BUZ HOKEYİ SPORCULARININ SPORTİF SÜREKLİ KENDİNE GÜVEN ÖZELLİKLERİNİN İNCELENMESİ

Bu çalışmanın amacı buz hokeyi sporcularının sportif sürekli kendine güven özelliklerinin incelenmesidir. Araştırmanın örneklemini, buz hokeyi salonlarının bulunduğu Erzurum, Ankara, İzmir ve İstanbul illerinde aktif olarak buz hokeyi sporuyla ilgilenen 16-30 yaş aralığında 120’si kadın, 315’i erkek, toplamda 435 sporcu oluşturmuştur. Araştırmada veri toplama aracı olarak, katılımcılara kişisel bilgi formu ve Vealey (1986) tarafından geliştirilen, ülkemizde Türkçe formunun geçerlik ve güvenirlik çalışması Yıldırım (2013) tarafından gerçekleştirilmiş 13 madde ve tek alt boyuttan (Sürekli Güven) oluşan Sporda Sürekli Kendine Güven (SSKG) ölçeği kullanılmıştır. Araştırmada bağımsız gruplar için t-testi (independent samples t-test) tekniğinden faydalanılmış ve veriler analiz edilmeden önce gruplar arası varyansların homojenliği varsayımı Levene Testi ile incelenmiştir. Varsayımın karşılandığı durumlar için yapılan karşılaştırmalarda ANOVA (Analysis of Variance) tekniği, varsayımın karşılanmadığı durumlar için yapılan karşılaştırmalarda ANOVA’nın non-parametrik alternatifi olan Kruskal-Wallis-H Testi kullanılmıştır. Sporda sürekli kendine güven ölçeği’nden alınan puanların cinsiyet değişkenine göre; erkek sporcular lehine, yaş değişkenine göre; 26 yaş ve üzerinde olan sporcuların, eğitim durumu değişkenine göre: lise mezunu olan sporcular lehine, buz hokeyi ile ilgilendikleri süre değişkenine göre; 6 yıl ve üzerinde buz hokeyi sporuyla ilgilenen sporcuların, milli sporcu olup olmama durumu değişkenine göre; milli olan sporcular lehine anlamlı farklılık görülmüştür (p<0,001). Şehir değişkenine göre; İstanbul ilinde yaşayan sporcuların en yüksek aritmetik ortalamayı aldıkları fakat anlamlı olmadığı görülmüştür (p>0,001). Araştırma sonucunda çeşitli demografik değişkenler göz önüne alınarak, bireyin toplumsal yapı içerisindeki kazanımları sportif sürekli kendine güven özelliklerinin belirlenmesinde etkili olduğu görülmüştür.

Anahtar Kelimeler:

Buz Hokeyi, Sportif Güven, Sportif Sürekli Kendine Güven

ANALYSING SPORTS TRAIT SELF-CONFIDENCE FEATURES OF ICE HOCKEY PLAYERS

The objective of this study is to analyse sports trait self-confidence features of ice hockey players. The sample of this study includes totally 435 athletes (120 women, 315 men) in the range of 16-30 years’ old who are active in ice hockey sports in Erzurum, Ankara, İzmir and İstanbul provinces where ice hockey halls are located. In this study, personal information form and Sports Trait Self-Confidence Scale (STSS) consisting 13 entry and single sub-dimension which were developed by Vealey (1986) and the validity and reliability study of the Turkish form carried out by Yıldırım (2013) are used as a data collection tool. Since there are more than 30 athletes in each of the groups, independent samples t-test are used in these comparisons. The homogeneity of the variance between the groups is examined by Levene Test before analysing the data. While ANOVA (Analysis of Variance) technique is used for the comparison of the hypothesis which is fulfilled, Kruskal-Wallis-H Test which is the non-parametric alternative of ANOVA is used for the comparison of the hypothesis that is not fulfilled. According to the gender variable of the scores acquired from Sports Trait Self-Confidence, the results are favourable in terms of male athletes; athletes aged 26 and over have the highest arithmetic mean and it is significant according to age variable; the scores are meaningful for high school graduates according to education variable; ice hockey players who are active in this sport for 6 years and over have the highest arithmetic mean and it is significant according to duration variable; and lastly there is a significant difference in favour of national athletes according to being a national athlete or not variance (p<0,001). The athletes living in İstanbul have the highest arithmetic mean but not significant according to city variable (p>0,001). As a result of the research, it has been concluded that the individual’s gains in social structure are effective in the determination of sports trait self-confidence features by considering various demographic variables.

