18. Yüzyıldan önce “güzel” kavramı bilinmiyor muydu, ya da sanatçılar bu kavramı tek başına kullanmak istemiyor muydu sorusu anlamlıdır. Ortaçağ’ın sanatçıları “güzel”in tek başına bir kavram olduğunu içten içe biliyorlardı ve onu kendi eserlerinde kullanıyorlardı. 18. Yüzyılın Ortaçağ’a göre bir ayrıcalığı varsa, o da “güzellik” kavramını başlı başına bir kavram olarak ele almış ve onu tanrıdan ve bu bağlamda kilise düşüncesinden bağımsızca tanımlayarak, aydınlanma felsefesine göre metinleştirmiş olmasıdır, oysa Ortaçağ’da ‘güzellik’ kavramı kilise denetimli idi.