Müzik Öğretmenlerinin Kaynaştırma Öğrencilerinin Şarkı ve Çalgı Eğitimlerine İlişkin Görüşleri

Zihinsel, fiziksel ve duygusal açılardan yaşıtlarından farklı gelişim gösteren öğrenciler özel gereksinimli öğrenci (ÖGÖ) olarak adlandırılmaktadır. ÖGÖ’ler normal gelişim gösteren arkadaşları ile ve/veya gereksinim durumlarına göre farklı okullarda eğitimlerini sürdürmektedirler. ÖGÖ’ler kendileri için hazırlanmış eğitim/öğretim planları ve öğretmenler ile gelişimlerini sürdürmektedirler. Müzik öğretmenlerinin ÖGÖ’lerin şarkı eğitimi ve çalgı eğitimi üzerine görüşlerini tespit etmek amacıyla Bolu ili merkez ilçesinde çalışmakta olan on müzik öğretmenine araştırmacılar tarafından oluşturulmuş olan yarı yapılandırılmış görüşme formu uygulanmıştır. Alınan cevaplar içerik analizi yöntemi ile incelenmiş konuya ilişkin durum tespiti yapılmış, tespitler alan uzmanlarına sunulmuş ve onayları alınmıştır. Şarkı eğitimi aşamasında öğrencilerin dramalaştırma, çeşitli beden hareketleri ve uygun ritim çalgıları kullanmaları sayesinde ilgi ve başarının artırılabildiği; çalgı eğitimi aşamasında ise öğrencilerin şarkı eğitimine göre daha az katılım sağladıkları ve tekniğe uygun performans göstermede yetersiz olduklarına ulaşılmıştır. ÖGÖ’lerin genel müzik derslerinden başka sınıf ve zamanlarda ek müzik çalışmaları yapılmasının daha fazla katkı sağlayabileceği düşünülmektedir.

Anahtar Kelimeler:

