SAĞLIK ÇALIŞANLARINA YÖNELİK ŞİDDET VE İLİŞKİLİ FAKTÖRLER: ARAŞTIRMA UYGULAMA HASTANESİ ÖRNEĞİ

Amaç Bu çalışmada bir Araştırma ve Uygulama Hastanesi’nde çalışan sağlık personelinin şiddet ile karşılaşma sıklığı ve ilişkili etmenlerin saptanması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntem Örneklem seçilmeden Süleyman Demirel Üniversitesi Araştırma ve Uygulama Hastanesi’nde çalışan tüm sağlık personeli çalışma kapsamına alınmış, 481 personele (%70.6) ulaşılmıştır. Verilerin toplanmasında Şiddet Olay Formu’ndan (The Violent Incident Form- VIF) faydalanılmıştır. İstatistiksel değerlendirmede tanımlayıcı istatistikler ve ki-kare testi kullanılmıştır. Bulgular Çalışanların %30.2 ’sinin meslek hayatlarının herhangi bir döneminde şiddete uğradığı; son bir yıl içinde şiddete uğrayanların ise %19.6 olduğu tespit edildi. Saldırganların büyük çoğunluğu hasta (%58.7) ve hasta yakınlarından (%60.2) oluşmaktaydı ve %75.5’i erkekti. Şiddete maruz kalanların olaydan sonra %19.6’sı tepki vermezken; sadece %16.1’i şikâyetçi olmuştu. Beyaz kod uygulamasını 474 sağlık çalışanının sadece %11.8’inin doğru olarak bildiği tespit edildi. Şiddet sonrası %68.5’inin nereye başvurulacağını ya hiç bilmediği ya da eksik/yanlış bildiği tespit edildi. Şiddete uğradıktan sonra %30.1’i işi bırakmayı düşünmüştü ve sadece %22.4’ü şikâyetçi olmuştu. Şiddete uğrayan 143 sağlık çalışanının sadece %5.6’sı darp raporu almış; sadece 1 (%0.7) olayda şiddet nedeniyle iş kazası raporu alınmıştı. Sonuç Her 3 sağlık çalışanından birinin meslek hayatının bir döneminde şiddete maruz kaldığı, maruziyetin kadın sağlık çalışanlarında anlamlı yüksek olduğu görülmüştür. Şiddet olaylarının ülke genelinde ve çalışılan kurumda arttığını düşünmenin, şiddet olayına şahit olma ve hasta hakları birimine şikâyet edilmenin sağlık çalışanlarının şiddete uğrama riskini arttırdığı tespit edilmiştir. Buna karşın şiddet olayı sonrasında çalışanların büyük çoğunluğunun nereye başvurulacağını ve beyaz kod uygulamasını ise hiç, eksik veya yanlış bildikleri tespit edilmiştir.

VIOLENCE AGAINST HEALTHCARE WORKERS AND RELATED FACTORS: RESEARCH PRACTICE HOSPITAL EXAMPLE

Objective In this study, it was aimed to determine the frequency of encountering violence by healthcare personnel working in a Research and Application Hospital and related factors. Material and Methods Without choosing a sample, all healthcare personnel working in Süleyman Demirel University Research and Application Hospital were included in the study, and 481 personnel (70.6%) were reached. The Violent Incident Form (VIF) was used to collect the data. Descriptive statistics, independent groups t-test, chi-square test and multiple advanced analyzes were used in statistical evaluation. Results It is stated that 30.2% of the employees have been subjected to violence in any period of their professional life; It was found that 19.6% of those who have experienced violence in the last year. The majority of the aggressors were patients (58.7%) and their relatives (60.2%) and 75.5% were men. While 19.6% of those who were exposed to violence did not react after the incident; only 16.1% of them had complained. It was determined that only 11.8% of 474 healthcare workers knew the white code application correctly. It was found that 68.5% of them either did not know where to apply after the violence or knew incompletely / wrongly. 30.1% had thought to quit their job after being subjected to violence and only 22.4% had complained. Only 5.6% of 143 healthcare workers who were subjected to violence received a report of assault; Only 1 (0.7%) incident had a work accident report due to violence. Conclusion It was observed that one out of every 3 healthcare workers was exposed to violence in a period of their professional life, and the exposure was significantly higher in female healthcare workers. It has been determined that thinking that violence incidents increase throughout the country and in the institution where they work, witnessing an incident of violence and complaining to the patient rights unit increase the risk of violence for healthcare workers. On the other hand, it was determined that after the violence, most of the employees knew where to apply and the application of white code at all, incompletely or incorrectly.

