Lisans 1. Sınıf Öğrencilerinin Üniversite Yaşamına Uyum Sürecinde Akran Danışmanlarının Rolü

Bu araştırmanın amacı üniversite öğrenimine yeni başlayan 1. sınıf öğrencilerinin üniversite yaşamına, kurum kültürüne uyum sağlamaları ve yaşam becerilerine temel düzeyde sahip olmalarını sağlamak amacı ile uygulanan akran danışmanlığı müdahalesinin değerlendirilmesidir. Bu araştırma karma yöntem araştırma deseninde modellenmiştir. Araştırma bir devlet üniversitesinin eğitim fakültesinde yürütülmüştür. Araştırmada, hizmeti sunan akran danışmanları (18 kişi) ve hizmetten yararlanan öğrenciler (393 kişi) olmak üzere iki çalışma grubu vardır. Araştırma verileri iki farklı yarı yapılandırılmış görüşme formu ve Yaşam Becerileri Saati ve Akran Danışmanlarını Değerlendirme Anketi ile alınmıştır. Sonuç olarak; akran danışmanlığının öğrencilerin üniversite yaşamına uyum sağlamada etkili bir müdahale olduğu belirlenmiştir.

Anahtar Kelimeler:

Üniversiteye uyum, akran danışmanlığı, , akran mentörlüğü

PDF

___

Aladağ, M. ve Tezer, E. (2007). Akran danışmanlığı nedir? ne değildir? Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 3 (27), 39-155.
Aladağ, M. (2009). “Üniversiteye uyum konusunda yürütülen akran danışmanlığı programının değerlendiril-mesi”, Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Dergisi, 4 (31),12-22.
Beitel, M. (1997). Nuances before dinner: Exploring the relationship between peer counselors and delinquent adolescent. Adolescence, 32 (217), 579592. 08.10.2019 tarihinde ERİC veritabanından alınmıştır.
Birol, Z. (2011). Akran Yardımcılığı Programının Çevreye Duyarlılık Davranışları Üzerindeki Etkisi, Yayınlan-mamış Doktora Tezi, KTÜ, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Bowman, R., P. (1986). Peer facilitator programs for middle graders: Students helping each other grow up. School Counselor, 33, 221-229.
Bowman, R., P., & Myrick, R., D. (1987). Effects of an elementary school peer facilitator program on children with behavior problems. School Counselor, 34(5), 369-378.
Bulduk, S. (2009). Gençlerde Okula Dayalı Akran Eğitimi Girişimlerinin HIV/AIDS Risk Davranışlarını Azaltma Üzerine Etkisi, Yayınlanmamış Doktora Tezi, İstanbul Üniversitesi, Sosyal Bilimler Enstitüsü.
Büyüköztürk, Ş., Kılıç- Çakmak, E., Akgün, Ö.E., Karadeniz, Ş., ve Demirel, F. (2014). Bilimsel araştırma yön-temleri. Ankara: Pegem Akademi.
Campbell, C. (1993). “K-12 Peer Helper Programs”, pp.177-189, Managing your school counseling programs: K-12 developmental strategies, Editör Joe Witmer, Minneapolis, MN: Educational Media.
Creswell, J. W. (2017). Eğitim Araştırmaları. Nitel ve nicel araştırmanın planlanması, yürütülmesi ve değerlen-dirilmesi. (Ed. Halil Ekşi, Çev.). İstanbul: EDAM Yayınları.
Gysbers, N.C., & Henderson, P. (2012). Developing and managing your school guidance program. 5.th ed., Alexandria, VA: ACA.
Musal, B. (2018). Dokuz Eylül Üniversitesi Tıp Fakültesinde Akran Danışmanlığı Programı: İki Yıllık Deneyim Tıp Eğitimi Dünyası. 53, 5-12.
Myrick, R.D. (1997). Developmental guidance and counseling: A practical approach. (3th Edition). Minneap-olis: Educational Media Corporation.
Myrick, R. D. & Folk, B. E. (1999). The power of prevention: A manual for the trainers of peer facilitators. Min-neapolis: Educational Media Corporation.
Myrick, R. D., Highland, W. H., & Sabella, R. A. (1995). Peer helpers and perceived effectiveness. Elementary School Guidance & Counseling, 29 (4), 278-290. 3 Şubat 2009 tarihinde EBSCOhost veritabanından alınmıştır.
Nazlı, S. (2003). “Okullarımızda küçük yardımcılar: Gönüllü arkadaş ekibi”, 7. Ulusal Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Kongresi Bildiri Özetleri, Ankara: Pegem Yay.
Nazlı, S. (2014). Akademide Yaşam Becerileri, 1. Baskı, Ankara: Anı Yayıncılık.
Nazlı, S. (2019). Kapsamlı gelişimsel rehberlik programı (7. Basım), Ankara: Anı Yayıncılık.
Neuman, W. L.(2017). Toplumsal araştırma yöntemleri: nitel ve nicel yaklaşımlar. ( Çev. S. Özge). İstanbul: Yayın Odası Yayınları.
Özkan, S., ve Yılmaz, E.(2010). Üniversite Öğrencilerinin Üniversite Yaşamına Uyum Durumları (Bandırma Örneği) Fırat Sağlık Hizmetleri Dergisi, 5 (13), 153-171.
Schweitzer, R. D. (1996). Problems and awareness of support services among students at an urban Australian university. Journal of American College Health, 45 (2).
Soliman, A. M. (1993). Choice of helpers, types of problems and sex of helpers of college students. Internation-al Journal for The Advancement Of Counselling, 6, 67-79.
Synder, A.B. (1993). “Managing an elementary school guidance program: The role of the counselor”, Managing your school counseling programs: K-12 developmental strategies, pp.33-43, Ed. Wittmer, J., Minneapolis, M.N: Educational Media.
Taylı, A. (2006). Akran Yardımcılığı Uygulaması Aracılığıyla Lise Öğrencilerinde Kişisel Ve Sosyal Sorumlulu-ğun Artırılması, Yayınlanmamış Doktora Tezi, Gazi Üniversitesi Eğitim Bilimleri Enstitüsü.
Tindall, J.A. (1995). Peer programs: An in-depth look at peer programs: Planning, implementation and admin-istration, Bristol, PA: Acceleratel Development.
Tobias, A.K., & Myrick, R.D. (1999). “A peer facilitator-led intervention with middle school problem-behavior students”, Professional School Counseling, 3 (1), 27-33.
Türküm, A. S., Kızıltaş, A., ve Sarıyer, A.(2016). Anadolu Üniversitesi Psikolojik Danışma ve Rehberlik Merke-zi’nin Hedef Kitlesinin Psikolojik İhtiyaçlarına İlişkin Ön Çalışma. Türk Psikolojik Danışma ve Rehberlik Der-gisi. 3 (21), 15-27.
Uysal, D. ve Nazlı, S. (2010). Akran yardımcılığı müdahalesinin etkililiği: Balıkesir karesi ilköğretim okulu örne-ği. Balıkesir Üniversitesi Sosyal Bilimler Enstitüsü Dergisi. 13 (23). 17-35
Varenhorst, B. (1992). “Why Peer Helping?”, The Peer Facilitator Quarterly, 10 (2), 13-17. EBSCOhost veri tabanından alınmıştır. Son erişim tarihi: 08.10.2019.
Yıldırım, A. ve Şimşek, H. (2013). Sosyal bilimlerde nitel araştırma yöntemleri. Ankara: Seçkin Yayınevi.