BARTIN'DA YAŞAYANLARIN BİR KENT OLARAK BARTIN'DAN MEMNUNİYET DÜZEYLERİNİN ARAŞTIRILMASI

Modernitenin beraberinde getirdiği bir kavram olarak kentsel alanlardaki koşullar, bireylerin yaşam kalitesini ve toplumsal eylemlerini büyük ölçüde belirlemektedir. Tek başına ekonomik bir gösterge olarak kişi başına düşen gayrı safi milli hâsıla, ulusun genel refah seviyesini ve yaşam standardını belirleyebileceği düşüncesi artık terk edilmektedir. Ekonomik göstergeler yanında bireylerin sosyal birer varlık olmalarından ötürü yeni kriterler de gündeme gelmektedir. Bu yüzden farklı bilimsel yaklaşımlar, insanların ihtiyaçları konusunda farklı ölçekler kullanarak araştırmalar yapmaktadır. İnsan ve doğa etkileşimi göz önünde bulundurularak dünyanın herhangi bir kentinde uygulanabilen belirli bir ölçeğin uygulanması ve kentin gerçek sorunlarını ortaya çıkaracağının iddia edilmesi ise son derece sorunludur. Bu yüzden her bir yerleşim yerine özgü ölçek veya araştırma araçlarının geliştirilmesine gereksinim vardır. Bir yerleşim yerinde sıcak bir yaz gününde gölgesinde oturulacak bir ağacın olması önemli bir ihtiyaç olarak kavramsallaştırılabilir. Başka bir yerde ise güneş ışığına daha fazla gereksinim duyulabilmektedir. Bu açıdan bakıldığında her bir kente özgü objektif bakımdan kurgulanabilecek gereksinimler ve bireylerin algılama biçimlerini etkileyecek sübjektif olarak değerlendirilebilecek özelliklerin olduğunu söylemek mümkündür. Bu çalışmada bir kent olarak Bartın’da yaşayanların memnuniyet düzeylerinin araştırılması amaçlanmıştır. Farklı yaş, cinsiyet, gelir ve eğitim seviyelerine sahip bireylerle yapılan araştırmanın sonuçlarına göre Bartın’a dair objektif ve sübjektif değişkenlerin değerlendirilmesi sürecinde birbiriyle uyumlu olmayan sonuçların olduğu görülmüştür.

AN INVESTIGATION OF THE URBAN LIFE SATISFACTION LEVEL OF THE PEOPLE LIVING IN BARTIN

As a concept created by modernity, conditions in urban areas largely dictate an individual’s quality of life and social actions. Modern man is aware that local and central governments are responsible for improving that. The notion that the gross national product per capita (as a stand-alone economic indicator) can determine the general welfare level and standard of living of a given nation has now been abandoned. Beyond economic indicators, there are also new criteria on the agenda because are social beings. Therefore, researchers are developing different scientific approaches to study the needs of local and national populations using different scales. Applying a certain scale that one can apply for any city around the world – and then claim that it will reveal the real problems of the city, taking into account the interaction of human and nature – is extremely problematic. This leads [us] to the need to develop scale or research tools that are settlement-specific. For example, in residential area may be in desperate need of trees for people to sit under on hot summer days. Elsewhere, more sunlight (period) is necessary. From this point of view, there are needs that can be objectively constructed for each city, and features that can be subjectively assessed that will affect individual perceptions. This study aims to investigate the satisfaction level of people living Bartın-Turkey. Individuals of different ages, gender, income, and education levels were examined. The findings reveal that there were inconsistent results in the evaluation of objective and subjective variables about Bartın.