PDF

___

1. US Department of Labor, OSHA [Internet]. Workplace Violence [Cited 11 November 2019].Available from: www.osha.gov/ SLTC/workplaceviolence/index.html.
2. Krug EG. World Report on Violence and Health: Summary [Internet]. Geneva: World Health Organization; 2002. [Cited 11 November 2019]. Available from: http://apps.who.int/iris/ bitstream/handle/10665/42495/9241545615_eng.pdf;jsessionid=1A696C1C6FFB3C6F350A8820DE3317D0?sequence=1.
3. Warshaw LJ, Messite J. Workplace Violence: Preventive and İnterventive Strategies. J Occup Environ Med 1996;38:993- 1006.
4. Saines JC. Violence and Aggression in A&E: Recommendations for Action. Accid Emerg Nurs 1999;7:8-12.
5. Özcan NK, Bilgin H. Türkiye’de Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet: Sistematik Derleme. Türkiye Klinikleri J Med Sci 2011;31(6):1452-56.
6. Atan SÜ, Dönmez S. Hemşirelere Karşı İşyeri Şiddeti. Adli Tıp Derg 2011;25(1):71-80.
7. Türk Tabipler Birliği. Şiddetle Başa Çıkmak. Türk Tabipleri Birliği Yayınları, İstanbul, 2019. ISBN - 978-605-9665-44-5, 4. Baskı, s.26.
8. Ayrancı Ü, Yenilmez Ç, Günay Y, Kaptanoğlu C. Çeşitli Sağlık Kurumlarında ve Sağlık Meslek Gruplarında Şiddete Uğrama Sıklığı. Anadolu Psikiyatr Derg 2002;3:147-54.
9. Madhok P. Violence Against Doctors. Bombay Hospital J, 2009;51:301-302.
10. ICN, PSI, WHO, ILO. Framework Guidelines for Addressing Workplace Violence in the Health Sector- The Training Manual, Switzerland, 2005.
11. Arnetz JE. The Violent Incident Form (VIF): A Practical İnstrument for the Registration of Violent İncidents in the Health Care Workplace. Work & Stress 1998;12(1):17-28.
12. Kul S. Uygun İstatistiksel Test Seçim Kılavuzu. Plevra Bülteni. 2014;8(2):26.
13. Gacki-Smith J, Juarez A, Boyett L, Homeyer C, Robinson L, MacLean SL. Violence Against Nurses Working in US Emergency Departments. J Nurs Adm 2009;39(7-8):340–9.
14. Abou El Wafa HS, El Gilany AH, Abd El Raouf SE, Abd Elmouty SM, El Sayed Hassan El Sayed R. Workplace Violence Against Emergency Versus Non-Emergency Nurses in Mansoura University Hospitals, Egypt. J Interpers Violence 2015;30(5):857– 72.
15. Kwok RP, Law YK, Li KE, Ng Y, Cheung M, Fung V. Prevalence of Workplace Violence Against Nurses in Hong Kong. Hong Kong Med J 2006;12(1):6–9.
16. Şiddetle Başa Çıkmak. Türk Tabipleri Birliği Yayınları, İstanbul, 2019. ISBN - 978-605-9665-44-5, 4. Baskı, s.26.
17. Ayrancı Ü, Yenilmez C, Balcı Y, Kaptanoğlu C. Identification of Violence in Turkish Health Care Settings. J Interpers Violence 2006;21:276-296.
18. Lau J, Magarey J, McCutcheon H. Violence in the Emergency Department: A Literature Review. Aust Emerg Nurs J 2004;7:27-37.
19. Büyükbayram A, Okçay H. The Socio-Cultural Factors That Affect Violence in Health Care Personnel. J Psychiat Nurs 2013;4(1):46-53.
20. Öztürk GZ, Toprak D. Kadın Sağlık Personellerinin Kadına Yönelik Şiddet Hakkında Bilgi Tutum ve Davranışları. Konuralp Med J 2017;9(1).
21. Barlow CB, Rizzo AG. Violence Against Surgical Residents. West J Med 1997;167:74-78.
22. Aydın M. Isparta-Burdur Sağlık Çalışanlarına Yönelik Şiddet ve Şiddet Algısı. Türk Tabipleri Birliği, Isparta-Burdur Tabip Odası Başkanlığı 2008.
23. Crilly J, Chaboyer W, Creedy D. Violence Towards Emergency Department Nurses by Patients. Accid Emerg Nurs 2004;3:1-7.
24. Fernandes CM, Bouthillette F, Raboud JM, Bullock L, Moore CF, Christenson JM, et al. Violence in the Emergency Department: A Survey of Health Care Workers. CMAJ 1999;16:161- 170.
25. Barrett S. Protecting Against Workplace. Public Manag 1997;79:9-12.
26. Gates DM. Workplace Violence. AAOHN J 1995;43:536-543.
27. Flannery RB. Violence in the Workplace, 1970- 1995: A Review of the Literature. Aggression and Violent Behavior. 1996;1(1):55-68.
28. Budd T. Violence at Work: Findings from the British Crime Survey. London: Health and Safety Executive, 1999.
29. Flannery RB, Hanson MA, Penk WE. Patients’ Threats: Expanded Definition of Assault. Gen Hosp Psychiat 1995;17(6):451-453