___

• Abd b. Humeyd. (1988). el-Müntehab min Müsnedi Abd b. Humeyd. (nşr. Mahmûd Muham- med Halîl). Beyrut: Âlemü’l-kütüb.
• Abdullah b. Mübarek. (1987). Müsned (thk. Subhî el-Bedrî). Riyad: Mektebetü’l-meârif.
• Abdurrezzâk. (1970). el-Musannef (Ma’mer b. Râşid’in el-Câmi‘’i ile birlikte) (nşr. Habîbü’r- Rahmân el-A‘zamî). Beyrut: Mektebetü’l-İslâmî.
• Âcurrî, E. M. b. H. (t.y.). Kitâbü’ş-Şerî‘a (nşr. Abdullah b. Ömer b. Süleymân). Riyad: Dâru’l- vatan.
• Açıkgenç, A. (1990). İslâmî Uyanış ve Yenilikçilik Düşünürü: Fazlurrahman’ın Hayatı ve Eserle- ri. İslâmî Araştırmalar, C. IV, Sayı: 4.
• Açıkgenç, A. (1995), “Fazlurrahman”, Türkiye Diyanet Vakfı İslâm Ansiklopedisi, C. 12, Türkiye Diyanet Vakfı Yayınları, İstanbul 1995, s. 280.
• Ahmed b. Hanbel. (1998). el-Müsned (nşr. Mahmûd Muhammed Halîl). Beyrut: Âlemü’l-kütüb.
• Beyhakî, E. B. A. b. H. (2003). es-Sünenü’l-kübrâ (nşr. Muhammed Abdülkâdir Atâ’). Beyrut: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye.
• Beyhakî, E. B. A. b. H. (1990). el-Medhal (nşr. Muhammed Ziyâu’r-Rahmân el-A‘zamî). Riyad: Edvâü’s-selef.
• Fazlurrahman’ın bir hadisi birden fazla sahâbî yahut tâbi‘înin rivayet etmesi sakıncalı kabul etmesi
• Schacht’ın oryantalist paradigmayı esas alarak alternatif isnadları problemli görmesinden etkilendiğini
• düşündürmektedir. Onun bu görüşü ise Hz. Peygamber’den itibaren başlayan hadis rivayetini kabul
• etmemesiyle ilgilidir (Kızıl, 2014, s. 40-41).
• Beyhakî, E. B. A. b. H. (1999). el-İ’tikâd ilâ sebîli’r-reşâd (nşr. Ebû Abdullah Ahmed b. İbrâhim Ebu’l-Ayneyn). Riyad: Dâru’l-fazîle.
• Beyhakî, E. B. A. b. H. (1991). Ma’rifetü’s-sünen (nşr. Abdü’l-Mu‘tî Emîn el-Kal‘acî). Beyrut: Dâru Kuteybe.
• Beyhakî, E. B. A. b. H. (1988). Delâilü’n-nübüvve Beyrut: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye.
• Beyhakî, E. B. A. b. H. (2005). Kitâbu’l-Kadâ ve’l-kader Riyad.
• Buhârî, E. A. M. b. İ. (1999). el-Câmiu’s-sahîh (nşr. Abdülmelik Mücâhid). Riyad: Dâru’s-selâm 1419/1999, II. baskı.
• Buhârî, E. A. M. b. İ. (1998). el-Edebü'l-müfred (nşr. Semîr b. Emîn ez-Züheyrî). Riyad: Mektebe- tü’l-meârif.
• Çakmak, K. (2015). Fazlurrahman’ın ıslamic methodology in history isimli eserindeki hadislerin tahric ve değerlendirilmesi. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Yalova Üniversitesi, Ya- lova.
• Dânî, E. A. O. b. S. (t.y.). es-Sünenü’l-vâride (thk. Rızâullah Muhammed İdrîs el-Mübârekfûrî). Dâru’l-âsıme.
• Dârakutnî, A. b. Ö. (2001). es-Sünen (thk. Şuayb el-Arnavût). Beyrut: Dâru’l-ma‘rife.
• Dârimî, A. b. A. (t.y.). es-Sünen (thk. Fevâz Ahmed Zümerlî). Karaçi: Kadîm kütüphane.
• Dûlâbî, E. B. M. b. A. b. H. (2000). el-Kunâ ve’l-esmâ (thk. Nazar Muhammed el-Fâryâbî). Bey- rut: Dâru İbn Hazm,.
• Ebû Avâne, Y. b. İ. (1998). Müsned (thk. Eymen b. Ârif ed-Dimeşkî). Beyrut: Dâru’l-ma’rife.
• Ebû Dâvûd, S. b. E. (1999). es-Sünen (thk. Sâlih b. Abdülaziz b. Muhammed). Riyad: Dâru’s- selâm.
• Ebû Nuaym, A. b. A. (t.y.). el-Müsnedü’l-müstahrec alâ Sahîhi’l-İmâm Müslim. (thk. Muham- med İsmâîl eş-Şâfi‘î), Beyrut: Dâru’l-kütübi’l-ilmiyye.
• Ebû Ya‘lâ, A. b. A. (1987). Kitâbü’l-İrşâd (thk. Muhammed Saîd b. Ömer İdrîs). Riyad: Mektebe- tü’r-Rüşd.
