Turizmde Destinasyon Markalaşması ve Diyarbakır Örneği

Bu araştırmanın amacı, turizmde destinasyon markalaşması bağlamında Diyarbakır kentinin imajını, kente gelen turistlerin görüşleri temelinde değerlendirmektir. Araştırma genel tarama türünde betimsel bir çalışmadır. Araştırmanın evrenini Diyarbakır’a gelen yerli ve yabancı turistler oluşturmaktadır. Bu evrenden toplam 584 turiste ulaşılmıştır. Veri toplama aracı olarak “Turistlerin Diyarbakır Markası Algılaması Veri Toplama Aracı” kullanılmıştır. Çalışmadan elde edilen veriler SPSS (Statistical Package for the Social Science) ve AMOS (Analysis of Moment Structures) paket programları ile analizi yapılmıştır. Analiz yöntemi olarak; betimsel istatistikler yapılmıştır. Çalışmadan elde edilen bulgular, turistlerin marka kent olma yolunda ilerleyen Diyarbakır’ın dünya şehri olduğunu ve marka şehri olduğunu ifade ettiklerini göstermiştir. Diyarbakır’ın yemekleri ve tarihi zenginliğinin kentin markalaşması açısından avantaj sağlayacağı, kentin “çekici” olarak nitelendirildiği, halkın sıcak, geleneksel ve samimi olarak nitelendirildiği görülmüştür. Araştırmadan elde edilen sonuçlar, aslında Diyarbakır’ın bölgede önemli bir konuma sahip olduğunu ve bunun değerlendirilerek turizm kalkınması yaratarak marka kent olabileceğini göstermektedir. Anahtar Kelimeler: Destinasyon, markalaşma, kent markalaşması.

Anahtar Kelimeler:

Destinasyon, markalaşma, , kent markalaşması.

