Hepinizin bildiği gibi Pertev Naili Boratav sonrası kesintiye uğramış ve uzun sürmüş bir sessizliğin ardından Dil ve Tarih Coğrafya Fakültesi, Antropoloji Bölümü Etnoloji Kürsüsü’nde, -bugünkü gençlerin onu Kültürel Antropoloji olarak algılamasını isterim ki öyledir-, halkbilim içerikli derslerin ders programlarında yer almaya başladığı yıllar, benim lisans öğrenciliğim dönemine rastlar. Başta saygıyla ve rahmetle andığım Orhan Acıpayamlı, daha sonra Sedat Veyis Örnek hocalar bugün bile hala Halkbilimi ya da Türk Halk Bilimi Bölümlerinde ders ola-rak okutulan kimi konularını içeren derslerini vermeye başlamışlardı. O güne kadar din, sanat, mitoloji gibi etnolojinin genel konu başlıkları yerini yavaş yavaş bu coğrafyanın, Türk halk biliminin ana yapıtları, halk töresi, geçiş dönemleri, halk inançları, mesken, yağmur duası, nazar gibi konulara bırakmaktaydı. Daha sonra bizleri de şekillendiren, biçimlendiren bu etnoloji geleneği/ekolü içinden evrilmiş bir halkbilimciliğin içinde bulmuştuk kendimizi. Bu dönüşüm ya da yeni yaklaşımlardan etkileniyorduk bir öğrenci olarak, elbette bunda Sedat Veyis Örnek Hoca’nın çok büyük etkisi vardı. O günden beri kendimi bir etnolog-halkbilimci olarak tanımlamaya başladım.