Yerel yönetimler, demokrasi ve yeni medya

Yerel yönetimler belirli bir bölgede bir arada yaşayan insanların, bir arada yaşamalarından kaynaklanan ihtiyaçlarını ve bir arada kullandıkları ortak mekanları ilgilendiren kararların alındığı bir yönetim birimidir. İlk çıktıkları anlardan itibaren yerel yönetimler, demokrasinin ve çoğulculuğun gelişmesiyle doğrudan ilişkili olmuşlardır. Aynı zamanda yerel yönetimler, yönettikleri alanın kapsamında yaşayan yurttaşların demokratik katılımının üst seviyede olduğu yapılardır. Ancak, tarımda ve tıptaki teknolojik gelişmelerle artan insan nüfusunun, sanayi ve hizmet sektörlerinin büyümesi neticesinde kentsel alanlarda yoğunlaşması, yerel idarelerin birtakım özelliklerinin kaybolmaya yüz tutmasına neden olmuştur. Nüfusun kentte yoğunlaşmasının bir sonucu olarak kentsel alanın büyümesi, yerel yönetimlerin daha geniş bir alana hizmet götürmesi gerekliliğine yol açmış ve bunun sonunda yerel yönetimler yerelde merkezileşmiş yapılar haline gelmiştir. Bunun yanında yerel idareye bağlı bölgedeki artan insan nüfusu, yönetime katılmayı güçleştirmiştir. Yani eskisine oranla çok daha az insan artık yerel idarenin ne tarzda hizmetler sunduğundan dahi haberdar olamaz hale gelmiştir. Yerel yönetimlerin içine girdiği bu krizden, onu Web 2.0 teknolojisiyle birlikte gelen, yeni medya ve sosyal ağlar kurtarmıştır. Yeni medya ve sosyal ağlar sayesinde yerel idareler, yapmış oldukları hizmetleri, aldıkları kararları şeffaf bir şekilde yurttaşlarıyla paylaşma imkanına erişmiştir. Bunun yanında yurttaşlar da yeni medya ve sosyal ağlar üzerinden taleplerini, yerel yönetimlere daha rahat ulaştırabilmiş, yapılan hizmetlere ilişkin fikirlerini çok daha rahat ifade edebilir hale gelmiştir. Bu yönüyle yeni medya, yerel yönetimleri içine girmiş olduğu bu krizden çıkartmayı başarmıştır. Bu çalışmada bu konuyu çeşitli yönleriyle ele alacağız.

Anahtar Kelimeler:

Yerel yönetimler, yeni medya, siyasal katılım, e-demokrasi, web 2.0

Local governments, democracy and new media

Local governments are a governing body in which decisions are made regarding the needs of people living together in a certain region due to their coexistence and the common spaces they use together. Since their first appearance, local governments have been directly related to the development of democracy and pluralism. At the same time, local governments are structures where the democratic participation of citizens living within the scope of the area they govern is at a high level. However, the concentration of the human population in the urban areas as a result of the growth of the industry and service sectors caused the loss of some characteristics of local administrations. As a result of the concentration of the population in the city, the growth of the urban area has led to the need for local governments to serve a wider area, and as a result of this, local governments have become locally centralized structures. In addition, the increasing human population in the region affiliated with the local administration made it difficult to participate in the administration. In other words, much less people than before are not even aware of what kind of services the local administration offers. The new media and social networks that came with Web 2.0 technology saved it from this crisis that local governments had entered. Thanks to new media and social networks, local administrations have had the opportunity to transparently share their services and decisions with their citizens. In addition, citizens have been able to convey their demands to local governments more easily through new media and social networks and have become much more able to express their opinions about the services provided. In this respect, the new media has managed to get local governments out of this crisis they have entered. In this study, we will consider this issue from various aspects.

