Klasik Türk edebiyatının en önemli nazım şekli gazeldir. Gazelin hem şekil hem de temaolarak birçok türü bulunmaktadır. Gazelin bu türlerinden biri de “müzeyyel gazel”dir.Müzeyyel gazellerin methiye olarak kullanıldığı bilinmektedir.Ancak şairlerin eserleri incelendiğinde onların müzeyyel gazeli sadece bir methiye unsuruolarak kullanmadıkları görülmektedir. Birçok müzeyyel gazelde zeyiller şairin kendisiniövdüğü beyitlerden oluşmaktadır. Bu çalışmada müzeyyel gazellerin sadece bir memduha hitabenyazılmadığı, şairlerin kendilerini övme amacıyla da müzeyyel gazeller kaleme aldıklarıörneklerle gösterilmiştir. Bu şekilde müzeyyel gazelin sadece methiye aracı olmadığı ve birişlevinin de şairin kendisini övmesi olduğu dile getirilmiştir.

Classical Turkish literature’s the most important form of poem is the ghazal. There are many types of ghazal in both form and theme. One of these types of ghazal is “muzeyyel ghazal”. Muzeyel ghazals are known to be used as an eulogy.  But when the poems are examined it seems that the poets do not use their muzeyyel ghazals only as an element of an eulogy. In many muzeyyel ghazals,  they are composed of verses in which the poets praise themself. In this study, it be shown with examples that muzeyyel ghazals are not only written to be addressed to the praised person by poets, but also they are written to praise the poets themselves.