Bu çalışmada, İslam düşünce tarihine önemli katkılar sunan İmam Şâfiî’nin, alanında ilk eser olma özelliğini kazanmış olan “İhtilâfu’l-Hadîs” isimli eserinin Hadîs ilmindeki yeri konu edilmiştir. İhtilâfü’l Hadîs ilminin kavramsal çerçevesi ile Şâfıî'nin konu ile ilgili metodolojisi irdelenmiştir. Eser incelendiğinde görülen ana tema şudur: Şâfıî, sahih ve sabit olan hadîslerin ne Kur’an’la ne de birbirleriyle anlam uyuşmazlığı gösteremeyeceğini savunmaktadır. Eserde, muteârız hadîsleri çözüme kavuşturmada bazı usulî prensiplerden hareket edildiği görülmektedir. İmam Şâfiî, görünüşte ihtilâflı görünen hadîslerin arasını bulma anlamında cem’/ te’lif, (bu metod, diğerlerine göre daha fazla kullanılmıştır) bir hadîsin diğerinin hükmünü ortadan kaldırması anlamında nesh ve hadîslerin bazı yönlerinin diğerinden üstün olduğu anlamında tercih metodlarına başvurarak hadîsler arasındaki ihtilafı çözüme kavuşturmak istemektedir