TÜRKİYE’DE SAĞLIK SEKTÖRÜNDE KAMU ÖZEL ORTAKLIĞI MODELİ

Kamusal mal ve hizmetler ya yalnız devlet, ya sadece özel sektör ya da kamu ve özel sektör işbirliği ile sunulmaktadır. Uzun yıllardır Türkiye’de kamu hizmetleri çoğunlukla devlet eliyle yürütülmekteydi. 24 Ocak kararlarıyla ivme kazanan ve Özal’ın başbakan olmasıyla hızlanan liberalleşme ve dışa açılma politikaları sonuç vermiş ve ekonomide kamunun ağırlığı azalmıştır. Önceleri kamu sektörünün ağırlıklı olarak sunduğu mal ve hizmetler, özelleştirme ve diğer alternatif yöntemlerle özel sektör veya kamu özel sektör işbirliğiyle de sunulabilmektedir. Türkiye’de yeni finansman modeli olan Kamu Özel Ortaklığı çalışmanın konusunu oluşturmaktadır. Kamu Özel Ortaklığı Modeli konusunda Türkiye’de çalışmaların yetersizliği makalenin temel motivasyon kaynagi olmustur. Bu nedenle sağlık sektöründe Kamu Özel Ortaklığı Modeli uygulaması hakkında çalışılmıştır. Bu çalışmada Türkiye’de Sağlık Sektöründe Kamu Özel Ortaklığı Modeli’nin uygulanabilirliği irdelenmiştir. Yarı kamusal mal ve hizmet kapsamında ele alınan sağlık hizmetlerinin etkin kullanımının sağlanması açısından uygulanması önerilen Kamu Özel Ortaklığı Modeli konusunda detaylı bir çalışma yapılması hedeflenmiştir. Çalışma bu hedef doğrultusunda hazırlanmıştır

Anahtar Kelimeler:

Kamu Özel Sektör Ortaklığı (KÖO–PPP), Devlet Tekeli, Özelleştirme, Sağlık Sektöründeki Gelişmeler, Etkinlik, Sağlık Finansmanı, Sağlık Harcamaları

Türkiye'de Sağlık Sektöründe Kamu Özel Ortaklığı Modeli

Keywords:

