“Yücelciler 1947” kitabını elime aldığımda yakın tarihe dair bir hatıra kitabı okuyacağımı ve dolayısıyla sübjektif dahi olsa bir tarih kitabı olduğunu düşünüyordum. Okuyup bitirdikten sonra gözümü kapadım ve okuduğum ne ve en önemli tarafı ne idi, sorusu geldi aklıma. Tek cümle ile bu kitabı özetle veya bu kitaba başka bir isim bul deseler; yalnız bırakılan Türkler derdim herhalde. Bu kitabın muhtelif yerlerinde bu yalnızlığı, bu terk edilmişliği, bu gönül yarasını bazen çok açık birşekilde, bazen ise üstü örtülü okuyorsunuz. Eser büyük bölümü itibarı ile bir hikâye kitabı gibi idi. Bahsi geçen örgüte dair faaliyetler, gözaltı süreci, farklı hapishanelerdeki tutukluluk ve hükümlülük süreçleri… Hepsi canlandırmalar ile bir hikâyeye dönüştürülmüş.