Kuhn'a göre, bir paradigma içinde tahminler doğrulanmamaya başlar ve görünür hale gelen tutarsızlıkların sayısı artarsa, o paradigma artık aşınmıştır ve önemli bir belirsizliğe saplanmıştır, işte, paradigma adına işlerin eskisi gibi iyi gitmediği böyle zamanlarda felsefi düşüncede bir yoğunlaşma olur; insanlar ayrıntılara dair biriken literatürü bir yana bırakarak hareket noktası üzerine konuşmaya başlarlar (1). Psikiyatride de böyle oldu. Beyinle ilgili literatürün oldukça arttığı; küçük bir ayrıntı (Örneğin; bir nörotransmitterin geri emilimi konusunda) üzerine yüzlerce makalenin yayınlandığı bir dönemde psikiyatrinin temel kuramlarını tartışan sesler de yükselmeye başladı. Psikiyatri, sırtını dayadığı modern tıp sayesinde bu eleştirileri şimdilik savuşturmuş gibi gözükmektedir. Gerçekten bu dönemde fizik tıp ve cerrahide olağanüstü ilerlemeler, önemli başarılar elde edilmişti. Kim insanlığa hizmet iddiasıyla kurulmuş böyle bir teknolojinin başarısıyla ters düşebilirdi? Nitekim, bu eleştiriler marjinal çıkışlar olarak kaldı; zarar vermeyecek bir alanda sınırlandı. Ancak psikiyatri hala modern tıbbın, hatta teknoloji ve bilimin yumuşak karnı olmaya devam ediyor.