İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi dersine yönelik velilerin Tu‐ tumları (Diyarbakır örneği)

Bu çalışmanın amacı, velilerin Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi derslerine yönelik tutumlarını ve bu tutumları etkileyen faktörlerin belirlenmesidir. Betimsel tarama modeli kullanılarak yapılan çalışmanın evrenini 2011-2012 eğitim-öğretim yılında, Diyarbakır ilinde ikamet eden veliler oluşturmaktadır. Araştırmanın örneklemini ise bu velilerden basit tesadüfî örnekleme yöntemiyle belirlenen 980 veli oluşturmaktadır. Verilerin toplanmasında Altaş tarafından geliştirilen “Velilerin Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Derslerine Karşı Tutumları” adlı ölçek kullanılmıştır. Araştırma bulgularına göre; velilerin din öğretimine karşı genel tutum düzeyleri yüksek iken İDKAB dersi öğretim uygulamalarına karşı tutum düzeyleri ise düşüktür.

The attitudes of parents on primary Reli‐ gion and Morals course (Diyarbakır sample)

The purpose of this study is to identify the attitudes of parents on Religion and Morals course and also factors affecting these attitudes. The universe of the study, constructed in descriptive scanning method, consists of parents inhabited in Diyarbakır during 2011-2012 educational period. The sample of the study consists of randomly defined 980 parents. Data collection is done by utilization of the scale of Altaş on “Attitudes of Parents on the Courses of Religious Culture and Moral Knowledge”. The findings of the research imply that where the attitudes of the parents on the lesson are high, the attitudes on the activities of the course (syllabus) are comparably low.

PDF

___

Altaş, N. (2001). İlköğretim İDKAB Öğretimi. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Altaş, N. (2004). Öğrenci Velilerinin İlköğretim Din Kültürü Ve Ahlak Bilgisi Derslerine Karşı Tutum Düzeylerinin Dini Tutum Düzeyleriyle İlişkisi. Ankara Üniversitesi İlahiyat Fakültesi Dergisi, (Cilt: XLV, Sayı: 1, s.85‐105).
Bayrakdar, M. (2006). Okul‐çevre ilişkilerini geliştirmek için neler yapabiliriz? İlköğretmen Eğitimci Dergisi (s. 12‐13).
Beyza, B. (2003). 1980 Sonrası Türkiye’de İDKAB dersinin Zorunlu Oluşu ve Program Anlayışlar. Din Öğretiminde Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası Sempozyum Bildiri ve Tartışmalar, 28‐30 Mart 2001 (s. 667‐689). İstanbul: Milli Eğitim Yayınları.
Bilgin, B. (1998). Eğitim Bilimi ve Din Eğitimi. Ankara: Gün Yayıncılık.
Büyüköztürk, Ş. (2012). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. 11. Baskı. Ankara: Pegem Yayınları.
Çakmak, F. (2007). Velilerin Ortaöğretim Din Kültürü Ve Ahlak Bilgisi Dersi Programına Yönelik Tutumlarını Etkileyen Faktörler. Din Eğitimi Anabilim Dalı Basılmamış Doktora Tezi. Ankara: Ankara Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Felsefe Ve Din Bilimleri.
Demirel, Ö. (2004). Eğitimde Program Geliştirme. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Din Öğretimi Genel Müdürlüğü. (2001). İlköğretim İDKAB Öğretim Programları ve Bir Uygulama Örneği (Ankara Modeli). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Doğan, R. (1999). Cumhuriyetin İlk yıllarında Tevhid‐i Tedrisat Çerçevesinde Din Eğitim‐Öğretimi ve Yapılan Tartışmalar. Türkiye’de Din Eğitimi ve Öğretimi İlmi Toplantısı, İzmir‐ 4, 6 Aralık 1998 (s. 227‐288). Ankara: Türk Yurdu Yayınları.
Doğan, R., & Tosun, C. (2002). İlköğretim 4. ve 5. Sınıflar İçin İDKAB Öğretimi. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Doğan, R. (2003). 1980’e Kadar Türkiye’de Din Öğretimi Program Anlayışları (1924‐ 1980). Din Öğretiminde Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası Sempozyum Bildiri ve Tartışmalar (s. 606‐642). İstanbul: Milli Eğitim Yayınları.
Fidan, N. (1996). Okulda Öğrenme ve Öğretme. İstanbul: Alkım Yayınevi.
Karasar, N. (2009). Bilimsel Araştırma Yöntemi. 19. Baskı. Ankara: Nobel Yayınları.
Kılıç, R. (1999). Din Öğretimini Temellendirme Problemi. Türkiye’de Din Eğitimi ve Öğretimi İlmi Toplantısı, İzmir‐ 4, 6 Aralık 1998 (s. 55‐61). Ankara: Türk Yurdu Yayınları.
MEB. (2010). İlköğretim Din Kültürü ve Ahlak Bilgisi Dersi (4,5,6,7 ve 8. Sınıflar) Öğretim Programı ve Kılavuzu. Ankara: MEB Yayınları.
Mualla, B., & Selçuk, B. (1991). Din Öğretimi Özel Öğretim Yöntemleri. Ankara: Gün Yayıncılık.
Özdamar, K. (1999). Paket Programlarla İstatistiksel Veri Analizi. Eskişehir: Kaan Kitabevi.
Özyürek, L. (1983). Çocuğumun Öğretmeni (Veli‐Öğretmen İlişkisi Konusunda Küçük Bir İnceleme). Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Dergisi (Sayı: 16 s. 61‐ 76).
Parladır, S. (1999). Genel Öğretim Din Öğretimi İlişkisi. Türkiye’de Din Eğitimi ve Öğretimi İlmi Toplantısı, İzmir‐ 4, 6 Aralık 1998 (s. 63‐70). Ankara: Türk Yurdu Yayınları.
Selçuk, M. (1998). Din Eğitimi Özgürleştiren Bir Süreç Olabilir mi? İslamiyat 1 (Sayı: 1, s. 73‐87).
Selçuk, M. (2000). Din Öğretiminin Kuramsal Temelleri. Din Öğretiminde Yeni Yaklaşımlar (s. 11‐20). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Selçuk, M. (2000). Teorik ve Pratik Açmazlarıyla Kültürel Miras Öğretimini Sorgulayan Bir Deneme. Din Eğitiminde Yeni Yaklaşımlar (s. 85‐94). İstanbul: Milli Eğitim Basımevi.
Tavşancıl, E. (2002). Tutumların Ölçülmesi ve SPSS ile Veri Analizi (s. 67). Ankara: Nobel Yayıncılık.
Tosun, C. (2001). Din Eğitimi Bilimine Giriş. Ankara: PegemA Yayıncılık.
Tosun, C. (2003). İki Binli Yıllarda Türkiye’de Din Öğretimi: Bugünden Geleceğe. Din Öğretiminde Yeni Yöntem Arayışları Uluslararası Sempozyum Bildiri ve Tartışmalar, 28‐30 Mart 2001 (s. 748‐762). İstanbul: Milli Eğitim Yayınları.