TASAVVUFTA GÜL

İslâm Tasavvufunda gül, gönülde meydana gelen bilginin neticesi ve meyvesidir. Mutasavvıfın gönlü ise, gül-zâr’dır. Yani onun gönlü, gül bahçesi gibidir. Tasavvufa gönül veren salik için gülün anlamı, gönlünün marifete ve irfana açılmasıdır. Bu nedenle İslâm Tasavvufunda gül ile bülbül birlikte kullanılır. Bülbül aşığı, gül sevgiliyi temsil eder. Hakiki sevgili ise, Allah Teâlâ’dır. Âlem, O’nun sevgisiyle yaratılmıştır. Kul, O’nunla gerçek sevgiyi ve kulluğu tadabilir. Bu nedenle Allah sevgisini hakiki manasıyla yaşayan mutasavvıfın gönlü, Allah sevgisinin, ilahî fetihlerin ve marifetin sembolü olan gül bahçesi gibidir. Marifet, hakiki sevgili olan Allah’ı isim ve sıfatlarının tecellisiyle tanımak; muhabbet ise, Allah Teâlâ’yı masivaya tercih etmektir. Gerçek muhabbet, bütün tercihlerin sevgili lehinde yapılmasıdır. Kalplerin Allah aşkıyla fethi ise, kalbin ilahî ihsan ve ikramlara açılmasıdır. Tasavvufta gül, insan-ı kâmilin gönlüdür. Zaten insan-ı kâmil, Allah’ın sıfat ve fiillerinin en mükemmel tecelli ettiği varlıktır. O, Allah ile âlem arasında bir bağdır. O, bütün ilahî isim ve manaları kendinde gerçekleştiren insandır. İnsan-ı kâmilin gönlü, gülün renginin ve kokusunun eşsizliğinde, ilahî tecellilerin temsilcisi olduğu için onu tanımak, Allah’ı tanımaktır

Anahtar Kelimeler:

İslâm Tasavvufu, Mutasavvıf, Gül, Muhabbet, İnsan-ı Kâmil

ROSE IN ISLAMIC MYSTICISM

In Islamic mysticism or Sufism a rose is the outgrowth of and fruit which come into existence in the heart. The heart of the Sufi is a garden of rose, that is, his or her heart is just like a garden of rose. The meaning of the rose for those who are enamoured with Sufism is to open his heart to understanding of Allah or wisdom. For this reason, the rose and nightingale are used together in Islamic Sufism. The nightingale symbolizes light, and the rose symbolizes the lover. In fact, the real loved one is Allah, the greatest. The universe was created with his love. The servant might feel the real love and servitude with him. Thus, the Sufi’s heart who really feels the love of Allah is compared to a garden of rose, which is the symbol of divine conquests and understanding of Allah. Understanding of Allah is knowing Allah who is the real loved one with his names and manifestation of his attributes; on the other hand, affection is preferring Allah to other worthless things. The real affection is making preference in Allah’s favour. Furthermore, the conquest of hearts with love of Allah is opening of the heart to divine beneficence and treats from Allah. The rose in Sufism is the heart of the perfect person. As a matter of fact, the perfect man is the creature on which Allah’s all names and attributes have appeared. He or she is a link between the universe and Allah. Again, he is the one who realised all the divine names and meanings bestowed on him. Because the heart of the perfect human being is unique like the colour and fragrance of rose and the representative of all divine manifestations, knowing him is knowing Allah.

Keywords:

Islamic Mysticism, Sufi, Rose, Affection, Perfect Human Bei,

PDF

___

AFİFÎ, Ebu’l-A’lâ, Tasavvuf İslâm’da Manevî Devrim, (çev. H. İbrahim Kaçar, Murat Sülün), Risale Yayınları, İstanbul, 2004
ANKARAVÎ, İsmail, Minhâcü’l-Fukara, (haz. Saadettin Ekici), İnsan Yayınları, İstanbul, 1996
BAYRAKDAR, Mehmet, İslâm İbadet Fenomenolojisi, Akçağ Yayınları, Ankara, 1987
CEBECİOĞLU, Ethem, Tasavvuf Terimleri ve Deyimleri Sözlüğü, Anka Yayınları, İstanbul, 2004
Abdülkerim Kuşeyrî, Risâletü’l-Kuşeyrî, s. 354.
Mehmet Bayrakdar, İslâm İbadet Fenomenolojisi, Akçağ Yayınları, Ankara, 1987, s. 23.
Mustafa Çağrıcı, Gazâlî’ye Göre İslâm Ahlakı, Ensar Neşriyat, İstanbul, 1982, s. 231.
ÇAĞRICI, Mustafa, Gazâlî’ye Göre İslâm Ahlakı, Ensar Neşriyat, İstanbul, 1982
DİHLEVÎ, Şah Veliyyullah, Huccetullâhi’l-Baliğa, Dârü’t-Türâs, Kahire, 1985, C. 1-2
GEYLANÎ, Abdülkadir, Sırru’l-Esrâr, Sırların Sırrı, (çev. Mehmet Eren), Gelenek Yayıncılık, İstanbul, 2006
HUCVİRÎ, Ali b. Osman, Keşfü’l-Mahcûb, (thk. Mahmûd Âbidî), İntişârât-ı Sâdâ ve Sîmâ, Tahran, 1384, hş. 2006
KARA, Mustafa, Tasavvuf ve Tarikatlar Tarihi, Dergâh Yayınları, İstanbul, 1999
KÂŞÂNÎ, Abdürrezzak, Tasavvuf Sözlüğü, (çev. Ekrem Demirli), İz Yayıncılık, İstanbul, 2004
KELÂBÂZÎ, Ebû Bekir Muhammed, et-Taarruf li Mezhebi Ehli’t- Tasavvuf, Mektebetü’l-Külliyâti’l-Ezheriyye, Kahire, 1980
KUŞEYRÎ, Abdülkerim, Risâletü’l-Kuşeyrî, Daru’l-Hayr, Beyrut, 2003
RUMÎ, Mevlânâ Celâleddîn, Fihi Ma Fih, (çev. Ahmed Avni Konuk), İz Yayıncılık, İstanbul, 1994
RUMÎ, Mevlânâ Celâleddîn, Mesnevî-i Mânevî, (thk. Reynold A. Nicholson), İntişârât-ı Hermes, Tahran, 2003
MUHÂSİBÎ, Hâris, er-Riâye li Hukukillâh, Dâru’l-Kütübü’l-Hadîseti, Kahire, 1970
SÜHREVERDÎ, Ebû Hafs, Avârifü’l-Maarif, Dâru’l-Meârif, Kahire, 1966
TÛSÎ, Serrâc, el-Lümâ fi Tarihi’t-Tasavvufi’l-İslamiyyi, Dâru’l-Kütübi’l- İlmiyyeti, Beyrut, 2001
ULUÇ, Tahir, İbn Arabî’de Sembolizm, İnsan Yayınları, İstanbul, 2007
ULUDAĞ, Süleyman, Tasavvuf Terimleri Sözlüğü, Marifet Yayınları, İstanbul, 1999
ÜNAL, Ali, Kur’ân’da Temel Kavramlar, Nil Yayınları, İzmir, 1999
YILMAZ, Hasan Kâmil, Anahatlarıyla Tasavvuf ve Tarikatlar, Ensar Neşriyat, İstanbul, 2002