Alpaslan OKUR, Gökçen GÖÇEN, Üzeyir SÜĞÜMLÜ

İkna Edici Yazma ve Karşılaştırmalı Bir Araştırma/Persuasive Writing and a Comparative Study (Example of Australian Native Language Teaching Materials and Turkish)

Özet İkna edicilik bir metin türü olarak ele alınmaktadır. İkna edici metinlerin eğitimde kullanılmasının öğrencileri kendine güvenli bir şekilde geleceğe hazırlayan bir uygulama olacağı düşünülmektedir. Bunun sebebi iknanın başarılı bir iletişimin vazgeçilmez unsuru olmasıdır. Bu açıdan sözlü ya da yazılı ikna çalışmaları Türkçe eğitimine katkı sağlayabilecekken Türkçe eğitiminde yeterince yer bulamamaktadır. Bu çalışma ile eğitimde ikna kavramına nasıl yer verildiğini anlamak hedeflenmiştir. Bu hedefle de daha güncel olduğu düşüncesiyle Avustralya ana dili ders materyali ve Türkiye'de kullanılan eğitim-öğretim programları incelenmiş. Bunlarda ikna ediciliğin nasıl, hangi yazma yaklaşım ve etkinlikleri ile ele alındığı belirlenmek istenmiştir. Bunların sonucunda da öğrencilerin yazma süreç ve etkinliklerine katkıda bulunmak amaçlanmıştır. Çalışma sonucunda; ikna ediciliğe Avustralya ders materyalinde tüm sınıf düzeylerinde bir metin türü olarak ve görev odaklı bir yaklaşımla yer verildiği fark edilmiştir. İkna edicilik Türkçe eğitim-öğretim programlarında (ilk ve orta) ise bir metin türü olarak yer bulamamaktadır. Bu programlarda ikna yalnızca ilköğretim birinci kademede bir yöntem-teknik olarak ve “İkna edici yazı yazar.” şeklinde bir kazanım olarak yer almaktadır. Yazma yaklaşımı ise Avustralya ana dili materyallerinin aksine soyut bir etkinlikle ele alınmıştır. Çalışma, ikna kavramına ve görev odaklı yazma yaklaşımına önem verilmesi gereği ile sona ermektedir. Anahtar Kelimeler: Türkçe Eğitimi, Metin Türü, İkna Abstract Persuasiveness is regarded as a text type. Using persuasive text in education would be a kind of practice which prepares learners for future experiences with self-confidence. That is because persuasion is a must for a successful communication. In this respect, written or oral persuasion studies have not been included in Turkish language teaching despite their potential contributions. This study aims to explain how persuasion is considered in education. With this purpose, Australian lesson materials and Turkish curriculum have been studied. How persuasiveness was mentioned and the writing approaches and activities used to convey persuasiveness have been clarified. In result, a contribution to the writing processes and activities of learners has been aimed. The results showed that persuasiveness was included in Australian lesson materials of all levels at schools as a text type and through a task-based vision. Yet, persuasiveness is not a part of Turkish curriculum (primary and secondary schools). This concept exists only in the curriculum of primary schools as a method-technique. Also, it is mentioned as an attainment: “Students can write persuasive text”. Writing approach is mentioned with an abstract activity, contrary to Australian curriculum. Finally, the study claims that persuasiveness and task-based writing approach should be highlighted. Key words: Turkish Language Teaching, Text Type, Persuasion

Persuasiveness is regarded as a text type. Using persuasive text in education would be a kind of practice which prepares learners for future experiences with self-confidence. That is because persuasion is a must for a successful communication. In this respect, written or oral persuasion studies have not been included in Turkish language teaching despite their potential contributions. This study aims to explain how persuasion is considered in education. With this purpose, Australian lesson materials and Turkish curriculum have been studied. How persuasiveness was mentioned and the writing approaches and activities used to convey persuasiveness have been clarified. In result, a contribution to the writing processes and activities of learners has been aimed. The results showed that persuasiveness was included in Australian lesson materials of all levels at schools as a text type and through a task-based vision. Yet, persuasiveness is not a part of Turkish curriculum (primary and secondary schools). This concept exists only in the curriculum of primary schools as a method-technique. Also, it is mentioned as an attainment: “Students can write persuasive text”. Writing approach is mentioned with an activity, contrary to Australian curriculum. Finally, the study claims that persuasiveness and task-based writing approach should be highlighted.

Keywords:

Turkish Language Teaching, Text Type, Persuasion,

PDF

___

Ağca, H. (1999). Yazılı Anlatım. Ankara: Gündüz Eğitim ve Yayıncılık.

Aktaş, Ş. ve Gündüz, O. (2008). Yazılı ve Sözlü Anlatım: Kompozisyon Sanatı. Ankara: Akçağ Yayınları.

