Arap dünyasının çoğunu kasıp kavuran Arap Baharı’ndan farklı olarak, Ürdün Baharı, kapsam olarak ve sonuçları açısından sınırlıdır. Bu büyük ölçüde pasif (şiddete olaylarının yaşanmadığı) bir harekettir ve protestocular, rejimi devirmek yerine varolan rejimi düzeltmek için çağrıda bulunmaktadırlar. Bu yazı, Ürdün Baharı’nın ortaya çıkışını ve ilerleyişini şekillendiren devlet-toplum dinamiklerinin eşsiz tarihini incelemektedir. Modern bir devlet olarak, bir dizi iç ve dış politikaya ilişkin zorlukların üzerine eğilmek adına, tarihi boyunca Ürdün’deki rejimin, nasıl devlet-toplum ilişkilerini yapılandırdığına açıklık getirir. Özellikle son yirmi yıldır, seçim yasalarındaki değişiklikler ve devamlı yolsuzluklar, parlamentoyu zayıf ve güvenilmeyen bir organ haline getirmiştir. Devam eden liberal ekonomik reform programlarının beraberinde, Ürdün Baharı gösterileri de, yıllardır Ürdün siyasetinde egemen olan hami-müvekkil sistemine karşı çıkmaktadır. Son olarak, yazarlar, kazan-kazan çözümüne varmak için hem devlet hem de toplum aktörlerinin çabalarını değerlendirmekteler. Ürdün Baharı, bölgenin diğer kesimlerinde görülen güvensizliğe söz konusu ülkede de yol açarken, uzun zamandır beklenen reform paketini uygulamaya geçirme fırsatı da sunmaktadır. Sonunda ise, monarşinin zaten reforma yönelik önemli bir hamle yaptığı, fakat eğer Ürdün Baharı barış ve istikrar ile son bulacaksa, daha yapılacak çok şey olduğu sonucuna varılmaktadır

Unlike the Arab Spring that has swept much of the Arab World, the Jordanian Spring is limited in scope and end game. The movement has been largely nonviolent and protesters are calling for fixing the existing regime, rather than its overthrow.This paper examines the unique history of state-society dynamics that shaped the birth and progress of the Jordanian Spring. It describes how throughout its history as a modern state, the regime in Jordan has structured state-society relations to address a range of domestic and foreign policy challenges. Over the past two decades in particular,changes to electoral laws and persistent corruption have transformed the parliament into a weak and untrusted body. The Jordanian Spring protests, along with ongoing liberal economic reform programs, have challenged the patron-client system that has dominated Jordanian politics for decades.Finally, the authors evaluate the efforts by both state and society actors to arrive at a win-win solution. The Jordanian Spring has presented an opportunity to introduce the long-awaited package of reforms while sparing the country the insecurity found in other parts of the region. They conclude that the monarchy has already made notable moves towards reform, but much remains to be done if the Jordanian Spring is to end in peace and stability