Neoliberalizm, yalnızca ekonomik-politik bir sistem olmasından öte sınırsızlığı içinde barındırarak sürekli bir büyüme ve kalkınma olarak görülebilir. Tarihsel olarak ekonomik-politik modellemelerin günümüzde ki uyarlaması olarak görülen neoliberalizm, kavram olarak bütünselliği içinde barındırmasından dolayı özellikle ele alınmalıdır. Bir yaklaşım olarak neoliberal bakış, öznel olanı yaratmanın ötesinde birçok alana etki ederek tek tipleşmeyi arzular. Yarattığı bu biçim algısını büyüme ve sıçrama gibi kavramlarla meşrulaştırarak/hiçleştirerek ortak algıyı yaratır. Araştırma kapsamında ele alınan Žizek’in argümanları ve günümüz neoliberal politik söylemleri ile sanatın özerk yapısının aslında nasıl değiştiğinin cevapları aranmaktadır. “Özerk sanatın” giderek “faydalı sanat”a dönüşmesi ve korporasyonların kendinden daha fazla söz ettirmesi sebebiyle faydalı sanata verilen desteğin sınırsız olması, sanatın içinden çıkılmaz güncel paradokslarıdır. Günümüz sanatının politik söylemlerinin önemsediği ve bunu politik temsil olarak sunması “eksik olanın mevcudiyetini” sağlamak üzeredir. Güdülen toplumsal algı düzenlenmesinde sanat, misyon olarak bunu sağlamaya çalışmaktadır. Sanat, hangi ideolojik yapılanmada yer alırsa alsın görünür olmayanı veya “gösterilmek istenmeyeni görünür kılmaya” doğası gereği devam etmelidir. Tıpkı değişen kültürelekonomik birçok kavramın kendini süsleyerek yaşamını sürdürmesi gibi sanat da kılgısal bir mücadelenin parçası ya da kendisi olacaktır

Neoliberalism can be seen as a continuous growth and development by incorporating infinity rather than being an economic-political system. Neoliberalism, which is historically adopted as an adaptation of economic-political modeling, should be considered especially because it contains the concept as a whole. As an approach, the neoliberal view desires uniformity by influencing many areas beyond creating the subjective. It creates a common perception by legitimizing / neutralizing this perception of form it creates with concepts such as growth and leap. The arguments of the Žizek and the neoliberal political discourses of the research and the autonomous structure of art are being sought. Since the autonomous art is increasingly becoming a useful art and the corporations have a more prominent right, the unlimited support of useful art is the inevitable contemporary paradox. Presenting the political discourse of contemporary art and presenting it as political representation is about to ensure the existence of the missing. Art is trying to provide this as a mission in the regulation of motivated social perception. No matter what ideological structure it takes, art must continue to be visible or to make it visible to be visible. Art, like many other cultural-economic concepts, will continue to live by embellishing itself, or it will be part of a fictional struggle