Sünnet- vahiy ilişkisi kaynak, bağlayıcılık ve eşdeğer nazarında tartışılan konulardandır. Yaratan ile yaratılan arasındaki iletişimin şekli olan vahiy, peygamberler aracılılığı ile gerçekleşmektedir. Kur’ân’ın hücceti kabul edilmesine rağmen sünnetin dinin referansı olup olmadığı tartışılmaktadır. Hz. Muhammed (s.a.v) Kur’ân ayetlerini tebliğ, tefsir, tebyin, tatbik etmekle birlikte din alanında da bazı hüküm ve esaslar koymuş, icraatlarda bulunmuştur. Hz. Peygamber'in kararlarındaki yanılgısı vahyin "tashihiyle", isabetliliği de "teyit/takririyle" karşılanmıştır. Bu yaklaşım, “nübüvvet” ve “beşer” arasındaki dengeyi göstermektedir. Kur’an’da Hz. Peygamber’e hem kitap hem de hikmet verildiği bildirilmiştir. Hz. Peygamber ve sahabiler de ikisinin arasını ayırmamış birbirine muadil görmüşlerdir.

The Sunnah-revelation relationship is one of the issues discussed in terms of source, binding and equivalent. Revelation, which is the form of communication between the creator and the creature, takes place through prophets. Although the proof of the Qur'an is accepted, it is debated whether the sunnah is the reference of religion. While the Prophet Muhammad (pbuh) communicated, interpreted, and applied the verses of the Qur'an, he also put some rules and principles in the field of religion and performed actions. The Prophet's mistake in his decisions was met with the "correction" of the revelation, and the accuracy with the "confirmation". This approach shows the balance between “prophecy” and “human”. In the Qur'an, it is reported that the Prophet was given both the book and wisdom. The Prophet and the Companions did not distinguish between the two and saw them as equivalent to each other