Ebeveynlerin Çocuk Oyun Alanlarına İlişkin Memnuniyetlerinin Araştırılması: Düzce Kenti Örneği

Çocuk oyun alanları, kentlerde çocukların oyun ihtiyaçlarını karşıladıkları ve boş zamanlarını değerlendirdikleri açık alanlardır. Çocukların gelişiminde önemli bir role sahip olan çocuk oyun alanlarının, çocukların ve onlara eşlik eden ebeveynlerinin ihtiyaçlarının göz önünde bulundurularak planlanması ve tasarlanması çocukların gelişimini olumlu yönde desteklemektedir. Bu çalışmanın amacı, Düzce kent merkezindeki çocuk oyun alanlarına ilişkin ebeveynlerin görüşleri, alandan memnuniyetlerinin ve memnuniyetlerinin arttırılmasına yönelik isteklerinin belirlenmesidir. Bu amaçla kent merkezinde bulunan 14 mahalledeki çocuk oyun alanında, 2019 yılı Mayıs-Eylül ayları arasında 420 ebeveynle yüz yüze görüşme yöntemiyle anket çalışması yürütülmüştür. Çalışmanın sonucunda ebeveynlerin, çocuk oyun alanlarının kullanımlarını, bitkilendirmesini ve güvenliğini yeterli bulmadığı; yine onlara göre çocukların özgürce oynayamadığı ve bu alanların mevcut genel durumundan memnun olmadıkları belirlenmiştir. Ebeveynlerdeki kadınlar, alanda yaşça büyük çocukların baskın olduğunu ve oyun aletlerinin kazaya açık olduğunu belirtirken; erkekler, çocuk oyun alanlarını güvenli bulmadıklarını belirtmişlerdir. Alanlarda uyarı ve bilgilendirme levhalarının, yeterli donatı elemanlarının, geniş çim alanların, bitkisel elemanların ve engelliler için ekipmanların eksik olduğu belirlenmiştir. Ebeveynler, çocuk oyun alanlarında çiçekli bitkilerin ve büyük ağaçların; oyun aletlerinde doğal malzemelerin; zemin türünde ise kauçuk ve çimin kullanılması gerektiğini belirtmişlerdir.

Anahtar Kelimeler:

oyun, çocuk oyun alanı, ebeveyn, memnuniyet, Düzce

Investigation of Parents' Satisfaction with Children's Playgrounds: An Example of the City of Duzce

Children's playgrounds are open spaces in cities where children meet their needs for playing and using their free time. Taking into consideration the needs of children and their accompanying parents while planning and designing playgrounds playing an important role in the development of children, positively supports this development. The aim of this study is to determine the parents’ opinions about the children playgrounds in Duzce city center, their satisfaction from the area and their requisitions for increasing their satisfaction. In accordance with this purpose, a questionnaire study was conducted with 420 parents by face-to-face interview method in the children's playground in 14 neighborhoods in the city center between May and September 2019. As a result of the study, it was determined that the parents were not satisfied with the current general condition of the areas, their adequacy in terms of use, planting, safety and the children's ability to play freely. While the women states that older children are dominant in the area and the playground equipment was open to accidents; men states that they do not find children's playgrounds safe. It is determined that warning and information signs, reinforcement elements, grass areas, plant elements and equipment for the disabled are inadequate in the areas. Parents state that flowering plants and large trees should be used in children's playgrounds; natural materials should be used in game tools; rubber materials and grass should be used in the floor.

Keywords:

