Antakya ve çevresinde el zanaatları

Türkiye’nin birçok yerinde oldugu gibi Antakya’da da geleneksel el zanaatlarının durumu asagı yukarı aynıdır. Kentlesme ve sanayilesmenin sundugu teknolojik gelismelerin, kısa zamanda çok ürün elde etme imkânı saglaması, Antakya’da el zanaatlarının ve ustalarının her geçen gün biraz daha azalmasına neden olmaktadır. Bu çalısmada Antakya ve çevresinde el zanaatlarının toplum içerisindeki islevleri üzerinde durularak geçmis ile gelecekteki dayanakları tespit edilmek istenmistir. Çalısmamızın birinci bölümünde konuya giris yapılmıstır. İkinci bölümde arastırmanın amacı, önemi, kapsamı ve yöntemi üzerinde durulmustur. Bulgular ve yorumlar çalısmanın üçüncü bölümünü olusturmaktadır. Bu bölümde Antakya ve çevresinde tespit edilen el zanaatları ayrı baslıklar altında incelenmis, zanaatkârların sorunları, kullandıkları araç gereçler, yapım teknikleri hakkında bilgi verilmistir. Ayrıca el zanaatlarının bugünkü isyeri sayıları ve bulundukları yerler, zanaatkârların yasları, ikamet yerleri, ögrenim durumları, ugrastıgı zanaat, hangi konumda bulundukları, zanaatı kimden ögrendikleri, kaç kisiye ögrettikleri, zanaatı kaçının sürdürdügü ve isyeri sayıları da tablo içerisinde gösterilerek el zanaatlarının gelecekteki durumları ortaya konulmaya çalısılmıstır. Dördüncü bölümde ise üçüncü bölümde elde edilmis bulgular degerlendirilmis ve sonuca gidilmistir. Ayrıca bu konuyla ilgili önerilere de yer verilmistir.

Handcraft in and around antioch

In Antioch, like most of the places in Turkey, the status of hand-craft is more or less at the same level. The fact that technological developments that have been supported by urbanization and industrialization make fast production possible in a short space of time, causes a gradual descrease in handcraft and masters in Antioch. In this study, the functions of handcraft in society in and around Antioch are discussed and its future points of support are determined. In the first part of our study, an introduction is made. In the second part, the aim of the study, its significance, content and method are presented. The findings and comments make up the third part of the study. In this part, the handcraft that were detected around Antioch are examined under seperate headings and problems of craftsmen, their tools and information about their techniques are shown in tables. In addition, the age of craftsmen, their residence, educational level, art, status, their masters, how many people they have trained, how many of them are continuing their jobs and the number of their work places are presented in tables and the future of handcraft are predicted. In the fourth part, the findings that have been acquired in the third part are evaluated and concluded. Moreover, some suggestions related to the subject are included.

PDF

___

Acaroglu,T. (1997). Halk Sanatı ve Estetigi, Türk Halk Kültürü Arastırmaları, Ankara: Kültür Bakanlıgı Yay. S. 1–15.
Acıpayamlı, O. (1976). Zanaat Terimleri Sözlügü, Ankara: T.T.K. Basımevi.
Akçagöz, S. (1994). “Denizli Çal İlçesinden Geleneksel Kilim Örnekleri”, I. Türk Halk Kültürü Arastırma Sonuçları Sempozyum Bildirileri I, 22-23 Aralık 1994, Ankara: Kültür Bakanlıgı Yay. S. 152–157.
Akçiçek, E. (1997). “Türk Halk Kültüründe Sabun”, Ankara: Kültür Bakanlıgı Yay. S.36–40.
Aktüre, S. (1994). Anadolu’da Bronz Çagı Kentleri, İstanbul: Tarih Vakfı Yay.
Altuntas, Y. (1994). “Alıstırmalar Isıgında Türk El Sanatlarının Dünü Bugünü”, I. Türk Halk Kültürü Arastırma Sonuçları Sempozyum Bildirileri I,22- 23 Aralık 1994, Ankara: Kültür Bakanlıgı Yay. S. 1–3.
Barısta, Ö. (1994). “Tosyo’da Semercilik”, I. Türk Halk Kültürü Arastırma Sonuçları Sempozyum Bildirileri I,22-23 Aralık 1994, Ankara: Kültür Bak. Yay. S. 182- 185.
Barısta, Ö. (1998). Türk El Sanatları, Ankara: Kültür Bak. Yay.
Basar, Z. (tarihsiz). Halkımızın Yasamında Tandır, Ankara: T.F.A. Yay. S.27–40.
Çalıskan, H. (1973). Metal İsleri Teknolojisi, Ankara: Mars Tic. A.as. Matbaası.
Dıctıonnaıre Larousse, ( 1994), Ansiklopedik Sözlük I, İstanbul: Milliyet Yay.
Engin. İ. (tarihsiz). “Süpürge Zanaatçısı Örneginde İki Kültürel Süreç: Kültürlenme ve Kültürleme”, Ankara: Dil Tarih Cografya Fakültesi Yay. S.165–169.
Emiroglu, K. ve Aydın, S. (2003), Antropoloji Sözlügü, (1. Baskı), Ankara: Bilim ve Sanat Yayınevi.
Ergür, İ. (1997). Gelenek, Görenek ve İnançların Halk Sanatına Etkisi. Ankara: Kültür Bakanlıgı Yayınları, S.171.
Kahveci, M. (1998). “Günümüzde El Sanatlarının Durumu Bazı Kurum ve Kurulusların El Sanatları Egitim Programları Üzerine”, Ankara: Kültür Bakanlıgı Yayınlar, S.47–66.
Kalaycıoglu, M. (1998). Hatay Halk Bilimi.
Kayabası, N. (1997). Çorum’da Dövme Bakırcılık, Ankara: Kültür Bakanlıgı Yayınları. S.225–238.
Örnek, S. (1995). Türk Halk Bilimi, Ankara: Türk Halk Bilimi.
Özmen, K. (tarihsiz), Divrigi İlçesinde Kösker Esnafı, Ankara: T. F. K. Yay., S. 17-21.
Öztürk, İ. (2003), Geleneksel Türk El Sanatlarına Giris, İzmir: Dokuz Eylül Yay., Geleneksel El Sanatları 2, 172 s.
Sözen, M.ve Tanyeli, U. (1999). Sanat Kavram ve Terimleri Sözcügü, İstanbul, Remzi Kitapevi.
Satır, S. (1999). Geleneksel Türk El Sanatlarının Çagdas Gelisimi Açısından Tasarımın Artan Önemi, 26 Kasım 1998, T.C.Kültür Bakanlıgı Yay.,S.260-264. http://www.aselimtuncel.blogspot.com