-,

PDF

___

1. “Sağlıkkent geliyor, İşte Kareler!” Sabah Gazetesi haberidir (http://www.sabah.com.tr/Ekonomi/2011/04/25/saglikkent-geliyor-istekareler, Erişim Tarihi: 25.04.2011).
2. Akdağ, R. (2010), “Türk Sağlık Sistemi’nde Kurum Dışından Hizmet Alım Uygulamaları: Araştırma Raporu”, Ankara: Refik Saydam Hıfzısıhha Merkezi Başkanlığı.
3. Büber, B. (2010), “Yeni Bir Çatışma Alanı: Kamu Alımları”, Ankara Üniversitesi Yayımlanmamış Doktora Tezi.
4. Çekirge, L. (2006), “Dünyada ve Türkiye’ de Kamu Özel Sektör Ortaklığı Uygulamaları ve Örnek Bir Projede Modelin Finansal ve Genel Avantajlarının İncelenmesi”, İstanbul Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İnşaat Mühendisliği Anabilim Dalı, Haziran 2006.
5. Eker, H. H. (2007), “Yerel Yönetimlerde Sağlık Hizmetleri”, Sağlık Eğitimi ve Yönetimi Derneği, Sağlık ve Eğitim Yayınları (1), Ankara 2007.
6. Flinders, M. (2005), “The Politics of Public-Private Partnerships”, The British Journal of Politics and International Relations.
7. Gerrard, M. B. (2001), “What Are Public-Private PArtnerships and How Do They Differ from Privatization”, Finance & Development, A Quarterly Magazine of the IMF.
8. Güzelsarı, S. (2009), “Kamu - Özel Ortaklığı Üzerine Eleştirel Bir Değerlendirme”, Kamu Yönetimi: Yapı İşleyiş Reform, A.Ü. S.B.F. Kamu Yönetimi Araştırma ve Uygulama Merkezi Yayını, Ankara.
9. Kappeler, A. Ve Nemoz, M. “Public-Private PArtnerships In EuropeBefore and During the Recent Financial Report, Jully 2010.
10. Karasu, K. (2009), “Kamu Özel Ortaklığı: Sözleşme Sisteminin Genelleşmesi”, Kamu Yönetimi: Yapı-İşleyiş-Reform, Kayaum Yayınları, Ankara.
11. Karasu, K. (2011), “Sağlık Hizmetlerinin Örgütlenmesinde Kamu Özel Ortaklığı”, Sağlık Alanında Kamu-Özel Ortaklığı Sempozyumu (6-7 Mayıs 2011).
12. Keşli, Av. Dr. A. (2009), “Bölgesel Çevre Merkezi, REC Türkiye”, Yerel Yönetimler için AB ÇEvre Müktesebatı ve Çevre Yatırımlarının Planlanması Semineri (http://www.rec.org.tr/dyn_files/32/661-4- Presentation-AhmetKesli.pdf, Erişim Tarihi: 18.07.2011)
13. Linder, S. H. (1999), “Coming to Terms With the Public-Private Partnership: A Gramer of Multiple Meanings”, The American Behavioral Scientist.
14. McKinsey&Company (2009), “Public-Private Partnerships, Hamessing the private sector’s unique ability to enchance social impact”, Working Document Social Sector Office, Aralık.
15. Miraftab, F. (2004), “Public-Private Partnerships: The Trojan Horse of Neoliberal Development”, Journal of Planning Education and Research.
16. Miynat, M., Kovancılar, B. ve Bursalıoğlu, Sibel A. (2007), “Küreselleşme, Kamu-Özel Sektör İşbirliği ve Regülasyonlar”, Kamu Maliyesinde Küresel Değişimler, Gazi Kitabevi, Ankara.
17. Öner, M. (2010), “Kayseri Entegre Sağlık Kampüsü Pek Çok İlki Barındırıyor”,http://www.emlakkulisi.com/33759_kayseri_entegre_sagli k_kampusu_pek_cok_ilki_barindiriyor, (Erişim Tarihi: 15.07.2012).
18. Pehlivan, Ö. (2009), “Kamu Özel Sektör İşbirliği Türkiye Uygulamaları”, Hazine Müsteşarlığı, Mart 2009.
19. PricewaterhouseCoopers, Build and Beyond: The (R)evolution of Healthcare PPPs (2010), www.pwccn.com/home/eng/ healtcare_ppp_dec2010.html, (Erişim Tarihi: 05.07.2012).
20. Public Private PArtnerships in Australia and JApan, FAcililating Private SEctor PArticipation, Japon External Trade Organization (JETRO), Asia and Oceania Division, Overseas Research Department, August 2010.
21. Sağlık Bakanlığı (2003), “Sağlıkta Dönüşüm”, Ankara.
22. Sağlık Bakanlığı, “Stratejik Plan: 2010-2014”, T.C. Sağlık Bakanlığı Yayın No: 788.
23. Sarpkaya, N. Ç. (2012), “Sağlıkkent geliyor!” http://www.xing.com/net/ turkyapi/secki472133/sagl%C4%B1kkent-geliyor-36542892/43023402 /#43023402, Erişim Tarihi: 27.12.2012).
24. Tan, T. (1995), “İdari Sözleşme Kuramına İlişkin Gözlemler”, Ankara Üniversitesi S.B.F. Dergisi, C.50, S.3, Ankara.
25. Teker, D. (2008), “Sağlık Sektöründe Proje Finansman Modelleri: Türkiye İçin Bir Model Önerisi ve Bir Hastane Projesinin Fizibilite Analizi”, Okan Üniversitesi.
26. Tekin, A. G. (2008), “Kamu Özel İşbirlikleri/Ortaklıkları [PPP] ve Türkiye Örneği”, ÖİB, Mayıs 2008.
27. Tekin, G. (2007), “Kamu-Özel Sektör İşbirlikleri - Kamu-Özel Ortaklıkları”, İdarecinin Sesi Dergisi, Cilt:21, Sayı: 122, Mayıs-Haziran 2007.
28. Tekin, M. (2008), “Kamu Malları ve Bedavacılık Sorunu”, http://www.ekonomig.com/2008/11/kamu-mallar-ve-beleilik.html.
29. TÜSİAD (2005), “Charting The Way Forward: Health Care Reform in Turkey (İstanbul TÜSİAD Publication).
30. Uz, A. (2007), “Kamu-Özel Ortaklığı/Publıc-Prıvate Partnershıp (Ppp) (Kavram Ve Hukuksal Çerçeve)”, Gazi Üniversitesi Hukuk Fakültesi Dergisi, C. XI, Sayı: 1-2, 2007.
31. Yılmaz, I. C. “Türkiye’de Kamu Özel Ortaklığı Modelleri”, http://www.fazliogluhukuk.com/T%C3%BCrkiye'de%20Kamu%20%C3 %96zel%20Sekt%C3%B6r%20Ortakl%C4%B1%C4%9F%C4%B1%20 Modelleri.pdf.
32. Yılmaz, Yr. Doç. F. Y. ve Karakaş, Yr. Doç. Dr. D. G. (2011), “Sağlıkta Kamu Özel Ortaklığı’nın Yapısal/Konjonktürel ve Türkiye’ye Özgü Nedenleri”, Sağlık Alanında Kamu-Özel Ortaklığı Sempozyumu, 6-7 Mayıs 2011, “Devlet/Kamu ÜZerine Yeniden Düşünmek…”
33. Yücel, S. (2009), “Tosun: İnsan Gücü Verimli Kullanılacak”, http://www.yeniforumuz.biz/showthread.php?1997124-Tosun-insang%C3%BCc%C3%BC-verimli-kullan%C4%B1lacak, (Erişim Tarihi: 15.07.2012).