Genelde tarikat mensubu velinin menkıbelerini içeren eserlere menâkıb veya menâkıbnâme adı verilmektedir.1 Menâkıbnâmeler, tarikatların yapısı, içinde bulundukları dönemle ilgili örf-adetleri, sufilerin birbirleriyle münasebetleri gibi hususları göstermesi bakımından tarihi ve kültürel boyutuyla önem arz etmektedir. Ebû İshak-ı Kâzerûnî’nin menâkıbını bizlere anlatan Şevkî Çelebi de sadece bir şahsın menakıbını değil, bir dönemin sosyokültürel dokusunu da ortaya koymaktadır.