Yeni İletişim Teknolojileri Çerçevesinde Uzaktan Eğitimde İletişim ve Etkileşim

Günümüzde hayatın hemen her alanında çok aktif olarak kullanılan yeni iletişim teknolojileri, yeni iletişim platformlarının oluşmasını beraberinde getirmiştir. Özellikle enformasyonun hızlı ve kolayca yayılması açısından yeni süreçleri inşa eden bu teknolojiler birey için vazgeçilmez önemdedir. Eğitim alanı da yeni teknolojik gelişmelerden yoğun olarak etkilenmiş ve teknolojik araçlarla bağlantılı çok çeşitli ve farklı eğitim sistemleri ortaya çıkmıştır. Yeni iletişim teknolojileri ile eğitim alanının kaynaşması sonucu oluşan ve uzaktan eğitim sistemleri olarak tanımlanan bu yapılar, Türkiye’de ve dünyada gün geçtikçe yaygınlaşmaya devam etmektedir. Literatürde yer alan çalışmalar incelendiğinde uzaktan eğitim sistemlerinin temel sorunsalı olarak iletişim ve etkileşim kavramları öne çıkmakta ve eğitim süreci ile iletişim sürecinin birbirine benzerliği de dikkat çekmektedir. Her iki sürece bakıldığında dönüt mekanizması bir kontrol işlevi görmektedir. Dolayısıyla bu geribildirim mekanizmasının olmadığı bir süreçte başarı sağlanamaz. Ayrıca eğitim verecek kişinin de iletişim sürecini etkili bir şekilde yönetebilecek yetilere sahip olması gerekmektedir. Uzaktan eğitim sistemleri, özellikle yükseköğretim düzeyinde önemli bir konumdadır. Geleneksel eğitim sistemlerinin rakibi haline gelen bu sistemler oldukça güncel bir konudur. Çalışmada yeni iletişim teknolojileri kavramından yola çıkılarak bu teknolojiler ile uzaktan eğitim sistemleri arasındaki ilişki üzerinde durulmuş ve iletişim ve etkileşim kavramlarının uzaktan eğitim sistemleri için gerekliliği vurgulanmıştır. Araştırma kapsamında betimsel analiz yöntemi kullanılarak Fırat Üniversitesi uzaktan eğitim portalı incelenmiş ve bu süreçte yaşanan sorunlar tespit edilip bu sorunların giderilmesine yönelik önerilerde bulunulmuştur.

Anahtar Kelimeler:

Yeni iletişim teknolojileri, Uzaktan eğitim, İletişim, Etkileşim

Communication and Interaction in Distance Education within the Framework of New Communication Technologies

Nowadays, new communication technologies, which are used very actively in almost all areas of life, have brought about the emergence of new communication platforms. These technologies, which build new processes especially in terms of rapid and easy dissemination of information, are indispensable for people. The field of education has also been heavily influenced by new technological developments and a wide variety of different education systems connected to technological tools have emerged. These structures, which are defined as distance education systems and created as a result of the intermingling of new communication technologies and field of education, continue to become widespread day by day in Turkey and in the world. When the studies in the literature are examined, the concepts of communication and interaction come forward as the main problem of distance education systems, and the similarity between education process and communication process draws attention. When looking at both processes, feedback mechanism functions as a control. Therefore, success cannot be achieved in a process without this feedback mechanism. In addition, the person who is going to teach should have the skills to effectively manage communication process. Distance education systems have an important place, especially at higher education level. These systems, which have become competitors of traditional education systems, are a considerably current topic. In the study, on the basis of the concept of new communication technologies, the relationship between these technologies and distance education systems was emphasized and the necessity of the concepts of communication and interaction for distance education systems was emphasized. Within the scope of the research, the distance education portal of Fırat University was examined by using descriptive analysis method, and the problems experienced in this process were determined and suggestions were made to solve these problems.