Keywords:

Local governments, new media, political participation, e-democracy, web 2.0,

PDF

___

Abubakar, A. A. (2012). Political participation and discourse in social media during the 2011 presidential electioneering. The Nigerian Journal of Communication, 10(1), 96-116.
Ağaoğulları, M. A., Zabcı, F. Ç. & Ergün, R. (2005). Kral devletten ulus devlete, 1. Baskı, Ankara: İmge Kitapevi.
Allison, J. W. F. (2007). The English historical constitution, continuity, change and European effects. UK: Cambridge University Press.
Arslan, A. (2007). Turkish local e-governments: a longitudinal study. Electronic Journal of e-Government, 5(2), 95-106.
Balcı, Ş. & Sarıtaş, H. (2015). Facebook ve siyasal katılım. Selçuk Üniversitesi Türkiyat Araştırmaları Dergisi, 37, s. 519.
Bernstein, W. J. (2008). A splendid exchange: How trade shaped the world, New York: Athlantic Monthly Press.
Binark, M., Çomu, T., Bayraktutan, G., Özçetin, B., Doğu, B., İslamoğlu, G. & Aydemir, A. T. (2014). Siyasetin yeni hali: Vaka-i sosyal medya - seçimden seçime, Gezi direnişi'nden hükümet cemaat çatışmasına, İstanbul: Kalkedon.
Bonsón, E., Torres, L., Royo, S. & Flores, F. (2012). Local e-government 2.0: Social media and corporate transparency in municipalities. Government information quarterly, 29(2), 123-132.
Bostancı, M. (2014). Siyasal iletişim 2.0. Erciyes Üniversitesi İletişim Fakültesi Erciyes İletişim Dergisi, 3(3), s. 84-98.
Bozarth, J. (2010). Social media for trainers. San Francisco: Pfeiffer Publish.
Değerli, A. (2017). Ağ toplumunun iletişimi ekseninde yerel yönetimlerin sosyal medya kullanım düzeyi: Kadıköy belediyesi örneği. Marmara Üniversitesi Öneri Dergisi, 46(12), 63-79.
Duguit, L. (1954). Kamu hukuku dersleri (S. Derbil, Çev.). Ankara: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınevi.
Dündar, L. (2018). Yeni medya ve siyasal katılım: 15 Temmuz örneği. Gazi Akademik Bakış, 11(22), 101-115.
Gezgin, S. (2001). Geleneksel basın ve internet gazeteciliği. S. Yedig & H. Akman (Ed.), İnternet çağında gazetecilik (s. 29-36) içinde. Ankara: Metis Yayınları.
Görmez, K. (1997). Yerel demokrasi ve Türkiye. Ankara: Vadi Yayınları.
Görmez, K. (2000). Demokratikleşme açısından merkezi yönetim - yerel yönetim ilişkileri. Gazi Üniversitesi İktisadi İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 4, 81-88.
Güz, N. (2018). News transformation from traditional media to new media. N. Güz & C. Yeğen (Ed.), Media with its news, approaches and fractions in the new media age (s. 17-40) içinde. New York: Peter Lang.
Güz, N., Yayla, M. A. & Taner, A. (2020). Kültürün aktarıcısı olarak sosyal medya: siyasal partilerin Etimesgut’taki yerel örgütlerinin sosyal medya kullanımı. N. Güz (Ed.) Uluslararası Türk Kültür ve Sanatı Sempozyumu, 5. Cilt (s. 437-459) içinde. Ankara: Süer Araştırma
Hassan, M. S., Allam, S. N. S., Azni, Z. M. & Khamis, M. H. (2016). Social media and political participation among young people. Jurnal Sains Sosial Malaysian, 1, 95-144.
Hofmann, S., Räckers, M., Beverungen, D. & Becker, J. (2013). Old blunders in new media? How local governments communicate with citizens in online social networks. R. H. Sprague Jr. (Ed.), Proceedings of the 46th Annual Hawaii International Conference on System Sciences (s. 2023-2032) içinde. Wailea: IEEE
