Yrd.doç.dr.sevim Atila DEMİR, Uzm.dilek NAM

KADINA YÖNELİK AİLE İÇİ ŞİDDETİ ÖNLEMEDE ERKEĞİN ROLÜ

Kadına yönelik aile içi şiddet, evrensel bir risk aynı zamanda toplumsal bir sorundur. Kadına yönelik şiddet ilk çağlardan beri erkekle özdeşleştirilen ve oldukça eski bir geçmişi olan bir kavram olmakla birlikte yeni olan, çözümü konusunda erkekleri de eylem planının içine yer almalarının sağlanmasıdır. Son yıllarda bu iki cinsin bir araya gelip çözüm önerileri geliştirebilmesi şiddete önleyici yaklaşımda öncelikli çaba olarak görülmektedir. Kadına yönelik aile içi şiddeti önlemede ve azaltmada erkeklerin fiili katkısı da yüksek öneme sahiptir. Bu nedenle erkeklerin şiddeti algılama ve şiddetin neden-sonuç ilişkisini tanımlama biçimi araştırılması gerekli alanların başında görülmektedir. Bu çalışmada, erkeklerin kadına yönelik aile içi şiddeti tanımlama ve bu tip şiddete karşı bakış açılarının ne olduğu irdelenmeye çalışılmıştır. Araştırmada şiddete etki eden faktörlerin tanımlaması ve buna yönelik önleyici çalışmaların yapılabilmesi amacı ile erkek algısında şiddetin anlam ve nedenleri tartışılmıştır. Sonuç olarak, önemli ölçüde şiddetin fiziki şiddet olarak algılandığı ve ceza yöntemi olarak kullanıldığı, şiddeti önlemeye yönelik gerçekleşen çalışmalarda, erkeğin katılımının daha fazla yer alması gerektiği tespit edilmiştir

Anahtar Kelimeler:

Şiddet, Aile Içi Şiddet, Önleyici Yaklaşım

Kadına Yönelik Aile İçi Şiddeti Önlemede Erkeğin Rolü

Violence against women is an universal risk and at the same time a social problem. It has been consubstantiated with man since ancient times. Additionally, the new part of this problem is maintaining the contribution of men into the solution. Recently getting both genders together and asking solution ways from each of them has been seen as a prior attempt at the prevention of the violence

Keywords:

