19. yüzyıl Rum yerleşimlerinden Şirince, İzmir’in Selçuk ilçesine bağlı bir dağ köyüdür. Köyün kuruluşu M.S. 5. yüzyıla kadar inmektedir. İzmir’in kurtuluşu ile boşalan bu eski Rum köyüne, 1924 yılında Selanik’ten gelen Türk aileleri yerleştirilmiştir. Zengin bir tarihsel geçmişe sahip olan köy, özgün mimarisi ile dikkat çekmektedir. Oldukça dik eğimli bir araziye oturmuş kiremit örtülü geleneksel konut yapılarının vadiye yönlenen cephelerinin bol açıklıklı düzeni, beyaz badanalı cephelerde göze çarpan ahşap kepenkleri ile yerleşimin silueti oldukça etkileyicidir. Şirince, konutlarının dışında tarihi ilkokulu, kiliseleri, köy meydanı, çarşısı, ilginç topografyası ve köy halkının geçim kaynaklarından zeytincilik, bağcılık, şarapçılık ile de gerek yerli, gerekse yabancı turistlerin sıkça ziyaret ettikleri bir yerleşim haline dönüşmüştür. Gelişen turizm olgusuna bağlı olarak pansiyon kullanımı yaygınlaşmış ve bu bağlamda tarihi konutların bazıları çağdaş konfor koşullarına uygun dönüşümler geçirmişlerdir. Ege’nin doku olarak korunmuş bu köyünde özgün mimari miras, kırsal turizmin canlanmasında lokomotif olmuş, Şirince’yi giderek artan bir turistik ve kültürel öneme kavuşturmuştur. Bu çalışmada problem/soru, kırsal mimari mirasın kırsal turizme katkı boyutunun ne olduğudur? Çalışmanın amacı ve kapsamı, bu sorudan yola çıkarak, Türkiye’de kırsal turizmin başarılı örneklerinden biri olan Şirince modelini tanıtmaktır. Çalışmanın özgün katkısı, Şirince’deki kırsal turizm ve sürdürülebilirlik pratiğinin bir bilgi olarak Türkiye’deki benzer kırsal mimari geleneğe sahip örneklere taşınmasıdır