Solcular kendileri dışındaki ideolojik pozisyonları ve hareketleri tanımlamaktan çok hoşlanırlar. Bütün solculuk kariyeri bundan ibaret olan solcular bile vardır. Ne var ki, bu tanımlama işi genellikle hakkaniyete uygun olarak yürümez, onların “tanımlama” adı altında yaptıkları şey, çoğunlukla, yaftalama, karikatürize etme, hatta suçlamadır. Bu işin önemli bir parçasını da, kendilerininkinden farklı veya kendilerininkine muhalif görüşlerin seslerinin zar-zor duyulabildiği yer ve zamanlarda bile, onları “hâkim” veya “hegemonik” projeler olarak takdim etmek oluşturmaktadır. Solun bir süredir diline doladığı “neo-liberal hegemonya” efsanesi bunun tipik bir örneğidir.