1982 Anayasasının 163 üncü maddesi, bütçeler ile verilen ödeneklerin kurumlarca harcanabilecek miktarın sınırını gösterdiğini hükme bağlanmaktadır. 5018 sayılı Kamu Mali Yönetimi ve Kontrol Kanunundan önce yürürlükte olan ve mali anayasa olarak benimsenen 1050 sayılı Muhasebe-i Umumiye Kanununda da, harcamacı kuruluşların her yıl bütçe kanunlarıyla kendilerine verilen ödenekler kadar harcama yapabileceği ve bu ödenekleri özel gelirlerle çoğaltamayacakları, ayrıca kurumların yıl içinde yapacakları her hizmetin karşılığının bütçede yer alması gerektiği hususlarını kapsayan hükümlere yer verilmişti. Ayrıca bu Kanunda ek ödenek, “tertibi bütçede bulunup yetersizliğinden dolayı ilave olarak alınan ödenek” olarak tanımlanmakta idi.