-,

PDF

___

ATILA DEMIR, S., FIDAN, F. ve NAM, D. (2013). “Sakarya‟da Kadına Yönelik Aile Ġçi ġiddet: Görünümü, Nedenleri ve Önlenmesine Yönelik YaklaĢımlar”, Editör: S. Kenan Gül, Aile Ġçi ġiddet ve Polis, Polis Akademisi Yayınları, 41-56.
AZIZ, A. (2008). Sosyal Bilimlerde AraĢtırma Yöntemleri ve Teknikleri, Nobel Yayın Dağıtım, Ankara.
BAġ, T. ve AKTURAN, U. (2008). Nitel AraĢtırma Yöntemleri Nvivo 7.0 ile Nitel Veri Analizi, Seçkin Yayınları, Ankara.
BENNINGER-BUDEL, C., LUCINDA, O (2004). “Violence Against Women in Turkey”, Operating The Sos-Torture Network, Violence Against Women fort he Human Rights of Women, 10 Reports/Year 2003, World Organisation Against Torture, First Printing.
BERKOWITZ, A.D. (October 2004). “Working with Men to Prevent Violence Against Women: An Overview (Part One)”, With Contributions from David Mathews, Applied Research Forum, VAWnet: The National Online Resource Center on Violence Against Women, 1-8.
BLOOM, S.S. (2008). “Violence Against Women and Girls a Compendium of Monitoring and Evaluation Indicators”, USAID, IGWG, Measure Evaluatio, East Africa. Council of Europe (2004). Gender Mainstreaming Conceptual Framework, Methodology and Presentation of Good Practices, Directorate General of Human Rights, Strasbourg.
ÇETINKOL, Ç.K. (2013). “EĢleri Tarafından ġiddet Gören Kadınlar ve Bu Kadınlara Yönelik Alınan Tedbir Kararları: Aydın Örneği, Polis Akademisi Yayınları, Ankara, 57-87.
DELICE, M. (2013). “Polis Kayıtlarına YansımıĢ Kadına ġiddet Olaylarının Ġncelenmesi: Erzurum Örneği”, Polis Akademisi Yayınları, s. 13-40.
DIġSIZ, M. ve ġAHIN, N.H. (2008). “Evrensel Bir Kadın Sağlığı Sorunu: Kadına Yönelik ġiddet”, Maltepe Üniversitesi HemĢirelik Bilim ve Sanatı Dergisi, 1(1): 50-58.
ECEVIT, Y., ECEVIT, M., AYATA, A., GÖLGELIOĞLU, Ö., GÖĞÜġ TAN, M., KURDOĞLU, A., KARKINER, N., UYGUR, G., ÇAĞLAR, F.Ġ. ve DURAKBAġA, A. (2011). Toplumsal Cinsiyet Sosyolojisi, T.C. Anadolu Üniversitesi Yayınları No. 2307, Açıköğretim Fakültesi Yayını, EskiĢehir.
EQUAL Guide on Gender Mainstreaming (2012). Employment & European Social Affair, European Commission.
EXPOSITO, F. ve HERRERA, M.C. (2009). “Social Perception of Violence Against Women: Individual and Psychosocial Characteristics of Victims and Abuses”, The European Journal of Psychology Applied to Legal Context, 1(1): 123-145.
FABIANO, P., PERKINS, H.W., BERKOWITZ, A., LINKENBACH, J. ve STARK, C. (2003). “Engaging Men as Social Justice Allies in Ending Violence Against Women: Evidence for a Social Norms Approach”, Journal of American College Health, 52(3): 105-112.
FLOOD, M. (2010). “Where Men Stand: Men's Role in Ending Violence Against Women”, White Ribbon Foundation Report, No 2, Sydney
GÖKKAYA, V.B. (2011). “Türkiye‟de Kadına Yönelik Ekonomik ġiddet”, C.Ü. Ġktisadi ve Ġdari Bilimler Dergisi, 12(2): 101-112.
GÜLER, N., TEL, H., ÖZKAN TUNCAY, F. (2005). “Kadının Aile Ġçinde YaĢanan ġiddette BakıĢı”, Cumhuriyet Üniversitesi Tıp Fakültesi Dergisi 27(2):. 51-56.
IFAD (1999). “An IFAD Approach to Gender Mainstreaming”, IFAD International Fundfor Agricultural Development.
KARATAġ Sultan, Ülker ġener, Nur Otaran (2008). “Kadın Sığınma Evleri Kılavuzu”, Kadına Yönelik Aile Ġçi ġiddetle Mücadele Projesi, T.C. BaĢbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Ankara.
KAUFMAN, M. (1999). “The Seven P‟s Of Men‟s Violence”, http://www.michaelkaufman.com/1999/the-7-ps-of-mens-violence.
KELLER, E.F. (2007). Toplumsal Cinsiyet ve Bilim Üzerine DüĢünceler, Çev.: Ferit Burak Aydar, Metis Yayınları, Ġstanbul.
KOCACIK, F. (2001). “ ġiddet Olgusu Üzerine”, C.Ü. Ġktisadi ve Ġdari Bilimler Dergisi, 2(1): 1-7.
KÖRÜKÇÜ, Ö., KAYIR, G.Ö. ve KUKULU, K. (2012). “Kadına Yönelik ġiddetin Sonlandırılmasında Erkek ĠĢbirliği”, Psikiyatride Güncel YaklaĢımlar-Current Approaches in Psychiatry, 4(3): 396-413.
KSGM (2010-1). Türkiye'de Kadına Yönelik Aile Ġçi ġiddet, Ankara.
KSGM (2010-2). Türkiye'de Aile Değerleri AraĢtırması, Ankara.
KSGM (2010-3). Toplumsal Cinsiyet EĢitliğine Erkeğin Katılımı, Ankara.
KSGM, (2012). Kadına Yönelik ġiddetle Mücadele Ulusal Eylem Planı 2012-2015, Ankara.
KSGM (2008). Aile Ġçi ġiddetle Mücadele El Kitabı, T.C. BaĢbakanlık Kadının Statüsü Genel Müdürlüğü, Kadınlar Ġçin Aile Ġçi ġiddetle Mücadele El Kitabı, Ankara.
ÖZGENTÜRK, Ġ., KARĞIN, V. ve BALTACI, H. (2012). “Aile Ġçi ġiddet ve ġiddetin Nesilden Nesile Ġletilmesi” Polis Bilimleri Dergisi, 14(4): 55-77.
PAGE, A.Z. ve ĠNCE, M. (2008). “Aile Ġçi ġiddet Konusunda Bir Değerlendirme”, Türk Psikoloji Yayınları, 11(22), Ankara, 81-94.
PARSONS, T. (1942). “Age and in the Social Structure of the United States”, American Sociological Review, Vol. 7, No. 5 pp. 604-616.
RAKOCZY, S. (2004). “Religion and Violence: the Suffering of Women”, AGENDA, No. 61, pp. 29-35.
ġENOL, D. ve YILDIZ, S. (2013). Kadına Yönelik ġiddet Algısı Kadın ve Erkek BakıĢ Açısıyla, Mutlu Çocuklar Derneği Yayınları, Ankara.
UNESCAP, Elimination of Violence Against Women in Partnership with Men http://www.unescap.org/sdd/publications/gender/gender_dp_15.pdf (Accesed in October 18, 2012).
ÜNAL, S., ġIMġEK, B.K., AZCAN, Ġ. ve ÖZDEMIR, A. (2011). “Aile Ġçi ġiddet Mağdurlarının Polise BaĢvurmalarında Polise Uygun DavranıĢ Modeli Kazandırma”, Suç Önleme Sempozyumu, Bursa, 7-8 Ekim, 185-200.
YETIM, D. ve ġAHIN, M. “Aile Hekimliğinde Kadına Yönelik ġiddete YaklaĢım”, Aile Hekimliği Dergisi, 2(2): 48-53.
YILDIRIM, A. (1998). Sıradan ġiddet, Türkiye‟ye Özgü Olmayan Bir Sorun: Kadına ve Çocuğa Yönelik ġiddetin Toplumsal Kaynakları, Boyut Matbaacılık, 1. Basım, Ġstanbul.
http://www.whiteribbon.ca/who-we-are/( EriĢim tarihi 11. 27.2012).
http://www.tdk.gov.tr/index.php?option=com_gts&arama=gts&guid=TDK.GTS.523054aea bd8d0.23319027 (11.09.2013).
http://www.tzob.org.tr/Portals/0/Dokumanlar/Kitap_Brosur/Toplumsal_Cinsiyet_Esitligi_v e_Kadin_Haklari.pdf (03.07.2014).