Saldırganlık Eğilimi Ölçeği’nin Türk Çocuklarına Uyarlanması

Bu çalışmada sosyal gelişim kapsamında orta çocukluk dönemindeki çocukların saldırganlık eğilimlerini belirlemeye yönelik Cassidy ve arkadaşları (1996) tarafından geliştirilen “Saldırganlık Eğilimi Ölçeği”nin geçerlik ve güvenilirliği tespit edilmiştir. Araştırmaya Muş’taki ilköğretim okullarında öğrenim gören 9-12 yaşındaki 124 çocuk katılmıştır. Açımlayıcı faktör analizi sonucunda bulunan iki faktörün açıkladığı varyans % 60,55 olarak hesaplanmıştır. Doğrulayıcı faktör analizi sonucunda sınanan faktör yapısının gerçek verilerle iyi uyum gösterdiği doğrulanmıştır. Ölçeğin güvenilirliliği için iç tutarlılığa bakılmıştır. Bu amaçla Cronbach alfa .76 ve Spearman Brown iki yarı test korelasyonu .70 olarak hesaplanmıştır. Bu analizler doğrultusunda ölçeğin, geçerli, güvenilir ve Türk çocuklarına uygun olduğu kabul edilmiştir

Anahtar Kelimeler:

Saldırganlık, Saldırganlık eğilimi, Sosyal Gelişim, Orta çocukluk

Adaptation of Intent Attribution Questionnaire to Turkish Children

In this study, validity and reliability of “Intent Attribution Questionnaire” which was developed by Cassidy and her collegues (1996) for determining intent of hostility in middle childhood was determined. 124 students from Primary schools in Muş Province participated in this study. As a result of exploratory factor analysis, the variance of one factor was computed as 60.55%. Confirmatory factor analysis results confirmed tested data have well harmony with ideal data. Cronbach alpha coefficient (.76) and Spearman Brown split-half correlation (.70) were computed. As a result of these analyses, this scale is accepted to be reliable, valid and suitable for Turkish children

Keywords:

Aggressiveness, Hostility Attribution, Social Development, Middle Childhood,

PDF

___

Achenbach, T.M. (1991), Manual for the Teacher’s Report Form and 1991 Profile. Burlington, VT: University of Vermont, Department of Psychiatry.
Anderson, J. C. ve Gerbing, D. W. (1984), “The Effect of Sampling Error on Convergence, Improper Solutions, and Goodness-Offit Indices for Maximum Likelihood Confirmatory Factor Analysis”. Psychometrika, 49, 155-173.
Aşkın, M. (1981), “Bazı Kişilik Değişkenlerinin Kültürlerarası Sosyal- Psikolojik Açıdan İncelenmesi”, Yayınlanmamış Doçentlik Tezi, Atatürk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Erzurum.
Balkaya, F. (2000), “Çok Boyutlu Öfke Ölçeği’nin Geliştirilmesi ve Bazı Semptom Gruplarındaki Etkisi”, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, Ankara.
Büyüköztürk, Ş. (2002). Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı. Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Cassidy J, Kirsh SJ, Scolton K, Parke RD. (1996), “Attachment and Representations of Peer Relationships.” Developmental Psychology, 32:892–904.
Cole, D.A. (1987), “Utility of Confirmatory Factor Analysis in Test Validation Research.” Journal of Consulting and Clinical Psychology, 55;1019-1031.
Crick NR, Dodge KA. (1996), “Social Information-Processing Mechanisms in Reactive and Proactive Aggression.” Child Development, 67:993–1002.
Çetin F., Bilbay A. A., Kaymak D.A. (2003), Araştırmadan Uygulamaya Çocuklarda Sosyal Beceriler, İstanbul: Epilson Yayınevi.
Dodge KA. (1980), “Social Cognition and Children's Aggressive Behavior.” Child Development, 51:162–170.
Dodge KA, Frame CL. (1982), “Social Cognitive Biases and Deficits in Aggressive Boys.” Child Development, 53:620–635.
Dodge KA. (2006), “Translational Science in Action: Hostile Attributional Style and the Development Psychopathology, 18(3): 791–814. Behavior Problems” Developmental
Dodge, K. A. (1986), A Social Information Processing Model of Social Competence in Children. In M. Perlmutter (Ed.), Minnesota Symposium in Child Psychology (Vol. 18, pp. 77 – 125). Hillsdale, NJ: Erlbaum.
Dodge KA, Pettit GS, McClaskey CL, Brown M. (1986), “Social Competence in Children.” Monographs of the Society for Research in Child Development, 51.
Jöreskog, K.G. ve Sörbom, D. (1993), LISREL 8: Structural Equation Modeling with the SIMPLIS Command Language. Hillsdale, NJ: Lawrence Erlbaum Associates Publishers.
Kesen, N. F., Deniz, M. E., Durmuşoğlu, N. (2007), “Ergenlerde Saldırganlık ve Öfke Düzeyleri Arasındaki İlişki: Yetiştirme Yurtları Üzerinde Bir Araştırma.” Selçuk Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi 17:353-364.
Masten A. ve Coatsworth, J. (1998), “The Development of Competence in Favorable and Unfavorable Environments: Lessons for Research on Successful Children”. American Psychologist, 53:205-220.
Orobio de Castro, B., Veerman, J.W., Koops, W., Bosch, J.D., & Monshouwer, H. J. (2002). Hostile Attribution of Intent and Aggressive Behavior: A Meta Analysis. Child Development, 73:916-934.
Seven, S. 2007, “6 Yaş Anasınıfı Öğrencilerinin Ailesel Faktörleriyle Sosyal Problem Davranışları Arasındaki İlişki”, Kuram ve Uygulamada Eğitim Yönetimi, 13(51): 477-499.
Sümer, N. (2000), “Yapısal Eşitlik Modelleri: Temel Kavramlar ve Örnek Uygulamalar”, Türk Psikoloji Yazıları, 3(6):49-74.
Uluğtekin, S. (1976), “Çocuk Yetiştirme Açısından Ana-Baba Çocuk İlişkileri. Ana- baba Davranışları ile Çocuğun Saldırganlık ve Bağımlılık Eğilim Arasındaki İlişkilerin Araştırılması”, Yayımlanmamış Doktora Tezi, Ankara Üniversitesi, Ankara.
Vitale, J., Newman, J.P., Serin, R.C., & Bolt, D.M. (2005). Hostile Attributions in Incarcerated Adult Male Offenders: An Exporation of Diverse Pathways. Aggressive Behavior, 31(2):99-115.
Waas, G.A. (1988), “ Social Attributtional Biases of Peer-rejected and Aggressive Children”. Child Development, 59:969—975.