Bu çalışma Ali Fuat Başgil’in 27 Mayıs darbesi karşısında takındığı tutuma odaklanırken, Türkiye’de askeri darbelere desteğin yaygınlığına dair bir fikir vermeyi de amaçlamaktadır. 27 Mayıs 1960, 12 Mart 1971 ve 12 Eylül 1980 müdahalelerinden farklı olarak genellikle “Sol”la ilişkilendirilmektedir. Ali Fuat Başgil’in benimsediği ideolojik çizgi ise, 27 Mayıs’a atfedilen hattan farklıdır. Başgil, kendisini “milliyetçi, maneviyatçı, hürriyetçi, terakkici muhafazakâr” bir eksen üzerinden konumlandırmaktadır. Aynı zamanda Başgil, yaygın şekilde darbe karşıtlığının bir sembolü sayılmaktadır. Özellikle iki binli yıllarda bu vurgu üzerinden gündeme getirilmiştir. Çalışma, Başgil’e dair yaygın algıyı sorgulamakta, 27 Mayıs darbesine yaklaşımını kendi yazdıkları üzerinden sergilemektedir. Bu kapsamda başlangıçta, Başgil hakkındaki popüler algıya ilişkin bazı hatırlatmalar yapılmıştır. Ardından Başgil’in açık bir şekilde 27 Mayıs darbesini meşru bir hareket olarak gördüğü ortaya konmuş, böylece algıyla gerçeklik arasındaki farka dikkat çekilmiştir. Çok zaman darbe karşıtlığının prototipi olarak sunulan Başgil’in, siyaset bilimi argümanlarıyla darbeye meşruiyet kazandırmaya dönük yorumları, meselelere, bu arada aydınlara seçmeci bir yaklaşımla değil, bir bütünlük içerisinde bakmanın önemini hatırlatmıştır. Devamında Başgil’in darbeye yönelik tutumunun konjonktürel olup olmadığı hususu değerlendirilmiştir. Bu kapsamda daha önce ifade ettiği bazı görüşler üzerinde durulmuştur. Demokrasinin oy sayısına indirgenmemesi, memleketin kaderinin “cahil” kitlelere bırakılmaması gerektiği şeklindeki değerlendirmelerinin altı çizilmiştir. Bu düşünceleriyle, darbe karşısında takındığı tutum arasında ilişki kurulabileceği yönünde çıkarımlara varılmıştır. 27 Mayıs döneminde bir süre tutuklanan Başgil, 1961 seçimlerinden sonraki Cumhurbaşkanlığı adaylığını, bizzat darbecilerin baskısıyla geri çekmek zorunda kalmıştır. Bu kapsamda onu darbeciler nezdinde sakıncalı hale getiren faktörler araştırılmıştır. Çalışmanın son kısmında, Türkiye’deki laiklik uygulamasına dönük eleştirel tutumu ile Anayasayı yapacak Kurucu Meclisin yapısı ve işleyişi hakkındaki görüşlerine dikkat çekilmiştir. Muhalif konumunun, darbe karşıtlığıyla değil, darbe sonrası izlenecek politikalarla ilgili olduğu savunulmuştur.