Kaynaştırma öğrencileri, kaynaştırma yoluyla eğitim, müzik öğretmenliği

PDF

___

Akıncı, M. Ş.. (2017). Müzik Eğitiminde Çocuk Şarkılarının Seçimi: Sözcükler ve Sözcüklerle İlişkili Etmenler. Uluslararası 3. İpek Yolu Müzik Konferansı. Sözlü ve basılı bildiri, Müzik Eğitimi Yayınları, s. 130-135. 17-19 Temmuz 2017, Gazimağusa, KKTC.
Akıncı, M. Ş. ve Alpagut, U. (2017). Müzik Öğretmenlerinin Kaynaştırma Öğrencilerinin Genel Müzik Eğitimlerine İlişkin Görüşleri. The Journal of International Social Research, 10 (53), 535-545.
Batu, E. S. (1998). Özel Gereksinimli Öğrencilerin Kaynaştırıldığı Bir Kız Meslek Lisesindeki Öğretmenlerin Kaynaştırmaya Karşılaşılan Sorunlara İlişkin Görüş ve Önerileri. Eskişehir: Yayımlamamış Doktora Tezi, Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Çakıroğlu, O. (2016). Özel eğitimde temel kavramlar. V. Aksoy (Ed.). Özel Eğitim (1-20). Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
Baykoç Dönmez, N., Avcı, N. ve ASLAN, N. (1997). “İlk ve Ortaöğretim Kurumu Öğretmenlerinin Engellilere ve Kaynaştırmaya İlişkin Bilgi ve Görüşleri” 4. Ulusal Eğitim Bilimleri Kongresi’nde sunulan bildiri. Eskişehir, 10-12 Eylül.
Büyüköztürk, Ş., Çakmak, E., Akgün, Ö. E., Karadeniz, Ş. ve Demirel, F. (2009). Bilimsel Araştırma Yöntemleri. Ankara: Pegem Yayıncılık (3. Baskı).
Carey Margaretta, A. “Music For the Educable Mentally Retarded”, Music Educators Journal, 46 (4) (Feb. - Mar., 1960).
Demir, O. Ö. (2011). Nitel Araştırma Yöntemleri (Ed. Kaan Böke). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri (273-306). (3. Baskı). İstanbul: Alfa Yayıncılık.
Diken, H. İ. ve Sucuoğlu, B. (1999). “Sınıfında Zihin Engelli Çocuk Bulunan ve Bulunmayan Sınıf Öğretmenlerinin Zihin Engelli Çocukların Kaynaştırılmasına Yönelik Tutumlarının Karşılaştırılması”. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi 2 (3), 25-39.
Çakır Doğan, C. (2011). Türkiye’de İlköğretim Düzeyindeki Eğitilebilir Zihinsel Engelliler İçin Müzik Eğitiminin Durumu ve Öğretim Programı Modeli Önerisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Ankara: Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Eren, B. (2012). “Müzik Eğitiminde Kaynaştırma Uygulamaları ve Orff-schulwerk”. Trakya Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 2 (2), 14 25.
Ersoy, A. ve Yalçınoğlu, P. (2012). Nitel Araştırmaya Giriş. (çeviri kitap, Orj. Corrine Glesne). Ankara: Anı Yayıncılık.
Girgin, G. ve Baysal, A. (2005). Zihinsel engelli öğrencilere eğitim veren öğretmenlerin mesleki tükenmişlik düzeyi ve bazı değişkenler (izmir örneği). Pamukkale Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 18 (19), 1-10.
Güven, E. ve Tufan, E. (2010). “Kaynaştırma Sınıflarında İşbirlikli Öğrenme Yöntemi ile Müzik Dersleri”. Uludağ Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi 23 (2), 557-573.
Güven, E. ve Tufan, E. (2010). Kaynaştırma Uygulamasının Yapıldığı İlköğretim Okullarında Müzik Eğitimi (Balıkesir Örneği). ÇOMÜ Eğitim Fakültesi Güzel Sanatlar Eğitimi Bölümü, II. Güzel Sanatlar Eğitimi Sempozyumu, 8-10 Nisan 2010, Çanakkale.
Güven, E. (2011). “Müzik Dersleri ve Kaynaştırma Uygulaması”. Kastamonu Eğitim Dergisi, 19 (3), 709-718.
Güven, Elif (2011). Kaynaştırma Uygulamasının Yapıldığı Sınıflarda İşbirlikli Öğrenmenin Müzik Öğretimi Üzerindeki Etkileri. Yayımlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi, Eğitim Bilimleri Enstitüsü. Ankara.
Karasar, N. (2009). Bilimsel Araştırma Yöntemi. Ankara: Nobel Yayıncılık (19. Baskı).
Kargın, T. (2004). “Kaynaştırma: Tanımı, Gelişimi ve İlkeleri”. Ankara Üniversitesi Eğitim Bilimleri Fakültesi Özel Eğitim Dergisi, 5 (2), 1-13.
Kırcaali-İftar, G. (1992). “Kaynaştırma Becerileri Öz-Değerlendirme Aracı”. Anadolu Üniversitesi Eğitim Fakültesi Dergisi, 5, 119-129.
Kulaksızoğlu, A. (2015). Farklı Gelişen Çocuklar. Ankara: Nobel Yayıncılık (2. Baskı).
MEB, (2015). Özel Eğitim ve Rehberlik Hizmetleri Genel Müdürlüğü: Kaynaştırma Yoluyla Eğitim Uygulamaları Kitapçığı, http://orgm.meb.gov.tr/meb_iys_dosyalar/2015_07/24014806_kaynastirma1.sra.pdf sitesinden 31 Ekim 2015 tarihinde alınmıştır.
MEB, (2016). Milli Eğitim İstatistikleri-Örgün Eğitim. Ankara.
MEB, (2000). Özel Eğitim Hizmetleri Yönetmeliği.
MEB, (2008). Özel Öğretim Kurumları Genel Müdürlüğü, Özel Eğitim ve Rehabilitasyon Merkezi Zihinsel Engelli Bireyler Destek Eğitim Programı. Ankara.
Palancı, M. (2013). Özel Gereksinimli Çocuklar. Ş. I. Terzi (Ed.), Eğitim Psikolojisi (477-509). Ankara: Pegem Akademi Yayıncılık.
Sevinç, B. (2011). Survey Araştırması Yöntemi (Ed. Kaan Böke). Sosyal Bilimlerde Araştırma Yöntemleri (231-272). (3. Baskı). İstanbul: Alfa Yayıncılık.
Özkan Yaşaran, Ö. (2009). Normal Gelişim Gösteren Öğrencilerin Özel Gereksinimli Bireylerin Sosyal Kabullerini Sağlamada Kaynaştırmaya Hazırlık Etkinliklerinin Etkisi. Yayımlanmamış Yüksek Lisans Tezi. Anadolu Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü, Eskişehir.
Sucuoğlu, B. ve Kargın, T. (2010). İlköğretimde Kaynaştırma Uygulamaları. Ankara: Kök Yayıncılık.
Uysal, A. (1995). Öğretmen ve Okul Yöneticilerin Zihin Engelli Çocukların Kaynaştırılmasında Karşılaşılan Sonuçlara İlişkin Görüşleri. Yayınlanmamış Yüksek Lisans Tezi, Eskişehir: Anadolu Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Uysal, A. (2004). Kaynaştırma Uygulaması Yapan Öğretmenlerin Kaynaştırmaya İlişkin Görüşleri, Ahmet KONROT (Ed.). 13. Uluslararası Özel Eğitim Kongresi Bildirileri- Özel Eğitimden Yansımalar, Ankara: Kök Yayıncılık, 121-135.
Yıldırım, P. ve Albuz, A. (2010). “Zihinsel Engelli Çocuklara Kavram Öğretiminde Müziğin Kullanımına İlişkin Öğretmen Görüşleriload/gecicimakale_dosyalari/NWSA-3225-1-1.pdf adresinden 06 Ağustos 2013 tarihinde alınmıştır.