Arı, G. (2011). “Türkçe (6, 7, 8. Sınıf) Ders Kitaplarındaki Okuma ve Dinleme/İzleme Metinleri ile Yazma Görevleri Arasındaki Tür Uyumu” Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 6 (3), 489-511.

Arıcı, A., F. ve Ungan, S. (2008). “Konu Seçiminin Yazma Becerisine Etkisi”. Çağdaş Eğitim Dergisi, 33 (357), 19-24.

Avusturalya Eğitim-Öğretim Ders Materyali (2011).

Bhatia, V. K. (1993). Analysing Genre: Language Use in Professional Settings. London: Longman.

Binyazar, A. ve Özdemir, E. (1980). Yazılı Anlatım Bilgileri. İstanbul: Milliyet Yayınları.

Demirel, Ö. (1999). İlköğretim Okullarında Türkçe Öğretimi. Ankara: Milli Eğitim Bakanlığı Yayınları.

Göçer, A. (2010). “Türkçe Öğretiminde Yazma Eğitimi”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 3 (12), 178-195.

Göğüş, B. (1978). Orta Dereceli Okullarda Türkçe ve Yazın Eğitimi. Ankara: Kadıoğlu Matbaası.

Gömleksiz, M., N., Sinan, A., T. ve Demir, S. (2010). “İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programındaki Yazma Öğrenme Alanının Etkililiğinin Değerlendirilmesi”. Turkish Studies - International Periodical For the Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 5 (4), 1135-1173.

Günay, D. (2007). Metin Bilgisi. İstanbul: Multilingual Yayınları.

Harris, T. (1995). “Genre”. Journal of American Folklore, 108 (430), 509-552.

Karahan, F. (2005). “Tür Çözümlemesi Yönünden Düğün Davetiyelerine Yönelik Bir İnceleme”. Hacettepe Üniversitesi Edebiyat Fakültesi Dergisi, 22 (2), 105-133.

Karasar, N. (2012). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Nobel Yayınları.

Kavcar, C. (1986). Türk Dili. Eskişehir: Anadolu Üniv. Açık Öğretim Fak. Yayınları.

Koç, G., Ç. (2009). Türkiye'de ve Batı'da Paragraf Yazma Öğretimi. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Ege Üniversitesi, İzmir.

Larson, C. U. (2001). Persuasion Reception and Responsibility. Belmonth: Wadsworth /Thomson Learning.

MEB. (2006). İlköğretim Türkçe (6, 7, 8. Sınıf) Dersi Öğretim Programı. Ankara: MEB Yayınları.

MEB. (2009). İlköğretim Türkçe Dersi Öğretim Programı ve Kılavuzu (1-5. Sınıflar). Ankara: MEB Yayınları.

MEB. (2011). Dil ve Anlatım Dersi (9,10,11,12.) Sınıflar Öğretim Programı. Ankara: MEB Yayınları.

Mortensen, W. K. (2004). Maximum Influence: The Twelve Universal Laws of Power Persuasion. New York: Amacom.

Okur, A. (2010). “Türkçe Ders Kitaplarındaki Metinlerin Türsel Özellikleri”. (Ed. H. Ülper), Türkçe Ders Kitabı Çözümlemeleri, Ankara: Pegem Akademi, s. 115-140.

Okurer, C. (1967). Kompozisyon Öğretimi, İstanbul: MEB Yayınları.

Özbay, Murat (2007). Türkçe Özel Öğretim Yöntemleri II. Ankara: Öncü Kitap.

Solak, M. ve YAYLI, D. (2009). “İlköğretim İkinci Kademe Ders Kitaplarının Türler Açısından İncelenmesi”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi, 9 (2), 444-453.

Şahbaz, N., K. ve Çekici, Y., E. (2012). “Disiplinler Arası Bir disiplin Olarak Türkçe Eğitimi”. Turkish Studies - International Periodical For The Languages, Literature and History of Turkish or Turkic, 7 (3), 2367-2382.

Temizkan, M. (2007). “Türkçe Öğretmenlerinin Yazılı Anlatım Etkinliği Çerçevesinde Yaptıkları Uygulamaların Değerlendirilmesi”. Millî Eğitim, 174, 135-154.

Temizkan, M. (2013). “İlköğretim 6-8. Sınıf Türkçe Öğretmen Kılavuz Kitaplarındaki Yazma Yöntemleri Üzerine Bir İnceleme (MEB. Yayınları Örneği)”. Dil ve Edebiyat Eğitimi Dergisi, 2 (5), 95-124.

Yılmaz, R. A. (2007). “İletişim Bilgisi”. (Ed: N. Aysun Yüksel), İkna Edici İletişim, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayınları, s. 183-197.

Yüksel, A. H. (2005). İkna ve Konuşma. Eskişehir: Anadolu Üniversitesi Yayını No: 1629.