Siyasetin siyaset öncesi/dışı araçlarla dizayn edilmesi Cumhuriyet tarihinin belki de en düzenlilik arz eden özelliklerinden birisidir. Çok partili hayata geçişin ardından anonimleşmiş kurumsal şiddet gösterimi anlamında takriben her on yılda bir, militarist vesayetin sembolik gösterimi anlamında ise en iyi ihtimalle üç ayda bir gerçekleşen müdahalelerle sosyo-politik yaşam askeri bakış açısının dar çerçevesine sığdırılmıştır. Seçilmiş temsilcilerini, gençlerini öldüren her bir müdahale, siyaset kurumunun özne olma vasfını biraz daha azaltmış, politik varoluşa yönelik ortak bir ethos geliştirilebilme ihtimalini yıkıma uğratmıştır. Böylelikle, siyaset kurumunun işleyişi hususunda demokratik bir konsolidasyona ket vurulmuştur. Bu durum da farklı ideolojik pozisyonların antogonizmalarının nihai çözüm merciinin süngünün ucu olduğuna yönelik demokrasi teorisi bağlamında patolojik bir toplumsal algının görünürleşmesine neden olmuştur