PDF

___

ANDREWS, F. M. (1974). “Social Indicators of Perceived Life Quality”. Social Indicators Research. 1: 279–299.
BOUCKAERT, G. - S. V. de WALLE (2003). “Comparing Measures of Citizen Trust and User Satisfaction as Indicators of Good Governance: Difficulties in Linking Trust and Satisfaction Indicators”. International Review of Administrative Sciences. LXIX/3: 329-44.
DARICI, M. (2020). “Yeni Kamu Yönetimi Ekseninde Bir Şikâyet Mekanizması Olarak Cumhurbaşkanlığı İletişim Merkezi (Cimer)”. Türk İdare Dergisi. XCII/490: 93-114.
DIENER, E. - E. SUH (1997). “Measuring Quality of Life: Economic, Social, and Subjective Indicators”. Social Indicators Research. 40: 189-216.
ERDEM N. G. - Z. PARLAR (2016). “Bartın Ağzından Derleme Sözlüğü'ne Katkılar”. Diyalektolog. 13: 50-59.
ERDEM, N. G. (2018). “Abdals of Anamur: A Community Excluded with Regard to Its Language, Belief and Identity”. Dil Araştırmaları. 23: 275-287.
ERKAN, Ü. (2018). “Ulusçu Asimilasyon/Entegrasyon Politikalarından Medeniyet Perspektifine Dayalı Dirimsel/Diyalojik Etkileşime”. Göç Sosyolojisi Farklı Boyutlarıyla Göç. (ed. Rıdvan Şimşek). Ankara: Akademisyen Kitabevi. 49-72.
EVANS, G. (2003). “Hard-Branding the Cultural City -From Prado to Prada”. International Journal of Urban and Regional Research. XXVII/2: 417-440.
FLYNN, N. (2012). Public Sector Management. London: Sage Pub.
GEORGIOU, J. at al. (2009). “Quality of Life Indicators: The Objective-Subjective Interrelationship That Exists within One’s Place of Residence in Old Age”. Asian Social Science. V/9: 03-23.
JENSEN, O. B. (2007). “Culture Stories: Understanding Cultural Urban Branding”. Planning Theory. VI/3: 211-236.
LEVER, J. P. (2000). “The Development of An Instrument to Measure Quality of Life in Mexico City”. Social Indicators Research. 50: 187-208.
KELLY, J. M. - D. SWINDELL (2003). “The Case for The Inexperienced User: Rethinking Filter Questions in Citizen Satisfaction Surveys”. American Review of Public Administration. XXXIII/1: 91-108.
KORAMAZ, K. vd. (2017). Türkiye’de Göç. İstanbul: Hiper Yayınları.
LYNCH, K. (1960). The Image of The City. Los Angeles: MIT Press.
MASSAM, B. H. (2002). “Qualitiy of Life: Public Planing and Private Living”. Progress in Planning. 58: 141-227.
MELLOR, J. R. (1977). Urban Sociology in An Urbanized Society. London: Routledge & Kegan Paul.
MILLS, C. W. (2000). Toplumbilimsel Düşün. (çev. Ünsal Oskay). İstanbul: Der Yayınları.
MUSTERD S. - O. GRITSAI (2012). “The Creative Knowledge City in Europe: Structural Conditions and Urban Policy Strategies for Competitive Cities”. European Urban and Regional Studies. XX/3: 343-359.
NAS, F. (2019). “Bartın, Karabük ve Zonguldak İllerine Ait Yaşam Endeksi Gösterge Değerlerinin Sosyolojik Analizi”. Uluslararası Sosyal Araştırmalar Dergisi. XII/64: 501-511.
ÖZDEMİR, S. M. (2021). “Kapital Birikim Süreçleri ve Kent Kuramları”. Motif Akademi Halkbilimi Dergisi. XIV/33: 184-202.
ÖZTÜRK, A. (2019). “Şehir İmajolojisi Bağlamında Doğu-İslam Şehirleri ve Batı Şehirlerinin Mukayesesi”. TYB Akademi. 26: 113-128.
SELVİ, Ö. vd. (2019). “Halkla İlişkiler ve Bir E-Devlet Uygulaması Olarak Cimer”. Akademikbakış Dergisi. 75: 13-37.
SHIN, D. C. vd. (2003). “The Quality of Life in Korea: Comperative and Dynamic Perspectives”. Social Indicators Research. LXII/63: 3-16.
SJOBERG, G. (2002). “20. Yüzyıl Kenti”. Sanayi Öncesi Kenti. Ankara: İmge Kitabevi.
TESTA, M. A. - J. F. NACKLEY (1994). “Methods for Quality of Life Studies”. Annu. Rev. Public Health. 15: 535-559.
TODARO, M. P. (1969). “A Model of Labor Migration and Urban Unemployment in Less Developed Countries”. The American Economic Review. LIX/1: 138-148.
TURNER, B. (1999). Classical Sociology. London: SAGE Pub.
YOUNG, A. (2013). “Inequality, The Urban-Rural Gap, and Migration”. Quarterly Journal of Economics. CXXVIII/4: 1727-1785.
STIGLITZ, J. E. vd. (2009). “Report by the Commission on the Measurement of Economic Performance and Social Progress”. Erişim Tarihi: 05.07.2021. https://ec.europa.eu/eurostat/documents/118025/118123/Fitoussi+Commission+ report)