Keywords:

Ice Hockey, Sport Confidence, Sports Trait Self-Confidence,

PDF

___

Aygün M. (2018). Buz hokeyi sporcularının duygusal zekâ ve liderlik özelliklerinin sportif sürekli kendine güven üzerine etkisi. Doktora Tezi. Erzurum: Atatürk Üniversitesi Kış Sporları ve Spor Bilimleri Enstitüsü.
Bandura A. (1997). Self-efficacy, the exercise of control. W. H. Freeman and Company, New York.
Büyüköztürk Ş., Çakmak E. K., Akgün Ö. E., Karadeniz Ş., Demirel F. (2018). Bilimsel araştırma yöntemleri. Pegem Akademi, Ankara. 15-17.
Cohen R. (2016). Sport psychlogy: the basics optimising human performance. Bloomsbury Sport. London-New York. 14-16.
Çetinkaya T. (2015). Takım sporlarında sporcu kimliği ve sürekli sportif kendine güven ilişkisi. Doktora Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Dolphin C. (2010). Ice hockey by the numbers. Abdo Publishing Company, Minnesota. 4-7.
Farrukh A. H. (2015). Textile in ıce hockey: a journey of safety. Gent University, Belgium. 6-9.
Hance A. (2015). Slap shot science: a curious fan’s guide to hockey. Johns Hopkins University Press. Baltimore, Maryland.
Harter S. (1978). Effectance motivation reconsidered: toward a developmental model. Human Development. 21, 34-64.
Kara T. (2017). Takım sporu veya bireysel sporlarla ilgilenen lise öğrencilerinin sportif sürekli kendine güven düzeylerinin incelenmesi. Spor ve Eğitim Bilimleri Dergisi. SI (1), 56-62.
Karagün E. (2014). Self-confidence level in professional athletes; an examination of exposure to violence, branch and socio-demographic aspects. International Journal of Human Sciences. 11(2), 744-753.
Merey B. (2010). Yetişkinlerde özgüven duygusu ile anksiyeti düzeyi arasındaki ilişkinin karşılaştırılması ve kültürlerarası bir yaklaşım. Yüksek Lisans Tezi. İstanbul: Maltepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Oktay E., Akan Y., Çalmaşur G. (2007). Erzurum ı̇l merkezinde yaşayan yetişkin bireylerin Erzurum’dan memnuniyetleriyle ı̇lişkili faktörlerin araştırılması. Atatürk Üniversitesi. Yayın No: 959, Erzurum. 3.
Öztürk A., Bayazıt B., Gencer E. (2016). Judocuların Problem Çözme Becerilerinin ve Sportif Güven Düzeylerinin İncelenmesi (Trabzon Olimpik Hazırlık Merkezi Örneği). Ankara Üniversitesi Spor Bilimleri Fakültesi, 14(2), 145-151.
Plakona E., Parcina I., Ludvig A., Tuzovic A. (2014). Self-confidence in sport. International Scientific Journal Of Kinesiology, 7 (1). 47-55.
Preston D. L. (2001). 365 steps to self-confidence. How To Books. Oxford, United Kingdom. 18.
Vealey R. S. (1986). Conceptualization of sport-confidence and competitive orientation: preliminary investigation and instrument development. Journal of Sport Psychology, 8(3), 221-246.
Vealey R. S. (1988). Sport-confidence and competitive orientatios: an addendum on scoring procedures and cender differences. Journal of Sport and Exercise Psychology, 10(4), 471-478.
Vealey R. S. (2001). Understanding and enhancing self-confidence in athletes. Handbook of Sport Psychology. Second Edition (edited by R.N. Singer, H.A. Hausenblass, C.M. Janelle), 550-565.
Vealey R., Chase M. A. (2008). Self-confidence in sport: conceptual and research advances. In Horn, T. S. (ed.), Advances in Sport Psychology, (3rd edn). Champaign, IL. Human Kinetics. 65-97.
Vurgun N. (2010). Sporda imgeleme anketinin Türkçeye uyarlanması ve sporda imgelemenin yarışma kaygısı ile sportif güven üzerindeki etkisi. Doktora Tezi. İzmir: Ege Üniversitesi Sağlık Bilimleri Enstitüsü.
Yıldırım F. (2013). Sportif sürekli kendine güven alt ölçeğinin uyarlanması ve ortaöğretim kurumlarındaki öğrencilerde sportif sürekli kendine güvenin çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Yüksek Lisans Tezi. Mersin: Mersin Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.