Üçüncü bölüm ile Beşikçi daha önce çalışılmamış Osmanlı taraftarı geniş gönüllü gruplarını inceleyerek orijinal bir katkı sağlar. İmparatorluğun yapısal limitleri, tarihi mirası ve sürekli asker ihtiyacı bu seçimin arkasındaki nedenlerdi. Beşikçi, gönüllüleri dört kategoriye ayırır: mahkumlar, mülteci ve göçmenler, aşiret reisleri, ve dindar gönüllüler. Yazara göre “Osmanlı ordusu için gönüllü olmak” devletle anlaşma sağlamanın ve maddi kazanç elde etmenin bir yolu olarak görülmüştür (s. 159) Ne yazık ki, Beşikçi bu farklı kategorilerdeki grupların devletten ne istedikleri hakkında çok fazla bilgi ya da detay vermez. Açıkça görüldüğü gibi, mahkûmlar özgürlükleri ve vaat edilen ödüller için devletle anlaşmıştır. Fakat aşiretler ve mültecilere gelince anlaşmalar daha girift olmalıydı ve yazar burada aşiretlerin, İngilizler ve Ruslar ile yaptığı gizli anlaşmalardan bahsetmez. Konu hakkındaki polemiklerin ötesine geçmeye çalışırken Teşkilat-ı Mahsusa ve gönüllüleri mobilize etmedeki önemli rolü hakkında muhtasaran bilgi verir. Dördüncü bölüm, Osmanlı’nın genç paramiliter birlikleri hakkında iyi yazılmış