İslâm tarihinin Kur’an’dan sonraki en önemli dayanağı hadislerdir. Hicri ikinci asrın sonlarında başlayan terğib ve terhib içerikli zayıf rivayetlerin bazı çevrelerce çeşitli eserlerde ve vaazlarda kullanılmaya başlanması ve kimi kesimlerin zayıf ve mevzu rivayetleri tetkik etmeden kullanmaları, hadis usulü kriterleri bakımından çeşitli yönlerden eleştirilmiştir. Bu çalışmada tasavvuf ehlinin hadis ve sünnet karşısındaki konumu incelenmektedir. Bu bağlamda sûfîlerin zayıf ve mevzu kabul edilen hadislere yaklaşımları ele alınmıştır.