Keywords:

New Communication Technologies, Distance Education, Communication, Interaction,

PDF

___

Abazaoğlu, İ. & Umurhan, H. (2015). Uzaktan eğitim ve öğretim üyelerini uzaktan eğitime teşvik eden faktörler. Eğitim ve Öğretim Araştırmaları Dergisi, 4(4), 353-363.
Akpınar, Y. (1999). Bilgisayar Destekli Öğretim ve Uygulamalar. Ankara: Anı.
Alankuş, S. (2005). Yeni İletişim Teknolojileri ve Medya, İstanbul:Ips İletişim Vakfı.
Anderson, T. (2003). Getting the Mix Right Again: An updated and theoretical rationale for interaction. International Review of Research in Open and Distance Learning, 4(2), 1-14.
Balaman, F. (2018). Web tabanlı Uzaktan Eğitim ile Geleneksel Eğitimin İnternet Programcılığı 2 Dersi Kapsamında Karşılaştırılması. İnsan ve Toplum Bilimleri Araştırmaları Dergisi, 7(2), 1173-1200.
Baltacı, A. (2019). Nitel araştırma süreci: nitel bir araştırma nasıl yapılır?, Ahi Evran Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 5 (2), 368-388.
Bates, A. (1995) Teaching, Open Learning and Distance Education, London/New York: Routledge.
Benson, R. & Samarawickrema, G. (2009). Addressing the context of e‐ learning: using transactional distance theory to inform design. Distance Education, 30(1), 5-21.
Boz Yüksekdağ, B. (2016). Açık ve uzaktan eğitimde öğrenme. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 2(4), 127-138.
Cross, T. L. (2004). Technology and unseen world of gifted students. Gifted Child Today, 27(4), 14-63.
Çivril, H., Aruğaslan, E. & Özaydın, B. (2018). uzaktan eğitim öğrencilerinin uzaktan eğitime yönelik algıları:bir metafor analizi. Eğitim Teknolojisi Kuram ve Uygulama, 8(1), 39-59.
Çuhadar, C. & Kıyıcı, M. (2007). Uzaktan Eğitim Uygulamaları, Bilgisayar I-II Bilgisayar Destekli Öğretim ve Uzaktan Eğitim içinde, Ali Güneş (ed.). Ankara: Pegem A Yayıncılık.
Dikmen, S. & Bahçeci, F. (2020). Covid-19 pandemisi sürecinde yükseköğretim kurumlarının uzaktan eğitime yönelik stratejileri: Fırat üniversitesi örneği. Turkish Journal of Educational Studies, 7(2), 78-98.
Dulda, İ. (2009). Mesleki Teknik Eğitimde Etkileşimli Elektronik İçeriklerin Kullanımı. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi İstanbul: Bahçeşehir Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
Elcil, Ş. & Şahiner, D. S. (2014). Uzaktan eğitimde iletişimsel engeller. Sosyal ve Beşeri Bilimler Dergisi, 6 (1), 21-33.
Ergin, A. (2012). Eğitimde Etkili İletişim, Ankara: Anı.
Erturgut, R. (2008). İnternet Temelli Uzaktan Eğitimin Örgütsel, Sosyal, Pedagojik ve Teknolojik Bileşenleri. Bilişim Teknolojileri Dergisi, 1(2), 79-85.
Geray, H. (1994). Yeni iletişim teknolojileri, Ankara:Kılıçaslan.
Geray, H. (2003). İletişim ve teknoloji: uluslararası birikim düzeninde yeni medya politikaları. İstanbul: Ütopya Yayınevi.
Gezgin, S. (2002). Günümüzde basın özgürlüğü kavramı, İstanbul: İstanbul Üniversitesi, İletişim Fakültesi Yayınları.
Gökmen, Ö. F., Duman, İ. & Horzum M. B. (2016). Uzaktan eğitimde kuramlar, değişimler ve yeni yönelimler. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 2(3), 29-51.
Gunawardena, C. N., & McIsaac, M. S. (2004). Distance education. In D. H. Jonassen (Ed.), Handbook of research on educational communications and technology (2nd ed., pp. 355-395). New Jersey: Lawrence Erlbaum Associates, Publishers.
Güçdemir, Y. (2012). Sanal ortamda iletişim: bir halkla ilişkiler perspektifi. İstanbul: Derin yayınları.
Hızal, A. (1983). Uzaktan eğitim süreçleri ve yazılı gereçler. Distance Education Precess and printed Tools, 1-22.
Holmberg, B. (1989).Theory and practice of distance learning. London: Routledge.