Hülür, H. & Yaşın, C. (2016). İzleyiciden kullanıcıyla yapı özne sarkacı. H. Hülür & C. Yaşın (Ed.), Yeni medya kullanıcının yükselişi (s. 7-38) içinde. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Hülür, H. & Yaşın, C. (2017). Yeni medya ve gazeteciliğin geleceğini çerçevelemek. H. Hülür & C. Yaşın (Ed.), Yeni medya geleceğin gazeteciliği (s. 9-38) içinde. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Hülür, H. & Yaşın, C. (2019a). Twitter araştırmalarının bir panoraması. H. Hülür & C. Yaşın (Ed.), Twitter araştırmaları (s. 9-42) içinde. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Hülür, H. & Yaşın, C. (2019b). Küresel insanın hayal alanı olarak Twitter’ı anlamak. H. Hülür & C. Yaşın (Ed.), Bilgi, doğruluk ve Twitter (s. 9-38) içinde. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Hülür, H. & Yaşın, C. (2020). Yeni medya, toplum ve siyasal iletişimin dönüşümü. H. Hülür & C. Yaşın (Ed.), Yeni medya, toplum ve siyasal iletişim (s. 9-88) içinde. Ankara: Ütopya Yayınevi.
Karaçor, S. (2009). Yeni iletişim teknolojileri, siyasal katılım, demokrasi. Yönetim ve Ekonomi: Celal Bayar Üniversitesi İktisadi ve İdari Bilimler Fakültesi Dergisi, 16(2), 121-131.
Kavruk, H. (2002). Anakente bakış, Türkiye’de anakent belediyeciliği ve kent hizmetlerinin yönetimi. Ankara: Hizmet-İş.
Lipson, L. (1973). Politika biliminin temel sorunları (T. Karamustafaoğlu, Çev.). Ankara: Ankara Üniversitesi Hukuk Fakültesi Yayınevi.
Memiş, L. (2015). Yerel e-katılımın yeni aracı olarak sosyal ağlar: Facebook ve Twitter örneği. Çankırı Karatekin Üniversitesi İİBF Dergisi, 5(1), 209-242.
Meriç, Ö. (2014). Dijital demokrasi: Türkiye'de yeni medya ve siyasal katılım (Yayımlanmamış Doktora Tezi). Maltepe Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü, İstanbul.
Nissen, H. J. (2004). Ana hatlarıyla Mezopotamya. Yakın Doğu arkeolojisinin ilk dönemleri (Z. Z. İlkgelen, Çev.). İstanbul: Arkeoloji ve Sanat Yayınları.
Ortaylı, İ. (1985). Tanzimattan cumhuriyete yerel yönetim geleneği. İstanbul: Hil Yayınları.
Pirenne, H. (1983). Ortaçağ Avrupa’sının ekonomik ve sosyal tarihi (U. Kocabaşoğlu, Çev.). İstanbul: İletişim Yayıncılık.
Postman, J. (2009). SocialCorp: Social media goes corporate. Berkeley: New Riders.
Pustu, Y. (2016). Yerel demokrasinin kökeni. Journal of Turkish Court of Accounts/Sayistay Dergisi, 100, 89-107.
Pustu, Y. (2006). Küreselleşme sürecinde kent, antik site’den dünya kentine. Sayıştay Dergisi, 60, 101-151.
Sezal, İ., (1992). Şehirleşme. İstanbul: Ağaç Yayınları.
Shults, F. L. & Wildman, W. J. (2018). Simulating religious entanglement and social investment in the neolithic. Hodder, I. (Ed.), Religion, history and place in the origin of settled life (s. 33-63) içinde. Boulder: University Press of Colorado.
Topal, K. & Akyazı, H. (1997). Yeni küresel ekonomik sistem ve ulusal kalkınmada kentlerin önemi. Çağdaş Yerel Yönetimler Dergisi, 4(6), 12-18.
Yeşildal, A. (2019). Sosyal medya, yerel yönetimler ve katılımcı yönetim: bilgi çağında belediyeler için yeni stratejiler. İnsan ve İnsan, 6(22), 883-902.
Zaheer, L. (2016). Use of social media and political participation among university students. Pakistan Vision, 1(17), 278-299.