XX. yüzyılın ikinci yarısında Klasik Türk Müziği’nin yarı resmî teorisi olarak hâkim bir görüş varsa bu, Arel-Ezgi sistemidir.1 Arel ve Ezgi’nin notayla ilgili kuralları önceki yapıların yerini alarak standart bir hale gelmiştir. Geliştirdikleri bu sistem, son zamanlarda gerek Zeki Yılmaz’ın kısa-özlü eseri ve gerekseÖzkan2’ın detaylı-kapsamlı çalışmasında görüleceği üzere makam sisteminin en genel konularında bile hâlâ kullanılan yegâne sistemdir.