ÇOCUK OYUNCAKLARININ ÇOCUKLARIN GELIŞIM ALANLARINA YÖNELIK ETKILERININ GÜNÜMÜZ BAĞLAMINDA İNCELENMESİ (SİVAS İLİ ÖRNEKLEMİ)*

Bu çalışmanın amacı; çocuk oyuncaklarının çocukların gelişim alanlarına ilişkin etkilerinin belirlenmesidir. Çalışmada nitel araştırma türleri arasında yer alan durum çalışması deseni kullanılmıştır. Araştırma kapsamında Sivas il merkezinde yaşayan 20-52 yaş aralığında bulunan 26 katılımcı ile görüşülmüştür. Verileri toplamak için açık uçlu dört maddelik yarı yapılandırılmış görüşme formu hazırlanmıştır. Katılımcılara çocuklarının oynadığı oyuncaklara ilişik sorulara yöneltilmiştir. Elde edilen veriler frekans analizi ve içerik çözümleme tekniği kullanılarak analiz edilmiştir. Çalışmada katılımcılardan elde edilen veriler doğrultusunda genel olarak çocuk oyuncaklarının, çocuklarda karakter gelişimi başta olmak üzere çocukların fiziksel becerilerinin gelişimine, etkili sosyal ilişki oluşturmalarına, duygusal ve bilişsel gelişimlerine olumlu katkı sağladığı belirlenmiştir. Ayrıca çocuk oyuncaklarının çocuklarda paylaşım ve sabır duygularını öne çıkardığı, yaratıcı düşünme ve akıl yürütme becerisi kazandırdığı tespit edilmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Çocuk, oyun, oyuncak, gelişim

PDF

___

Adak Özdemir, A. & Ramazan, O. (2012). Oyuncağa çocuk, anne ve öğretmen bakış açısı. Eğitim Bilimleri Araştırma Dergisi, 2(1), 2-16.
Akandare, M. (2003). Eğitici Okul Oyunları. Ankara: Nobel Yayıncılık.
Aziz, A. (2014). Sosyal bilimlerde araştırma yöntemleri ve teknikleri. (8. Basım). Ankara: Nobel Yayıncılık.
Bayar Çelebi, D. (2007). Türkiye ve Azerbaycan’daki çocuk oyunları ve oyuncaklarının karşılaştırmalı incelemesi. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Muğla Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü, Çağdaş Türk Lehçeleri Ve Edebiyatları Anabilim Dalı, Muğla.
Bilir, Ş. & Dönmez, B. (1995) Hastanede oyun-yaş gruplarına göre hastanede yatan çocuklar, çocuk ve hastane. (2. Baskı). Ankara: Sim Matbaacılık. Blakemore, J. E. O. & Centers, R. E. (2005). Characteristics of boys’ and girls’ toys. Sex Roles, 53, 619-633.
Canlı, G. A. (2014). Gelişen dünyada çağdaş çocuk oyun alanları. (Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi). Mimar Sinan Güzel Sanatlar Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Davey, L. (1991). The application of case study evaluations. Practical Assessment, Research & Evaluation, 2(9), 1.
Egemen, A., Yılmaz, Ö. & Akil, İ. (2004). Oyun, oyuncak ve çocuk. ADÜ Tıp Fakültesi Dergisi, 5(2), 39-42.
Ergün, M. (1980). Oyun ve oyuncak üzerine. Milli Eğitim, 1(1), 102-119.
Huizinga, J. (1995). Homo ludens. M. A. Kılıçbay. (Çev.). İstanbul: Ayrıntı Yayınları.
Jackson, K. M. (2001). From control to adaptation: America’s toy story. Journal of American and Comparative Cultures, 1 (2), 139-145.
Kaptan, S. (1973). Bilimsel araştırma teknikleri. Ankara: Rehber Yayınevi.
Karacan, E. (2000). Çocuklarda dil gelişimini etkileyen faktörler. Sürekli Tıp Eğitimi Dergisi, 9(7).
Kim, M. (2002). Parents’ perceptions and behaviors regarding toys for young children’s play in Korea. Education, 122 (4), 793-807.
Onur, B. (2002). Oyuncaklı dünya. Ankara: Dost Kitabevi.
Patton, M. Q. (2014). Nitel araştırma ve değerlendirme yöntemleri. M. Bütün ve S. B. Demir (Çev.). (1. Baskı). Ankara: PegemA Yayıncılık.
Poyraz, H. (1999). Okul öncesi dönemde oyun ve oyuncak. Ankara: Anı Yayıncılık.
Sönmez, V. & Alacapınar, F. G. (2011). Bilimsel araştırma yöntemleri. (1. Baskı). Ankara: Anı Yayıncılık.
Stake, Robert E. (1995). The Art of Case Study Research. Thousand Oaks: Sage Publications.
Thompson, J. (1990) Playing at work. Community Outlook, April:15-17.
Tuğrul, B. (2010). Oyun temelli öğrenme. Okul öncesinde özel öğretim yöntemler. (Ed. R. Zembat). Ankara: Anı Yayıncılık. ss. 187-220.
Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2005). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayıncılık.
Yiğit, R. (1995). Hastanede yatan çocuk için oyunun önemi. Hacettepe Üniversitesi Hemşirelik Yüksekokulu Dergisi, 2(2):18-24.