• Fazlurrahman. (1990). Kısa Otobiyografi. (B. Demirkol, çev.). İslâmî Araştırmalar. C. IV, Sayı: 4.
• Fazlurrahman. (1964). Islamic Methodology in History. Karachi.
• Harâitî, E. M. b. C. (1992). Mesâviü’l-ahlâk ve mezmûmuhâ (thk. Mustafa b. Ebu’n-Nasr eş- Şelbî). Cidde: Mektebetü’s-sevâdî.
• Hatiboğlu, İ. (2010). Çağdaşlaşma ve Hadis Tartışmaları. İstanbul: İz Yayıncılık.
• Hatiboğlu, İ. (2011). Fazlurrahman’ın Hadis ve Sünnet Ayrımı. A. T. Dayhan (Yay. Haz.). Faz- lurrahman’ı Doğru Anlamak. İzmir.
• İbn Batta, E. A. U. b. M. b. B. (1994). el-İbânetü’l-kübrâ Riyad: Dâru’r-râye.
• İbn Bişrân, A. b. M. b. A. b. B. (1997). el-Emâlî Riyad: Dâru’l-vatan.
• İbn Ebû Âsım, E. B. A. b. A. el-Âhad ve’l-mesânî (thk. Bâsim b. Faysal el-Cevâbire). Riyad: Dâru’r-râye.
• İbn Ebû Şeybe, E. B. A. b. M. (2004). el-Musannef (Hamed b. Abdullah el-Cum‘a). Riyad: Mekte- betü’r-rüşd.
• İbn Hazm, E. M. A. b. A. b. S. (t.y.) el-Muhallâ (thk. Ahmed Muhammed Şâkir). Mısır: Matbaa- tu’n-nahda
• İbn Hibbân, M. b. A. (1993). es-Sahîh (thk. Şuayb el-Arnavût). Beyrut: Müessesetü’r-risâle.
• İbn Huzeyme, E. M. b. İ. (1980). es-Sahîh (thk. Mustafa el-A‘zamî). Beyrut: el-Mektebü’l-İslâmî.
• İbn Mâce, E. A. M. b. Y. (1999). es-Sünen (thk. Sâlih b. Abdülaziz b. Muhammed). Riyad: Dâru’s- selâm.
• İsfahânî, E. M. A. b. H. (t.y.). Kitâbü’l-‘Azame (thk. Rızâullah Muhammed İdrîs el-Mübârekfûrî). Riyad: Dâru’l-âsıme.
• Kızıl, F. (2005). Oryantalistlerin hadislerin menşeini tespite yönelik yöntemleri. Yayınlanmamış yüksek lisans tezi, Uludağ Üniversitesi, Bursa.
• Kızıl, F. (2008). Fazlurrahman’s Understanding of the Sunnah/Hadith-A Comparison with Jo- seph Schacht’s Views on the Subject. İstanbul: Hadis Tetkikleri Dergisi.
• Kızıl, F. (2014). Müşterek Râvi Teorisi ve Tenkidi, İstanbul: İSAM Yayınları
• Kudâ‘î, E. A. M. b. S. (1985). Müsnedü’ş-Şihâb (thk. Abdülmecîd es-Selefî). Beyrut: Müessese- tü’r-risâle.
• Kuzudişli, A. (2012). Fazlurrahman’ın Sünnet Yorumu. Gümüşhane Üniversitesi İlahiyat Fakül- tesi Dergisi.
• Lâlekâî, E. b. H. b. M. (1995). Şerhu usûli i‘tikâdi Ehli’s-sünne ve’l-cemâ‘a (thk. Ahmed b. Sa‘d b. Hamdân el-Gâmidî). Riyad: Dâru’t-Taybe.
• Mâlik b. Enes. (1985). el-Muvatta’ (Yahyâ b. Yahyâ rivayeti), (thk. Muhammed Fuad Abdül- bâkî). Beyrut: Dâru ihyâi’t-turâsi’l-Arabî.
• Müslim, M. b. H. (2009). el-Câmiu’s-sahîh (thk. Nazar Muhammed el-Fâryâbî). Beyrut: Dâru Kurtuba.
• Nesâî, A. b. Ş. (1999). es-Sünen (thk. Sâlih b. Abdülaziz b. Muhammed). Riyad: Dâru’s-selâm.
• Nesâî, A. b. Ş. (2001). es-Sünenü’l-kübrâ (thk. Şuayb el-Arnavût). Beyrut: Müessesetü’r-risâle.
• Sifil, E. (2011). Fazlurrahman Kimdir? A. T. Dayhan (Yay. Haz.). Fazlurrahman’ı Doğru Anla- mak. İzmir.
• Şâfi‘î, M. b. İ. (2001). el-Ümm (thk. Rıfat Fevzi Abdülmuttalib). Dâru’l-vefa.
• Şâfi‘î, M. b. İ. (2005). el-Müsned (thk. Rıfat Fevzi Abdülmuttalib). Dâru’l-beşâiri’l-İslâmiyye.
• Tayâlisî, S. b. D. (1999). el-Müsned (thk. Muhammed Abdü’l-Muhsin). Dâru hicr.
• Ünal, İ. H. (1990). Fazlurrahman’ın sünnet anlayışı ve ‘yaşayan sünnet’ kavramı üzerine. İslâmî Araştırmalar. C. IV, Sayı: 4.