Ok ve yay, tarih öncesi devirlerden beri savaş aleti olarak kullanılmış ve birçok toplum tarafından gücün sembolü olarak görülmüştür. Okçuluk en gelişmiş haline Orta Asya bozkır kavimleri ile ulaşmıştır. Hiç şüphesiz bu durumun oluşmasında Türklerin karakteristik özellikleri etkili olmuştur. Nitekim siyasi ve askeri başarılar da bu durumun en açık göstergesidir. Tarih boyunca birçok okçuluk risalesi yazılmıştır. Yazılmış olan bu risalelerde genel olarak ok atıcılığı, okçuluğun adabı, ok çeşitleri, yay tutuş şekilleri, menzillerin tarifi, kemankeşler ve kemankeşlerin rekor denemeleri yer almaktadır. İncelemeye tabii tutulan eserde bu özellikler açıkça ortaya konulmaya çalışılacaktır. Okçuluk sanatını ele alan Vahid Paşa’ya ait Minhâcü’r-Rumât isimli eserinin ve bu esere ait bâbların tanıtımı yapılacaktır. Eser içerisinde yer alan yedi bâb, ayrıntılı bir şekilde incelenecektir.  Esere ait nüshalar, yazarın hayatı ve eserleri ile ilgili bilgiler çalışmamızın diğer konu başlıklarını oluşturacaktır. Mustafa Kâni bin Mehmed, Matrakçı Nasûh, Gelibolulu Mustafa Âlî ve Mehmed Emin Vahîd Paşa önemli okçuluk risalesi yazarlarındandır.