Tasavvuf literatüründe “âdâbü’l-mürîdîn” türündeki eserler tasavvuf yolunu tutan sâliklerin uyması gereken âdâb, erkân ve usulü konu edinmektedir. Bu türün ilk müstakil örnekleri Harisel-Muhasibi (v. 243/857), Yahyâ b. Muâz (v. 258/872), Hakîm etTirmizî (v. 285/898) gibi ilk dönem sufîleri tarafından telif edilmiştir. Tasavvuf tarihinde “tarikatlar dönemi” olarak adlandırılan döneme kadar kaleme alınan âdâb kitaplarında nefsin ve kalbin sıfatları, murakabe ve uzlette dikkat edilmesi gereken hususlar, farz ve nafile namazların ardından okunacak dua ve zikirler gibi konular işlenirken; “tarikatlar dönemi”ne gelindiğinde tekkelerde uyulması gereken kurallar, tarikatların kendi müritlerine has olan zikir ve ibadet şekilleri gibi konular ilgili türün konuları arasına dahil edilmiştir.