Holmes, J. & Benders, D. S. (2012). Comparison Between Distance Methods Versus Traditional Classroom İn Teaching Intelligence Analysis. Horzum, M. B. (2011). Transaksiyonel uzaklık algısı ölçeğinin geliştirilmesi ve karma öğrenme öğrencilerinin transaksiyonel uzaklık algılarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Kuram ve Uygulamada Eğitim Bilimleri, 11(3), 1571-1587.
İşman, A. (2008). Uzaktan eğitim. Ankara: Pegem A. Yayıncılık.
Kaya, Z. (2002). Uzaktan eğitim. Ankara:Pegem.
Kaysi, F. & Aydemir, E. (2017). Uzaktan eğitim süreçlerindeki etkileşim boyutlarının değerlendirilmesi. Sosyal Bilimler Dergisi, 4(11), 778-790.
Keegan, D. (1996). Foundations of distance education. London: Routledge.
Kenny, A. (2000). Untangling the web - barriers and benefits for nurse - an australian perspective. Nurse Education Today, 20, 381–388.
Kesim, M. (2009). Creativity and innovation in learning: the changing roles of ıct. Turkish Online Journal of Distance Education-TOJDE, 10 (3), 80-88.
Özgür, A. (2005). Türkiye'de Uzaktan Eğitimde Televizyonun Etkileşimli Kullanımı: Olanaklar, Sınırlılıklar ve Çözüm Önerileri. Selçuk Üniversitesi İletişim Fakültesi Dergisi. 3.4, 80-97.
Öztemel, E. (2018). Eğitimde yeni yönelimlerin değerlendirilmesi ve eğitim 4.0. Üniversite Araştırmaları Dergisi, 1(1), 25-30. Perraton, H. (1988). A Theory For Distance Education. In D. Sewart, D. Keegan, Holmberg (Ed.), Distance education: International perspectives. New York: Routledge. Rust, V. D. (1991). Postmodernism and its comparative education implications, Comparative Education Review. 35(4), 610-626.
Sarı, Y. E. (2021). Uzaktan eğitimde etkili iletişim ve iletişimsel engeller: sözlü ve sözsüz iletişim. Diyalog Interkulturelle Zeitschrift Für Germanistik, 9(2), 659-671.
Sayılan, F. & Yıldız, A. (2005). Yaşam Boyu Öğrenme. Ankara: Pegem Yayıncılık.
Serttaş, A. & Çelik, D. (2020). Türk sinemasında aile kurumunun temsili ve dönüşümü. Anasay, 14, 17-42.
Simonson, M., Smaldino, S., Albright, M., & Zvacek, S. (2012). Teaching and learning at a distance: foundations of distance education. Boston, MA: Pearson Education.
Süral, İ. (2015). Açık ve uzaktan öğrenmede teknolojik altyapının oluşturulması. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 1(4), 81-95.
Şen, A. İ. (2001). Fizik öğretiminde bilgisayar destekli yeni yaklaşımlar. Gazi Eğitim Fakültesi Dergisi, 21(3), 61-71.
Timisi, N. (2003). Yeni iletişim teknolojileri ve demokrasi. Ankara:Dost Kitabevi.
Tuncer, M. & Taşpınar, M. (2008). Sanal ortamda eğitim ve öğretimin geleceği ve olası sorunlar. Afyon Kocatepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Dergisi, 10(1), 125-144.
Urdan, T. A. & Weggen, C. C. (2000). Corporate e-learning: Exploring a new frontier. http://www.spectrainteractive.com/pdfs/CorporateELearingHamrecht.pdf W.R. Erişim tarihi: 18.03.2022
Uşun, S. (2006). Uzaktan eğitim. Ankara:Nobel Akademik Yayıncılık.
Yalın, H. (2008). İnternet temelli eğitim. Ankara: Nobel Yayın Dağıtım.
Yeşiltuna, D.Ç. ve Tükel, İ. (2015). Yeni Medyanın Yeni Dünya Düzeni. D. Çiftçi Yeşiltuna (Der.). İletişim ve Medya içinde. Ankara:Nobel yayıncılık, 209- 236.
Yıldız, M. (2015). Uzaktan Eğitim Programlarında Ders Veren Öğretim Elemanlarının Uzaktan Eğitime Yönelik Bilgi, İnanç ve Uygulamaları Arasındaki İlişkiler. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Hacettepe Üniversitesi Fen Bilimleri Enstitüsü.
Yılmazsoy, B. ve Kahraman, M. (2018). Uzaktan eğitim öğrencilerinin öz-yönetimli öğrenme becerilerinin önemi. Açıköğretim Uygulamaları ve Araştırmaları Dergisi, 4(4), 5-9.
Yüzer, V. T. (2013). Uzaktan öğrenmede etkileşimlilik: ortaya çıkışı, kullanılan teknolojiler ve bilgi akışı. Ankara: Kültür yayınları.