Bu niteliksel çalışma, eski çağlarda, özellikle Anadolu'daki egemen iletişim biçimleri üzerine odaklanmıştır. Çalışmanın temel yaklaşımı, egemen iletişim paradigmasının, iletişim ve tarih bakış açısının eleştirisidir. Eleştiri yapılan bu paradigmanın önkoşulları olarak da aşağıdakiler öne sürülür; (a) iletişim tarihi, tüm insanların yararı için bir seri çizgisel teknolojik "devrim" oluşturmuştur, (b) eski çağların iletişim araçları toplumların uygarlıklarının sembolleri olmuştur ve (c) iletişim teknolojileri toplumsal değişmenin etkili kaynakları olarak kabul edilmiştir. Böylece teknolojik yapılar ve teknolojiler toplumsal oluşumda yer alan her bireye ait nötr varlıklar olarak sunulurlar. Bu çalışma, alternatif bir yolu izleyerek, eski çağlardaki toplumsal oluşumlarda egemen iletişim biçimlerinin ortaya çıkışlarını ve işlevlerini eleştirel bir bakış açısından tartışacaktır.

The present qualitative research focuses on the communication in the ancient ages emphasizing especially Anatolian region. The basic approach of the research is critical of mainstream communication tradition's view of communication and history therein (a) communication history becomes series of linear technological "revolutions" for the benefit of all human race, (b) communication artifacts of old ages bocome symbols of civilisations, and c) communication technologies are considered influential sources of societal changes. Thus, technological structures and techno1ogies are presented neutral entitites belonging to every one in social formation. Following an alternative path, the present research critically discusses emeregence and functions of communication modes in ancient social formations.