Tefsîr tarihi boyunca Kur’ân’ı yorumlamada farklı temayüller gösteren muhtelif ekollerin varlığı bilinmektedir. Bu durum genel olarak müfessirlerin âyetlerin lafızlarına veya terkiplerine farklı mânâlar yüklemesinden kaynaklanmaktadır. Mevcut ihtilaf âyetlere zahiri açıdan yaklaşan tefsîr faaliyetlerinde dahi görülüyorken, Kur’ân’a işârî yaklaşımlarda bulunan tasavvufî tefsîrlerin ihtilafı kaçınılmazdır. Nitekim Sûfîler âyetlere getirdikleri yorumların kalplerine doğan mânâlar olduğunu ifade etmişlerdir. Bir kelimenin herkes tarafından bilinen lugat anlamında, hakikat veya mecaza hamledilmesi hususunda dahi muhtelif görüşler varken, keşf ve ilham gibi bireysel tecrübelere dayanılarak yapılan yorumların birbiriyle aynı veya birbirine yakın olmasını beklemek doğru değildir. Öte yandan sûfîlerin ortaya koydukları işârî yorumların ilgili âyetlerin zahiri anlamıyla çelişmemesine özen göstermesi hatta zahir ve batın anlam arasında benzerlik kurmaları, onların Kur’ân’daki bir takım kelimelere aynı veya yakın işârî yorumlar getirmelerini sağlamıştır. Bu çalışmada mevcut durumu ortaya koymak adına âyetlerdeki bazı kelimelerin muhtelif işârî tefsîrlerde müşterek bir şekilde ruh, kalp ve nefs olarak yorumlanışı incelenmiştir.