Bu makale yaklaşık 750000 Osmanlı Ermenisinin İttihat ve Terakkiyönetimi tarafından sevk ve iskan edilmesini, kendi kaderini tayin hakkıve toprak bütünlüğü kavramları açısından ele almaktadır. On yıllardırsürmekte olan “soykırım mı? tehcir mi?” tartışmalarına girmeden, makalebu ihtilafa özgün bir açıdan yaklaşarak ayrılıkçı talepleri haklı kılabilecekkendi kaderini tayin hakkının dayandığı meşru temellere ilişkin teorik biryaklaşım sunmaktadır. Kötü muamele, barışçılık, çoğunluk ve tarihselimtihan, meşru ayrılıkçılık için teorik önkoşullar olarak tanımlanmaktadırve 1915 tehcirinin arşivsel bir analizi bu önkoşullardan üçününErmenilerin bağımsızlık arayışında bulunmadığı ortaya koyulmaktadır

This article investigates the 1915 relocation of approximately750,000 Ottoman Armenians by the İttihat ve Terakki (Union and Progress)administration with respect to the notions of self-determination andterritorial integrity. While it remains distant to the decades-old “genocideor relocation?” debate, this paper promises to discuss this controversy froman original angle, and offers a theoretical framework for the legitimategrounds on which the right to self-determination exists to justifysecessionist demands. Mistreatment, peacefulness, majority and historicaltests are proposed as theoretical prerequisites of legitimate separatism, andan archival analysis of the 1915 relocation suggests that three of theseconditions were not satisfied in the Armenians’ pursuit of independence