Mimari Tasarım Eğitiminde “Aktif Stüdyo” Deneyimleri

Her şeyin her yerde, kolaylıkla varlık gösterebildiği günümüzde, kendine özgü olan zamanla yok olmaktadır. Bireyin tasarım ve bunun sürecine ilişkin bakış açısını da değiştiren bu durum, sürekli benzer üretimleri arayan, farklı olanı yadırgayan, tek tipleşmeden rahatsız olmayan, özgün fikir geliştiremeyen bir topluluğu da beraberinde getirmektedir. Bu topluluktaki kişilerin yaşadığı ve tasarladığı ortamlar da günün düşünce biçimi ile birlikte mimari yaklaşımını ortaya koymaktadır. Değişimlerin arka planda sürekli değerlendirildiği bu çalışmanın amacı, sorunu mimari tasarımın eğitim boyutunda ele almak; mimari tasarım eğitimine ilişkin deneyimleri paylaşırken, gömülü kalmış sorunları eş zamanlı olarak bu keşfetme sürecinde tartışmaya açmaktır. Soruna ilişkin arayışa, ters yüz bir yaklaşım ile başlanmış; katılımcı etkileşimi ile anlamlandırılan bir çalışma yapılmıştır. Yapılandırılan görüşlerin katmanlaştığı süreçte, çağdaş öğrenme anlayışlarından yararlanılmıştır. Yapılandırmacı gömülü kuram nitel araştırma örüntüsü, bu arayışın iskeletini oluşturmuştur. Günümüz ortamının çelişkili yapısının, özünde “aktif” olabilecek bir potansiyeli taşıdığı görüşünden yola çıkılarak, çalışma sürecinde üretilen “aktif stüdyo” kategorisinin farklı bileşenler ile mimari tasarım stüdyolarında deneyimlenebileceği düşünülmektedir.Her şeyin her yerde, kolaylıkla varlık gösterebildiği günümüzde, kendine özgü olan zamanla yok olmaktadır. Bireyin tasarım ve bunun sürecine ilişkin bakış açısını da değiştiren bu durum, sürekli benzer üretimleri arayan, farklı olanı yadırgayan, tek tipleşmeden rahatsız olmayan, özgün fikir geliştiremeyen bir topluluğu da beraberinde getirmektedir. Bu topluluktaki kişilerin yaşadığı ve tasarladığı ortamlar da günün düşünce biçimi ile birlikte mimari yaklaşımını ortaya koymaktadır. Değişimlerin arka planda sürekli değerlendirildiği bu çalışmanın amacı, sorunu mimari tasarımın eğitim boyutunda ele almak; mimari tasarım eğitimine ilişkin deneyimleri paylaşırken, gömülü kalmış sorunları eş zamanlı olarak bu keşfetme sürecinde tartışmaya açmaktır. Soruna ilişkin arayışa, ters yüz bir yaklaşım ile başlanmış; katılımcı etkileşimi ile anlamlandırılan bir çalışma yapılmıştır. Yapılandırılan görüşlerin katmanlaştığı süreçte, çağdaş öğrenme anlayışlarından yararlanılmıştır. Yapılandırmacı gömülü kuram nitel araştırma örüntüsü, bu arayışın iskeletini oluşturmuştur. Günümüz ortamının çelişkili yapısının, özünde “aktif” olabilecek bir potansiyeli taşıdığı görüşünden yola çıkılarak, çalışma sürecinde üretilen “aktif stüdyo” kategorisinin farklı bileşenler ile mimari tasarım stüdyolarında deneyimlenebileceği düşünülmektedir.

“Active Studio” Experiences in Architectural Design Education

In today’s world, where everything is easily and frequently replicated, that which is unique is disappearing. These circumstances change thepoint of view of the individual regarding design and create a society that seeks and prefers uniformity, devalues what is unusual or different,and does not encourage or develop original, distinctive ideas. The environment is a reflection of the architectural approach and the prevailingthinking. The present study examines this scenario in the context of the educational dimension of architectural design and assesses these issuesusing a discovery process of constant change. Generation, experience, and meaning given to difference, space, place, atmosphere, and theircomponents were examined to analyze the effect of cognitive differences and the value of originality in relation to the environment. An invertedapproach was used, focused on alternative learning environments and participant interaction. To contrast a process with structured, stratifiedviews, contemporary learning approaches were applied as the foundation of this study: a constructivist, embedded, qualitative research formula. The issues were explored from within the architectural design studio experience. An “active studio” concept based on experiences was used,incorporating personalized and constructivist ideas generated using blended learning and an inverted methodology. In this approach, the hypothesis of the study is not a static problem. Instead, it is flexible and organic, renewed in every new environment. The network of relationshipsamong studio members, which reveals the field of experience, generates the initial formulation. The questions and problems identified in thefirst studio experience are the basis for new hypotheses, and create a different, second studio environment. The active studio experience, becauseit is dynamic and involves questioning what currently exists, is an environment that animates and inspires individual exploration. It fosters theability to genuinely be involved in the flow of the moment and, without force, do what the moment requires, rather than simple, directed activitythat does not explore beyond the present standard. In order to see the comprehensive, long-lasting experience environment, all three of thesestudio experiences were evaluated, including consideration of:- Sharing- Suggestion development- Responsibility- Volunteering- CommunicationThese elements were measured after the studio experience according to the analysis of the structure and findings, including participant interaction. The active studio should be seen as an environment that adapts to the present and continues to flow with it, not as a differentiatedenvironment. This could be considered a process of recovery. Given the increasing number of architecture students and the growth of academicdepartments, blended media provide a valuable addition or alternative. The rigid structure of today’s environment and architectural designstudios have the potential to be active and truly creative in essence.

