Türlü konularda, çeşitli kaynaklara başvuran bir Sanat Tarihçisi, çoklukla elinin altındaki veya kolayca ulaştığı kaynağı kendine referans edinir. Zaaf gibi görünen bu tutumun yolun başındayken terkedilmesi, araştırmanın derinliği ve tarafsızlığının tutturulabilmesi için de elzemdir. Uzakta ve zaman kaybına neden olanla, masraf gerektiren kaynağa ulaşmadaki güçlükler, genellikle failin ve eserinin eksikliğine işarettir. Bu tür refleksler, aslında bizi ve çalışmamızı zedeler de çoğu zaman farkına varamayız. Her zaman takip edilmesi gereken düstur çemberinin içine girilemediğinden olsa gerek, atladığımız husus, genellikle günümüzden epey eskilere inen çalışmalara ilgisizliğimiz ve uzak kalışımızdır. Bu bazen bir arşiv vesikası, bazen de Osmanlıca yazılmış bir kitap olabilmektedir.