Bir Vakıf Üniversitesi Hastanesi Psikiyatri Kliniğinde Elektrokonvulsif Tedavi Uygulanan Hastaların Sosyo-Demografik ve Klinik Özellikleri

Amaç Etkinlik ve güvenirliğini destekleyen tüm çalışmalara karşın elektrokonvulsif tedavi (EKT) uygulaması hem ülkeler arasında hem de aynı ülkelerdeki klinikler arasında çok büyük değişkenlik göstermektedir. Bu çalışmada hastanemiz psikiyatri kliniğinde yatarak tedavi gören hastalarda EKT uygulama sıklığının, EKT uygulanan hastaların tanı grupları ve sosyo-demografik özelliklerinin ve EKT uygulamasının klinik üzerine etkisinin araştırılması amaçlanmıştır. Gereç ve Yöntemler Bu çalışmaya 1 Ocak 2017 – 15 Temmuz 2019 tarihleri arasında Maltepe Üniversitesi Tıp Fakültesi Hastanesi Psikiyatri kliniğinde yatarak tedavi görmüş olan 266 hasta dahil edilmiştir. Hastaların verileri, dosyaları geriye dönük olarak taranarak elde edilmiştir. Bulgular Belirtilen tarihler arasında kliniğimizde yatarak tedavi görmüş olan 266 hastanın 61’ine (22.9%) EKT uygulanmıştır. Bu hastaların 40’ı kadın (65.6%), 21’i erkekti (34.4%). EKT uygulanan hastaların 25’i depresyon (41.0%), 19’u (31.1%) psikotik bozukluk, 17’si (27.9%) bipolar bozukluk tanısı ile takip edilen hastalardı. Bu hastaların 28’i (45.9%) evli, 21’i (34.4%) bekar, 12’si ise (19.7%) dul/boşanmıştı, bunun yanında 13’ü (21.3%) çalışıyor, 38’i (62.3%) çalışmıyor, 7’si (11.5%) emekli, 3’ü (4.9%) de öğrenciydi. EKT uygulanmayan hastalara kıyasla, EKT uygulanan hastaların yatış süreleri daha uzundu (EKT uygulanan: 20 (10-33) gün, EKT uygulanmayan: 10 (1-54) gün, p<0.001). Sonuç Kliniğimizde yatan hastalarda yaklaşık 1,5 yıllık süreçte EKT uygulanma oranı 22.9% olarak bulunmuştur. EKT uygulanma oranlarının kadın hastalarda, depresyon tanısı olan hastalarda ve çalışmayan hastalarda daha fazla olduğu, ayrıca EKT uygulanan hastaların hastane yatış sürelerinin daha uzun olduğu saptanmıştır.

Anahtar Kelimeler:

Elektrokonvulsif Tedavi, depresyon, yatış süresi

Socio-demographic and Clinical Characteristics of Patients Undergoing Electroconvulsive Therapy in a Foundation University Hospital Psychiatry Clinic

Objective Despite all studies that support its effectiveness and reliability, electroconvulsive therapy (ECT) use varies greatly both between countries and between clinics in the same countries. In this study, we aimed to investigate the frequency of ECT use, the diagnosis and socio-demographic characteristics of ECT patients, and the effect of ECT use on the clinic in patients receiving inpatient treatment at our psychiatry clinic. Material and Methods The study sample consist of 266 patients who received inpatient treatment at Maltepe University Medical Faculty Hospital Psychiatry Clinic, between January 1, 2017 and July 15, 2019. The data were obtained by scanning the patient files retrospectively. Results Between the specified dates, 61 (22.9%) of 266 patients who had been hospitalized in our clinic received ECT. 40 of these patients were female (65.6%) and 21 were male (34.4%). 25 of the patients undergoing ECT were diagnosed with depression (41.0%), 19 (31.1%) with psychotic disorder, and 17 (27.9%) with bipolar disorder. 28 (45.9%) of these patients were married, 21 (34.4%) were single, 12 (19.7%) were widowed / divorced, 13 (21.3%) were working, 38 (62.3%) 7 (11.5%) were retired and 3 (4.9%) were students. Patients who received ECT had a longer duration of hospitalization compared to patients without ECT (ECT (+) : 20 (10-33) day, ECT (-): 10 (1-54) day, p<0.001). . Conclusion ECT use rate was found to be 22.9% in approximately 1.5 years in the patients hospitalized in our clinic. It has been determined that ECT use rates are higher in female patients, patients with depression and non-working patients, and patients with ECT have longer hospital stay.