PDF

___

Açıkgöz, K. Ü. (2002). Aktif öğrenme. Eğitim Dünyası Yayınları.
Adorno, T. M. ve Horkheimer, M. (2014). Teori ve pratik üzerine. O. Kılıç (Çev.). Metis Yayınları.
Altun, N. (2012). Arzu mimarlığı. İletişim Yayınları.
Artaud, A. (2002). Tanrı yargısının işini bitirmek için. E. Özdoğan (Çev.). Sel Yayıncılık.
Aydınlı, S. (2015). Tasarım eğitiminde yapılandırmacı paradigma: Öğrenmeyi öğrenme. Tasarım Kuram Dergisi, 11(20), 1-18. https://doi.org/10.23835/tasarimkuram.239579
Bacanlı, H. (2006). Gelişim ve öğrenme. Nobel Yayın Dağıtım.
Ballantyne, A. (2012). Mimarlar için Deleuze ve Guattari. A. U. Kılıç (Çev.). Yem Yayınları.
Caperton, I. H. (2012, October 17). Before we flip classrooms, let’s rethink what we’re flipping to. Edutopia. https://www. edutopia.org/blog/rethinking-the-flipped-classroom-iditharel-caperton
Charmaz, K. (2006). Constructing grounded theory: A practical guide through qualitative analysis. SAGE Publications.
Chatti, M. A., Jarke, M., ve Specht, M. (2010). The 3P learning model. Educational Technology & Society, 13(4), 74–85.
Creswell, J. W. (2012). Educational research: Planning, conducting and evaluating quantitative and qualitative research, Fourth Edition. Pearson.
Çelik, H. ve Ekşi, H. (2015). Gömülü teori. Edam Yayınları.
Çetin, N. M. ve Altun, A. (2014). Uyarlanabilir öğrenme ortamları ve bir model önerisi. Eğitim Teknolojileri Araştırmaları Dergisi, 5(3).
Foust, T. (2012). Special guest article: A tip of the hat to the flip of the class. Illinois Music Educator, 73(2), 100.
Groat, L. ve Wang, D. (2013). Architectural research methods, Second Edition. John Wiley & Sons.
Güven, M. (2016). Yapılandırmacı Yaklaşım. C. Bayrak (Ed.). Eğitim psikolojisi (s. 150-178). Anadolu Üniversitesi Yayınları.
Hertz, M. B. (2015, December 22). The flipped classroom: Pro and con. Edutopia. https://www.edutopia.org/blog/flippedclassroom-pro-and-con-mary-beth-hertz
Jay, M. (2012). Deneyim şarkıları: Evrensel bir tema üzerine modern çeşitlemeler. B. E. Aksoy (Çev.). Metis Yayınları.
Karatani, K. (2006). Metafor olarak mimari. B. Yıldırım (Çev.). Metis Yayınları.
Keppell, M. (2014). Personalised learning strategies for higher education. The future of learning and teaching in next generation learning spaces international perspectives on higher education research, 12, 3-21. https://doi.org/10.1108/ S1479-362820140000012001
Lufenberg, D, (2010, Kasım). Hatalarımızdan nasıl öğrenebiliriz? [Video]. TED Conferences. https://www.ted.com/talks/diana_laufenberg_how_to_learn_from_mistakes?language=tr MEF Üniversitesi. (b.t.) Flipped Learning. https://www.mef.edu. tr/tr/flipped-learning#gsc.tab=0
Şahin, M. ve Kışla, T. (2013). Kişiselleştirilebilir öğrenme ortamlar: Literatür incelemesi. Journal of Research in Education and Teaching, 2(1), 81-91.
Şimşek, N. (2015). Öğrenmeyi öğrenmede alternatif yaklaşımlar. Akçağ Yayınları.
Osguthorpe, R. T. ve Graham, C. R. (2003). Blended learning environments: Definitions and directions. Quarterly Review of Distance Education, 4(3), 227-233.
Özden, Y. (2005a). Öğrenme ve öğretme. Pegem Yayıncılık.
Özden, Y. (2005b). Eğitimde yeni değerler. Pegem Yayınları.
Pallasmaa, J. (2011). Tenin gözleri: Mimarlık ve duyular. A. U. Kılıç (Çev.). Yem Yayınları.
Patton, M.Q. (1987). How to use qualitative methods in evaluation. SAGE Publications Inc.
Prensky, M. (2001). Digital natives, digital immagrants. On the Horizon, NCB University Press, 9(5), 1-6.
Resnick, M. (2002). Re-thinking learning in the digital age. G. Kirkman (Der.). The Global Information Technology Report: Readiness for the Networked World içinde. Oxford University Press.
Yıldırım, A. & Şimşek, H. (2008). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Seçkin Yayıncılık.
Yıldız Teknik Üniversitesi. (b.t.) Bologna bilgi sistemi: Mimarlık lisans programı. http://www.bologna.yildiz.edu.tr/index. php?r=program/view&id=50&aid=38