Son birkaç on yıl, anne-babaların çocukları üzerinde uygulamak istedikleri denetimde çarpıcı bir artışa sahne oldu. Kontrole yönelik bu istek, çocukların özgürlük sahasını yavaşça sınırlayan, polis ve okullar gibi, çeşitli kurumlar tarafından pekiştirildi. Örneğin yerel polis, çocuklarının yalnız başına okula gitmesine ya da parkta oynamasına izin veren anne-babaları tutukluyor. Bu durum karşısında, çocukları için ne derecede özgürlüğün doğru olduğuna karar verme yetkisinin anne-babalara bırakılmasını hedefleyen “free-range kids”1 hareketinin doğuşuna şahitlik ettik.