses from a common curriculum center.

Keywords:

Medical education, basic medical sciences,

PDF

___

Art, B., De Roo, L., Willems, S., & De Maeseneer, J. (2008). An interdisciplinary community diagnosis experience in an undergraduate medical curriculum: development at Ghent University. Academic Medicine, 83(7), 675-683.
Boelen, C. (1992). The five star doctor. changing medical education and medical practice. WHO Bulletin(3).
Bulut, A. (2003). Bir haber: Ulusal Çekirdek Eğitim Programı Oluşturuldu. TIP EĞİTİMİ DÜNYASI, 13(13).
Deveugele, M., Derese, A., De Maesschalck, S., Willems, S., Van Driel, M., & De Maeseneer, J. (2005). Teaching communication skills to medical students, a challenge in the curriculum? Patient education and counseling, 58(3), 265-270.
Eğİtİm Bİrİmlerİne Göre Öğrencİ Ve Öğretİm Elemanlari Sayilari. (2017). from https://istatistik.yok.gov.tr/
Epstein, R. M. (2007). Assessment in medical education. New England Journal of Medicine, 356(4), 387-396. Gonzalo, J. D., Thompson, B. M., Haidet, P., Mann, K., & Wolpaw, D. R. (2017). A Constructive Reframing of Student Roles and Systems Learning in Medical Education Using a Communities of Practice Lens. Academic Medicine. Graffam, B. (2007). Active learning in medical education: strategies for beginning implementation. Medical teacher, 29(1), 38-42.
Jha, N., Premarajan, K., Nagesh, S., Khanal, S., & Thapa, L. (2005). Five-star Doctors for the 21st Century: A BPKIHS Endeavour for Nepal. Journal of Health Management, 7(2), 237-247.
Maxwell, S., & Walley, T. (2003). Teaching safe and effective prescribing in UK medical schools: a core curriculum for tomorrow's doctors. British journal of clinical pharmacology, 55(6), 496-503.
Musal, B., Akalın, E., Kılıç, O., Esen, A., & Alıcı, E. (2002). Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesi Probleme dayalı öğretim programı, süreçleri ve eğitim yönlendiricilerinin rolü. TIP EĞİTİMİ DÜNYASI, 9(9).
Özdemir, S. T. (2003). Tıp eğitimi ve yetişkin öğrenmesi. Uludağ Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi, 29(2), 25-28.
Parmelee, D. X., DeStephen, D., & Borges, N. J. (2009). Medical students’ attitudes about team-based learning in a pre-clinical curriculum. Medical education online, 14(1), 4503.
Remmen, R., Derese, A., Scherpbier, A., Denekens, J., Hermann, I., Van Der Vleuten, C., . . . Bossaert, L. (1999). Can medical schools rely on clerkships to train students in basic clinical skills? Medical Education, 33(8), 600-605.
Sayek, İ., & Odabaşı, O. (2010). TÜRK TABİPLERİ BİRLİĞİ MEZUNİYET ÖNCESİ TIP EĞİTİMİ RAPORU 2010.
Steinert, Y., Naismith, L., & Mann, K. (2012). Faculty development initiatives designed to promote leadership in medical education. A BEME systematic review: BEME Guide No. 19. Medical teacher, 34(6), 483-503.
Turan Özdemir, S. (2005). Tıp eğitimi ve standartlar.