Keywords:

Electroconvulsive Therapy, depression, hospitalization duration,

PDF

___

Aykut, D.S., Arslan, F.C., Karagüzel, E.Ö., Selçuk, E., Uysal, S., Tiryaki, A. (2017). Bir üniversite hastanesi psikiyatri kliniğindeki elektrokonvulsif tedavi uygulamalarına genel bakış. Klinik Psikiyatri, 20, 114-120.
Baghai, T.C. ve Möller, H.J. (2008). Electroconvulsive therapy and its different indications. Dialogues Clin Neurosci, 10(1), 105-117.
Balıkcı, A., Bolu, A., Akarsu, S., Koçak, N., Erdem, M., Aydemir, E., Uzun, Ö. (2013). Türkiye’de bir üniversite hastanesinde 2006-2011 yılları arasında elektrokonvülzif tedavi pratiği. Anadolu Psikiyatri Derg, 14, 340-346.
Demir, E.Y., Taş, N. (2016). Bir üniversite hastanesinde elektrokonvülsif terapi uygulamasıyla ilgili özellikler. Cukurova Medical Journal, 41(2), 242-247.
Eroğlu, M.Z., Kiraz, S., Yaşar, A.B., Doğan, T. (2017). Bir eğitim ve araştırma hastanesi psikiyatri kliniğinde EKT uygulamaları. Dusunen Adam The Journal of Psychiatry and Neurological Sciences, 30, 325-330.
Eroğlu, M.Z., İçbay, E., Tamam, L. (2012). Bir üniversite hastanesi psikiyatri kliniğinde elektrokonvülzif tedavi uygulanan hastaların demografik ve klinik özellikleri. Dicle Tıp Dergisi, 39(3), 371-376.
Evlice, Y.E. ve Tamam, L (2007). Elektrokonvülsif Tedavi. Köroğlu E ve Güleç C (Eds.), Psikiyatri Temel Kitabı içinde (s. 713-725). Ankara:HBY Basım Yayın.
Gazdag, G., Palinska, D., Kloszewska, I., Sobow, T. (2009). Electroconvulsive therapy practice in Poland. J ECT, 25, 34-38.
Hundrup, E., Osler, M., Jorgensen, M.B. (2017). Time trends and variations in electroconvulsive treatment in Denmark 2008 to 2014: a nationwide register-based study. J ECT, 33, 243-248.
Leiknes, K.A., Schweder, L.J.V., Hoie, B. (2012). Contemporary use and practice of electroconvulsive therapy worldwide. Brain and Behaviour, 2(3), 283-345.
Little, J.D. (2003). ECT in the Asia Pacific Region: what do we know? J ECT, 19, 93-97.
Malla, A. (1986). An epidemiological study of electroconvulsive therapy: rate and diagnosis. Can J Psychiatry, 31, 824-830.
Marneros, A. (2006). Mood disorders: epidemiology and natural history. Psychiatry, 5, 119-122.
Nordanskog, P., Hulten, M., Landen, M., Lundberg, J., Knorring, L.V., Nordenskjold, A. (2015). Electroconvulsive therapy in Sweden 2013: data from the National Quality Register for ECT. J ECT, 31, 263-267.
Pinna, M., Manchia, M., Oppo, R., Scano, F., Pillai, G., Loche, A.P., Salis, P., Minnai, G.P. (2018). Clinical and biological predictors of response to electroconvulsive therapy (ECT): a review. Neurosci Lett, 669, 32-42.
Prudic, J. (2007). Elektrokonvülsif Tedavi. Sadock BJ, Sadock VA (Eds.) Kaplan&Sadock’s comprehensive textbook of psychiatry içinde (s. 2968-2983). Ankara:Güneş Kitabevi.
Saatcioglu, O., Tomruk, N.B. (2008). Practice of electroconvulsive therapy at the research and trainig hospital in Turkey. Soc Psychiatry Psychiatr Epidemiol, 43, 673-677.
Schweder, L.J., Lydersen, S., Wahlund, B., Bergsholm, P., Linaker, O.M. (2011). Electroconvulsive therapy in Norway: rates of use, clinical characteristics, diagnoses and attitude. J ECT, 27, 292-295.
Slade, E.P., Jahn, D.R., Regenold, W.T., Case, B.G. (2017). Association of electroconvulsive therapy with psychiatric readmissions in US hospitals. JAMA Psychiatry, 74(8), 798-804.
Torring, N., Sanghani, S.N., Petrides, G., Kellner, C.H., Ostergaard, S.D. (2017). The mortality rate of electroconvulsive therapy: a systematic review and pooled analysis. Acta Psychiatr Scand, 135,388-397.
Volpe, F.M., Tavares, A. (2003). Impact of ECT on duration of hospitalizations for mania. J ECT, 19(1), 17-21.
Williams, J., Chiu, L., Livingston, R. (2017). Electroconvulsive therapy (ECT) and Race: A report of ECT use and sociodemographic trends in Texas. J ECT, 33, 111-116.
Yıldız, A., Gökmen, N., Turgut, K., Yücel, G., Tunca, Z. (2003). Bir üniversite hastanesi yataklı psikiyatri servisinde uygulanan somatik tedaviler arasında elektrokonvülzif tedavinin yeri. Klinik Psikofarmakoloji Bülteni, 13, 65-71.
Zeren, T., Tamam, L., Evlice, Y.E. (2003). Elektrokonvulsif terapi: 12 Yıllık uygulamanın değerlendirilmesi. Yeni Symposium, 41(2), 54-63.