___

Aaker, D. A. (1996), Building Strong Brands, 1. Baskı, New York: The Free Press.
Amiryan, H. ve Silva, G. (2013), ‘Sustainable Tourism Development in Armenia’, International Journal of Management Cases.15 (4), 153-169.
Beyhan, G. Ş. ve Ünügür, S. M. (2005), ‘Çağdaş Gereksinimler Bağlamında Sürdürülebilir Turizm ve Kimlik Modeli’, İTÜ Dergisi/a Mimarlık, Planlama ve Tasarım Dergisi, 4(2): 79-87.
Bilim, Y. (2010), Turizm Pazarlamasında Görsel ve Yazılı Tanıtım Materyali İçeriğinin Satın Alma Niyetine etkileri: Eksik Bilgiye Dayalı Çıkarım Yaklaşımı, Yayınlanmamış Doktora Tezi. Aydın: Adnan Menderes Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Büyüköztürk, Ş. (2010), Sosyal Bilimler İçin Veri Analizi El Kitabı, 12.Baskı, Ankara: Pegem Akademi.
Can, A. (2013), SPSS ile Bilimsel Araştırma Sürecinde Nicel Veri Analizi, Ankara: Pegem Akademi.
Cannon, J.C. (1994), ‘lssues in Sampling and Sample Design - A Managerial Perspective. Travel, Tourism, and Hospitality Research: A Handbook For Manager and Researcher’, Ritchie, J. and Goeldner, C. (Editörler):131-143. New York: John Wiley.
Coşkun, K. (2012), Kent Markası Ve Marka İmajının Ölçümü: Düzce İli Örneği, Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Düzce: Düzce Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Cros, H. D. (2001), ‘A New Model to Assist in Planning for Sustainable Cultural Heritage Tourism’, Internationla Journal of Tourism Research, 3 (2): 165-170.
Demir, S.B. ve Akengin, H. (2010), ‘Sosyal Bilgiler Dersine Yönelik Bir Tutum Ölçeğinin Geliştirilmesi: Geçerlik ve Güvenirlik Çalışması’, E-Uluslararası Eğitim Araştırmaları Dergisi, 1 (1), ss: 26-40.
Diyarbakır Valiliği (2010), Diyarbakır Turizm Stratejisi ve Eylem Planı, Diyarbakır.
Diyarbakır Valiliği (2014), ‘Cazibe Merkezlerini Destekleme Programı’, http://www.diyarbakirkulturturizm.org/Home (26.10.2014).
Diyarbakır Kültür ve Turizm Müdürlüğü (2014). Diyarbakır Turizm İstatistikleri.
Doğanlı, B. (2006). Turizmde Destinasyon Markalaşması ve Antalya Örneği. Yayınlanmamış Doktora Tezi. Isparta: Süleyman Demirel Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Eroğlu, A. H. (2007). ‘Şehirlerin Markalaşması’, http://www.yerelsiyaset.com/pdf/kasim2007/16.pdf (14.10.2014).
Ertuğrul, S. M. ve Demirkol, Ş. (2007), ‘Turistik Ürün Talebinde Markalaşma ve Önemi’, Sosyal Bilimler Dergisi. (2), ss. 61-70.
Güler, E. (2007). Markalaşma Sürecinde Edirne, 1 Baskı, İstanbul: Ege Basım.
Günlü, E. ve İçöz, O. (2004), Turizmde Bölgesel Marka İmajı Yaratılması ve Turizm İstasyonları İçin Markanın Önemi, (Turizm İlkeler ve Yönetim). Ankara: Turhan Kitapevi.
Goeldner, C. R., Ritchie J. R. ve Mcintosh, R. (2000), Tourism; Principles, Practices, Philosophies. New York: John Wiley & Sons.
İlban, M.O. ve Köstekli, E. (2012), Turizm Eğitiminde Yaşanan sorunların Öğrencilerin Okullarına Olan Duygusal Bağlılık Düzeylerine ve Okula Devam Niyetlerine Etkileri, Turizm Eğitimi Konferansı/Tebliğler Kitabı, Ankara: Kültür ve Turizm Bakanlığı Araştırma ve Eğitim Genel Müdürlüğü Yayınları. ss: 198-213.
Kamiloğlu, F. (2010), Kentsel Markalaşma Sürecinde Reklamın Rolü: 2010 İstanbul Kültür Başkenti Projesinin Değerlendirilmesi. Yayınlanmamış Doktora Tezi. İstanbul: İstanbul Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Karahasan, F. (2000), ‘Marka Yönetimi Bilimsel Bir Platformda Yürütülmelidir’, Marketing
Türkiye Dergisi, Marka Özel Sayısı, İstanbul.
Karasar, N. (2009), Bilimsel Araştırma Yöntemi, 20. Baskı, Ankara: Nobel.
Kavaratzis, M. ve Ashworth, G.J. (2005), City Branding: An Effective Assertion of Identity or a Marketing Trick?.Blackwell Publishing.
Keller, K. (1998), Strategic Brand Management: Building, Measuring and Managing Brand Equity. New Jersey: Prentice Hall Inc.
Knapp, D. E. (2003), Marka Aklı, A. T. Akartuna (Çev), 1. Baskı, İstanbul: MediaCat Kitapları.
Kültür ve Turizm Bakanlığı. (2014). Türkiye Turizm Stratejisi 2023- Eylem Planı 2007-2013. Ankara.
Moon, M. ve Doug, M. (2004), Ateşten Markalar, İstanbul: MediaCat Kitapları.
Morgan, N. ve Annette, P. (2006), Turizm Sektöründe Reklamcılık. İstanbul: MediaCat Kitapları.
Nunnally, J. C. (1978), Psychometric Theory. New York: McGrawHill.
Özdamar, K. (2001), Paket Programlar ve İstatistiksel Veri Analizi (Çok Değişkenli Analizler), 4. Baskı, Eskişehir: Kaan Yayınları.
Özdemir, Ş. ve Karaca, Y. (2009), ‘Kent Markası ve Marka İmajının Ölçümü: Afyonkarahisar Kenti İmajı Üzerine Bir Araştırma’, Afyon Kocatepe Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilim Fakültesi Dergisi, ss. 113-134.
Özkul, E. ve Demirer, D. (2012), ‘Şehirlerin Turistik Markalaşmasında Kalkınma Ajanslarının Rolü’, İşletme Araştırmaları Dergisi, 4(4), ss. 157-181.
Phillips, W. J. ve Jang S. (2010), Destination Image Differences betweenVisitors and Non-Visitors: A Case of New York City, International Journal Of Tourism Research.12, ss. 642–645.
Şahin, G. (2010). Turizmde Marka Kent Olmanın Önemi: İstanbul Örneği, Basılmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Ural, A. ve Kılıç, İ. (2006). Bilimsel Araştırma Süreci ve SPSS ile Veri Analizi, 2.Baskı, Ankara: Detay.
Uztuğ, F. ve Konuş, M. K. (2003), Siyasal Mark, 1. Baskı, İstanbul: MediaCat Kitapları.
Yavuz, M.C. (2007). Uluslararası Destinasyon Markası Oluşturulmasında Kimlik Geliştirme Süreci: Adana Örneği. Yayımlanmamış Doktora Tezi. Adana: Çukurova Üniversitesi. Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Yıldırım, Y. ve Beykan, Ç. (2000), Türk Turizminde Günü Kurtarmak Değil Marka Yaratmak. Türkiye Turizm Araştırma Enstitüsü, 1.Ulusal Türkiye Sempozyumu Tebliğ Kitapçığı.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2005). Sosyal Bilimlerde Nitel Araştırma Yöntemleri, 5. Baskı. Ankara: Seçkin.
Wan, Y.K.P. and Li, X. (2013), ‘Sustainability of Tourism Development in Macao’, China. Internatıonal Journal Of Tourısm Research. 15, ss. 52–65.
Zeren, H.E. (2011). Marka Kent Oluşturma Bağlamında Stratejik Kent Yönetimi: Karaman Kenti İçin Bir Model Önerisi, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Malatya: İnönü Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü.
http://www.citymayors.com/marketing/city-brands.html, (10.02.2013).