play, playground, parent, satisfaction, Düzce,

PDF

___

KAYNAKÇA: Acar, E. H. (2017). Çocuk oyun alanlarında güvenlik: İstanbul Fatih İlçesi örneği, Yüksek lisans tezi, Namık Kemal Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Tekirdağ, 122s.
Aklıbaşında, M., Tırnakçı, A. & Özhancı, E. (2018). Çocuk oyun alanlarının önemi ve tasarım kriterlerinin Nevşehir Kenti örneğinde irdelenmesi. İnönü Üniversitesi Sanat ve Tasarım Dergisi, 8(17) , 59-71.
Aksoy, Y. (2011). Çocuk oyun alanları üzerine bir araştırma İstanbul, Isparta, Eskişehir, Erzurum, Kayseri, Ankara, Zonguldak ve Trabzon illeri örneği. İstanbul Aydın Üniversitesi Fen Bilimleri Dergisi, 6, 82-106.
Altay, E. E. & Kayabaşı, N. M. (2020). Çocuk gelişimi açısından çocuk oyun alanı tasarım yaklaşımı: Rotator örneği. The Turkish Online Journal of Design Art and Communication, 10(2): 108-115.
Anonim, https://www.nufusu.com/ilce/merkez_duzce-nufusu. (Erişim tarihi: 08.10.2019).
Anonim, https://earth.google.com/web/search/d%C3%BCzce++%C3%A7ocuk+parklar%C4%B1/@. (Erişim tarihi: 05.11.2021).
Bağdaş, Ç. K. (2016). Erzincan kenti çocuk oyun alanlarının incelenmesi. Erzincan Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, Türk dili ve edebiyatı (Turgut Karabey Armağanı) özel sayı, 271-280.
Bal, A. (2005). Zonguldak Kenti yeşil alan sistemindeki çocuk oyun alanlarının durumunun peyzaj mimarlığı ilkeleri açısından irdelenmesi, Basılmamış yüksek lisans tezi, Zonguldak Karaelmas Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Peyzaj Mimarlığı Anabilim Dalı, Bartın, 172 s.
Cihangiroğlu, C. (1994). Çocuk oyun alanlarındaki oyun aletlerinde uyulması gereken kriterler üzerine bir araştırma, Yüksek lisans tezi. Ankara Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, Peyzaj Mimarlığı Ana Bilim Dalı, Ankara.
Demir, B. (2019). Çocuk oyun alanları ve rekreatif alanların kullanıcıları açısından değerlendirilmesi (Çankırı ili örneği). Yüksek lisans tezi, Kırıkkale Üniversitesi. Sağlık Bilimleri Enstitüsü, Beden Eğitimi Anabilim Dalı, Kırıkkale, 111s.
Dinç, H. (1993). Çocuk oyun işlevi ve öğeleri. Basılmamış yüksek lisans tezi. Yıldız Teknik Üniversitesi, Fen Bilimleri Enstitüsü, İstanbul.
Duman, G, & Koçak, N. (2013). Çocuk oyun alanlarının biçimsel özellikleri açısından değerlendirilmesi (Konya ili örneği). Türk Eğitim Bilimleri Dergisi, 11(1): 64-81.
Ergen, S. (2000). Sokakların çocuk oyun alanı olarak kullanılabilirliğine ilişkin bir yöntem denemesi: Süleymaniye örneği. Yüksek Lisans Tezi, İstanbul Teknik Üniversitesi. İstanbul.
Gül, E. D. (2012). Ailelerin çocuk bahçelerine ve çocuk bahçelerindeki materyallere bakış açılarının incelenmesi. Çukurova Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi, 21(3), 261-273.
Günal, B. & Esin, N. (2007). İnsan – mekân iletişim modeli bağlamında konutta psikososyal kalitenin irdelenmesi. İTÜ Dergisi/a, Mimarlık-Planlama-Tasarım Serisi, 6, 1: 19- 30.
Kalaycı, Ş. (2009). SPSS uygulamalı çok değişkenli istatistik teknikleri, Ankara: Asil Basın Yayın Dağıtım.
Kısakürek, Ş., Külahlıoğlu, M. & Ardıç, E. (2018). Kent parklarındaki çocuk oyun alanlarının kullanıcı istekleri açısından irdelenmesi. Inonu University Journal of Art and Design, 8(17); 36-46.
Kim, M. (2002). Parents' perceptions and behaviors regarding toys for young children's play in Korea. Education, 122(4): 793-807.
Memiş, L. & Gülcan, S. (2020). Kentsel alanda çocuk ve çocuk oyun alanları: Giresun Merkez İlçe örneğinde bir araştırma. OPUS International Journal of Society Researches, 16(27), 633-671. Onay, B. & Kuş Şahin, C. (2019). Kentsel rekreasyon kapsamında çocuk oyun alanlarında güvenlik: Isparta Ayazmana ve Gökçay Mesireliği örneği. Kent Akademisi, 12(3), 575-585.
Özdamar, K. (2002). Paket programlar ile istatistiksel veri analizi, Kaan Kitabevi.
Özgen, Y. & Özgüç, İ. M. (1994). Çocuk oyun bahçelerinde tasarım sorunları. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 44: 101-104.
Özgüner, H. & Şahin, C. (2009). Isparta Kent merkezindeki çocuk oyun alanlarının mevcut durumu ve çocukların bu alanlara karşı davranış biçimleri. Turkish Journal of Forestry, 10(1), 129-143.
Şişman, E .E. & Özyavuz, M. (2010). Çocuk oyun alanlarının dağılımı ve kullanım yeterliliği: Tekirdağ örneği, Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 7(1):13–22.
Tan, N. C., Ang, A., Heng, D., Chen, J. & Wong, H. B. (2007). Evaluation of playground injuries based on icd, e codes, international classifi cation of external cause of injury codes (ICECI), and abbreviated injury scale coding systems. Asia-Pacifi c Journal of Public Health, 1, 18 –27.
Tandoğan, O. (2021). Kapsayıcı çocuk oyun alanları için tasarım ölçütleri. Artium, 9(1), 11-20
Türkan, E. & Önder, S. (2011). Balıkesir Kenti çocuk oyun alanlarının irdelenmesi. Tekirdağ Ziraat Fakültesi Dergisi, 8(3), 69-80.
Ulutaş, İ. & Şimşek, I. (2014). Ebeveynlerin çocuk oyun alanlarına ilişkin görüşlerinin belirlenmesi, Türkiye Sosyal Araştırmalar Dergisi, 18 (3), 413-424.
Uysal, A. B. (2015). Çocuk oyun alanlarının geliştirilmesinde bir yerel katılım deneyimi. Megaron, 10(3), 430.
Uzun, S., Müderrisoğlu, H. & Akıncı Kesim, G. (2005). Kentsel alanlardaki parklarda kullanıcı memnuniyeti: Düzce İnönü Parkı örneği. Abant İzzet Baysal Üniversitesi Ormancılık Dergisi, 1(2) : 111- 124.
Veitch, J., Bagley, S., Ball K., & Salmon, J. (2006). Where do children usually play? a qualitative study of parents’ perceptions of influences on children’s active free-play. Health&Place, 12, 383-393.
Yamane, T. (2001). Temel örnekleme yöntemleri. (İngilizceden Çeviren: Alptekin Esin, M. Akif bakır, Celal Aydın ve Esen Gürbüzsel). İstanbul: Literatür Yayıncılık.
Yılmaz, A. & Öcal, T. (2021). Aksaray İlindeki çocuk oyun alanlarının çeşitli değişkenler açısından incelenmesi. Beden Eğitimi ve Spor Bilimleri Dergisi, 15(1), 162-171.
Yılmaz, S. & Bulut, Z. (2003). Kentsel mekânlarda çocuk oyun alanlarının yeri ve önemi: Erzurum örneği. Milli Eğitim Dergisi, Sayı:158.
Yücel, G.F. (2005). Çocuk oyun alanları tasarımı. İstanbul Üniversitesi Orman Fakültesi Dergisi, 55(2):99-110.